Η αξία της Πολιτικής

Ζούμε σε περιόδους που η πολιτική και οι πολιτικοί είναι σε απαξίωση. Όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά σε όλο τον κόσμο. Βλέπουμε τους πολίτες να απομακρύνονται, να υποτιμούν, να λοιδορούν , να ψάχνουν για λύσεις, όπως χαρακτηρίζονται “εξωσυστημικές”.Προφανώς η κύρια ευθύνη είναι σε μας, στους πολιτικούς. Όχι στους πολίτες. Τους “εναλλακτικούς” στην πολιτική, τους εξέθρεψε, το πολιτικό σύστημα, το πολιτικό προσωπικό. Και στην Κύπρο. Τους “βαπτίζουμε” νέες δυνάμεις, αριστίνδειν, τεχνοκράτες. Πολιτικοί βεβαίως είναι, στη βάση ενός ορισμού που προσωπικά υιοθετώ, όσοι εκτέθηκαν στη λαϊκή ετυμηγορία, όσοι πέρασαν από την κονίστρα των εκλογών.

Δεν εννοώ, ούτε καν υπονοώ πως οι πολιτικοί έχουν την πλήρη σοφία, και πως δεν πρέπει να αξιοποιούμε τις γνώσεις, τις εμπειρίες ανθρώπων που έχουν και που θέλουν να προσφέρουν. Κάθε άλλο. Προφανώς όμως, έχουμε περάσει τη γραμμή και ας το παραδεχτούμε. Στο προκείμενο τώρα. Σήμερα είμαστε απέναντι σε ένα κίνδυνο. Που κάθε μέρα γίνεται και πιο ορατός. Πως πάμε σε μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, ίσως στην κρισιμότερη των τελευταίων δεκαετιών, χωρίς πολιτική αντιπαράθεση. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης εντονότερα και ο Ανδρέας Mαυρογιάννης λιγότερο έντονα, αποφεύγουν την πολιτική αντιπαράθεση, αποφεύγουν να μπουν σε συζήτηση με πολιτικά επιχειρήματα.

Στην πολιτική κρίνουμε και κρινόμαστε. Με πολιτικά επιχειρήματα, σε συζητήσεις σε πολιτισμένο κλίμα και ύφος. Δεν μπορεί να είναι απάντηση από υποψήφιο πρόεδρο προς υποστηριχτές του, να κλείνουν τα αυτιά τους και να χαμογελούν αντί να συζητούν πολιτικά. Αυτά λέει ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Στην πρόσκληση για διάλογο, για debates από τον Αβέρωφ Νεοφύτου αρνείται. Όπως και άλλοι υποψήφιοι βεβαίως. Που μιλούν, χωρίς να λένε κάτι. Που θέλουν να πάμε σε εκλογές χωρίς πολιτική συζήτηση, αλλά με συνθήματα που αγγίζουν το συναίσθημα. Ατάκες που λέγονται συχνά, όπως “είμαστε αντιμέτωποι πρωτόγνωρης πολεμικής” ή το άλλο που λέγεται πως “γίνεται προσπάθεια εκφοβισμού, οπισθοδρόμησης ή άλλων πρακτικών που ξεφεύγουν κάθε δημοκρατικού πλαισίου”. Αυτά ή τα λες και τα τεκμηριώνεις ή δε τα λες καθόλου. Το να ρίχνεις ατάκες εν ήδη πυροτεχνημάτων είναι ο ορισμός της “εκφυγής κάθε δημοκρατικού πλαισίου”. Το να παίζεις με το συναίσθημα για να κερδίσεις συμπάθεια το μόνο που καταφέρνεις είναι να πυροβολείς τη δημοκρατία και την πολιτική διεργασία.

Η αξία της πολιτικής λοιπόν είναι στο ξεδίπλωμα πολιτικών επιχειρημάτων. Στην αντιπαράθεση πολιτικού λόγου. Οι άνθρωποι αυτής της χώρας μας παρακολουθούν προβληματισμένοι. Οι νέοι άνθρωποι, ακόμα πιο προβληματισμένοι. Περιμένουν από μας να ακούσουν το σχέδιό μας για την επόμενη μέρα. Για το πως θα διαχειριστούμε τα ζητήματα που τους απασχολούν. Ποιες είναι οι απαντήσεις στα ερωτήματα, στις ανησυχίες, στις έγνοιες τους. Εμείς στον Δημοκρατικό Συναγερμό έχουμε την αυτοπεποίθηση να λέμε και να το τεκμηριώνουμε πως έχουμε σχέδιο. Πως ο Αβέρωφ Νεοφύτου έχει πρόγραμμα και σχεδιασμό για το πως θα κυβερνήσει, πως θα συνεχίσουμε να πορεύομαστε με σιγουριά, με ασφάλεια με σταθερότητα. Και πως θα συνεχίσουμε, να εξελισσόμαστε, να έχουμε προοπτικές ανάπτυξης. Εμείς είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αυτές τις συζητήσεις. Με τους εκπροσώπους των κομμάτων και των υποψηφίων. Και ο Αβέρωφ Νεοφύτου με τους ανθυποψηφίους του. Εμείς, έτσι καταλαβαίνουμε την αξία της πολιτικής. Δεν κρυβόμαστε, δε λέμε ναι μεν αλλά. Δεν είναι στο dna μας να μιλάμε χωρίς να λέμε κάτι. Αναμένουμε να εμφανιστούν και οι υπόλοιποι και να συζητήσουμε επιτέλους. Πολιτικά.

*Άρθρο μου δημοσιευμένο στην έντυπη ΑΛΗΘΕΙΑ | Παρασκευή 24/06/2022