Ηγέτες, μάνατζερ και διοικητές

Ζούμε σε άσχημη περίοδο. Ξυπνάμε και ξέρουμε πως θα ακούσουμε κακές ειδήσεις.

Με άγχος φεύγουμε από το σπίτι και με άγχος επιστρέφουμε. Θα μου πείτε, πάντα δεν ήταν έτσι; Μάλλον, αλλά σίγουρα ζήσαμε καλύτερες, πολύ καλύτερες μέρες. Σε αυτό τον κυκεώνα ψάχνουμε από κάπου να πιαστούμε. Μια καλή κουβέντα, μια ελπίδα, ένα κίνητρο για να συνεχίσουμε. Ψάχνουμε για αυτούς που θα μας τα πουν και θα μας τα δώσουν. Ψάχνουμε για ηγέτες που θα «γυαλίζουν» τα μάτια τους και θα το λέει η ψυχή τους, για μάνατζερ που θα προσδίδουν κύρος και ασφάλεια και για σωστούς και καθαρούς διοικητές.

Ο ηγέτης πρέπει να ρωτά τι και γιατί, να αμφισβητεί τα καθιερωμένα, να κάνει τα σωστά πράγματα, να εμπνέει, να πρωτοπορεί, να παίρνει πρωτοβουλίες και να δημιουργεί ευκαιρίες. Από την άλλη ο μάνατζερ πρέπει να ρωτά πώς και πότε, να δέχεται τα καθιερωμένα, να κάνει τα πράγματα σωστά, να ελέγχει, να διοικεί και να παίρνει πρωτοβουλίες. Άλλωστε διοικώ σημαίνει φροντίζω τα του οίκου μου, εκτελώ δηλαδή τις αναγκαίες λειτουργίες που είναι απαραίτητες για την επιτυχία ενός οργανισμού.

«Εδώ, όλοι όσοι διαχειρίζονται τις τύχες μας πήγαν πανεπιστήμιο. Σχεδόν όλοι έχουν μεταπτυχιακά και αρκετοί έχουν και διδακτορικά. Όσα όμως διδάσκονται στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου για την ηγεσία και το μάνατζμεντ, για τη χρηστή διοίκηση και τη διαφάνεια, για μας εδώ στην Κύπρο είναι ψιλά γράμματα»

Τα προσόντα αυτά δεν τα μαθαίνεις σε κανένα πανεπιστήμιο. Δεν αναφέρονται σε κανένα βιογραφικό και δεν έχουν σχέση με διδακτορικά και μεταπτυχιακά. Ο Steve Jobs άντεξε στο πανεπιστήμιο ένα semester και ο Larry Ellison ο ιδρυτής της Οracle που δεν φοίτησε ποτέ, όταν το 2006 μίλησε στην τελετή αποφοίτησης του Yale, είπε στους ντυμένους με τις τηβέννους νέους, πως τα διπλώματα είναι για τους αποτυχημένους.

Στην Κύπρο αυτό που κάνουν οι μάνατζερ, δυστυχώς, είναι διαχείριση των δημοσιών σχέσεων και όσοι θα έπρεπε ή θα περιμέναμε να λειτουργούν ως ηγέτες προσπαθούν να ισορροπήσουν σε δύο βάρκες. Το χαλί που βάζουμε τις εκκρεμότητες από κάτω έγινε τελικά σκουπιδότοπος. Στο ίδιο χαλί ρίχνουμε και όλα τα σκάνδαλα. Το απόστημα μεγαλώνει, φουσκώνει μέρα με τη μέρα. Κανείς όμως δεν τολμά να πάρει την καρφίτσα και να το σπάσει, όλοι βλέπουν πρώτα αριστερά, μετά δεξιά και παντού βλέπουν γνωστούς, φίλους, κουμπάρους, συγγενείς.

Εδώ, όλοι όσοι διαχειρίζονται τις τύχες μας πήγαν πανεπιστήμιο. Σχεδόν όλοι έχουν μεταπτυχιακά και αρκετοί έχουν και διδακτορικά. Όσα όμως διδάσκονται στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου για την ηγεσία και το μάνατζμεντ, για τη χρηστή διοίκηση και τη διαφάνεια, για μας εδώ στην Κύπρο είναι ψιλά γράμματα. Το μάθημα για την κυπριακή κουμπαριά διδάσκεται στον δρόμο. Βιβλία δεν έχει, κανείς δεν τολμά να τα γράψει. Η ύλη του μαθήματος δεδομένη, τα αποτελέσματα εγγυημένα. Όλα όσα μάθαμε στα πανεπιστήμια, τα τυλίξαμε στο πτυχίο μας, χαρτί περγαμηνή, και τα ρίξαμε στον φούρνο για προσάναμμα, για το οφτό κλέφτικο που θα φάμε το βράδυ, όταν θα «τσουγκρίζουμε» τις παγωμένες μπίρες με τους κουμπάρους και τους συγγενείς μας.

Στον τόπο μας έχει πολύ περισσότερη σημασία το τι λες ότι είσαι από αυτό που στην πραγματικότητα είσαι. Άλλωστε δείκτες για να μετράμε την απόδοση ενός εκάστου ποτέ δεν είχαμε. Άρα αποκτά τεράστια σημασία το brand name που ο καθένας από μας κτίζει. Και όλοι όσοι είναι με σοβαρότητα και με πλάνο φιλόδοξοι, έχουν μεγάλη έγνοια του brand name τους. Και αυτό είναι ένας καθημερινός αγώνας. Καθημερινά κτίζεις, καθημερινά θα πρέπει να το στηρίζεις και να το διατηρείς. «Άξιοι θαυμασμού» είναι όσοι καταφέρνουν να μας ξεγελούν για χρόνια. Όλοι όσοι θυσιάζουν καθημερινά την ουσία για την επικοινωνία. Άνθρωποι φιάσκο. Που κάνουν ένα και καταφέρνουν να πείσουν πως κάνουν εκατό. Τεράστιο προσόν. Και δυστυχώς έχουμε αρκετούς από αυτούς και μάλιστα σε θέσεις κλειδιά. Έχουμε σίγουρα πολύ περισσότερους απ’ όσους μπορεί να αντέξει, και να συντηρεί η σημερινή Κύπρος.

Όσο λοιπόν αυτοί που κάνουν ένα, αλλά λένε πως κάνουν εκατό και δεν κάνουν άλλα εκατό που ποτέ δεν λένε, μας κουνούν το ντέφι και εμείς χορεύουμε, τόσο θα είμαστε άξιοι της μιζέριας μας. Όσο αφήνουμε όλους αυτούς που ζουν σε γυάλινο σπίτι χωρίς να τους πετάξουμε ούτε ένα χαλικάκι, θα μας κοροϊδεύουν κάθε μέρα και περισσότερο. Όσο αφήνουμε αυτό τον τόπο χωρίς εμπνευσμένους ηγέτες, σωστούς μάνατζερ και καθαρούς διοικητές θα είμαστε καταδικασμένοι και περικυκλωμένοι από τους κουμπάρους και τους συγγενείς. Στη μικρή μας χώρα, μόνοι μας.