Η δικαιοσύνη άργησε μια μέρα

Η δικαστική εξουσία, βάσει του Συντάγματος, είναι ανεξάρτητη. Ορθώς.

Αν δεν διασφαλιζόταν έστω από το ύψιστο κείμενο λειτουργίας μιας χώρας, το Σύνταγμα, τότε θα είχαμε μεγαλύτερους μπελάδες. Είναι όμως στ’ αλήθεια ανεξάρτητη η δικαστική εξουσία; Μπορεί να είναι; Οι ζωές όλων μας έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Όλων μας. Ίσως ελάχιστοι να ζουν καλύτερα. Οι υπόλοιποι ζούμε χειρότερα. Στην καλύτερη μειώθηκαν τα εισοδήματά μας. Στη χειρότερη χάσαμε τις δουλειές μας, άλλοι έχασαν λεφτά, πολλά λεφτά. Για όλα αυτά, το 99% που τα ζει στο πετσί του δεν ευθύνεται. Ευθύνεται αυτό το 1% που συνήθως ευθύνεται για όλες τις καταστροφές. Αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις, οι τραπεζίτες, οι κεντρικοί τραπεζίτες, οι σύμβουλοί τους. Αλλά και οι πολιτικοί προφανώς. Και δεν είμαι εξ εκείνων που υποστηρίζουν ότι οι πολιτικοί δεν μπορεί να έχουν ποινικές ευθύνες για τις πράξεις τους. Αν οι πράξεις και οι αποφάσεις τους δημιουργούν ποινικά αδικήματα να δικαστούν. Τελεία.

Κανείς όμως δεν πέρασε από τις αίθουσες των δικαστηρίων. Ούτε καν απ’ έξω. Και η δήλωση, τη Δευτέρα, του γενικού εισαγγελέα ότι η ποιότητα των ερευνών δεν μπορεί να θυσιαστεί σε βάρος της επίσπευσης ούτε και προς ικανοποίηση των πιέσεων, επιβεβαιώνει στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, ότι μάλλον κανείς δεν θα περάσει. Ή ότι στην καλύτερη, σε μερικά χρόνια, οι τελευταίοι τροχοί της άμαξας θα πληρώσουν τη νύφη. Για τους υπόλοιπους, τους μεγάλους, τους μπροστά τροχούς της άμαξας που μας έριξε στον γκρεμό και μας τσάκισαν, θα προλάβουν να ξεκινήσουν δίκες σε άλλες χώρες για μερικούς, για άλλους θα εκδώσει απαγορευτικό κάποιο ομοσπονδιακό δικαστήριο της Αμερικής και άλλοι θα απαλλαχτούν για άλλους λόγους.

«Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από την κοινωνία. Ως ένα σημαντικό γρανάζι του συστήματος θα πρέπει να πάρει τον ρυθμό που χρειάζεται για να μην αυτοτιμωρηθεί με περαιτέρω περιθωριοποίηση»

Δεν ξέρω τι αλισβερίσια έχουν στη Γενική Εισαγγελία με τους μεγάλους. Και ούτε με νοιάζει να σας πω την αλήθεια. Αυτό που ενδιαφέρει όμως είναι το αυτονόητο. Η απόδοση της δικαιοσύνης. Και σε εύλογο χρονικό διάστημα. Γιατί η ποιότητα της δικαιοσύνης κρίνεται και από τον χρόνο που αυτή αποδίδεται. Ό,τι δήλωση γίνεται που να καθυστερεί την απόδοσή της δεν μειώνει μόνο την ποιότητα της δικαιοσύνης αλλά μειώνει ή μάλλον μας θυμίζει και την ποιότητα της κοινωνίας μας. Η λογική που μέχρι σήμερα λειτουργεί η εισαγγελία, αλλά και η κοινωνία κατ’ επέκταση, πολύ φοβάμαι πως αυτή τη φορά δεν θα δουλέψει. Η λογική πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός θα βρει απέναντί της τη λογική του κόσμου. Ο χρόνος είναι ίσως ο καλύτερος γιατρός για θέματα που δεν μας αφορούν άμεσα. Για την υπόθεση της Ήλιος για παράδειγμα ή για το Μαρί. Στο θέμα όμως της οικονομικής καταστροφής, που μας αφορά όλους, ο χρόνος λειτουργεί ως βραδύκαυστο φιτίλι, που δεν ξέρει κανείς πότε θα εκραγεί.

Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από την κοινωνία. Ως ένα σημαντικό γρανάζι του συστήματος θα πρέπει να πάρει τον ρυθμό που χρειάζεται για να μην αυτοτιμωρηθεί με περαιτέρω περιθωριοποίηση. Η αλληλοεξάρτηση που υπάρχει με το πολιτικό και το οικονομικό κατεστημένο είναι δεδομένη. Όποιος την αγνοεί, ηθελημένα ή άθελα, μάλλον ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Το ζητούμενο είναι να λειτουργήσει η εξάρτηση αυτή με θετικό πρόσημο για όλους. Γιατί, αν νομίζουν οι πολιτικοί και οι τραπεζίτες ότι θα σώσουν το τομάρι τους, αν δεν αποδοθεί η δικαιοσύνη, είναι βαριά νυχτωμένοι. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να επισπεύσουν την ημερομηνία λήξης της σημερινής καριέρας τους.

Με μια κοινωνία που βράζει δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Και σίγουρα δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Μιας μορφής εξιλέωση είναι να δει ανθρώπους που μας κατέστρεψαν να πληρώνουν για όσα μας έκαναν. Να δουν μεγάλους και επώνυμους με χειροπέδες στα χέρια να φεύγουν από τα δικαστήρια και να οδηγούνται στις κεντρικές φυλακές. Και δεν το γράφω για να ικανοποιήσω το λαϊκό αίσθημα. Πρωτίστως το γράφω ως θέμα ουσίας. Ως αρχή λειτουργία μιας σωστά δομημένης κοινωνίας. Όλα τα άλλα είναι και θα παραμείνουν προφάσεις εν αμαρτίαις.