Η τάτσα από καφέ

Δεν εκπλήσσομαι από καμία αποκάλυψη σκανδάλου. Ό,τι και αν ακούσω τις επόμενες μέρες,

θα του δώσω την ίδια σημασία. Είτε αφορά 5 ευρώ, είτε αφορά 5 δισεκατομμύρια. Δεν μας αξίζει να σκαλίζουμε και να συζητάμε κάθε σκάνδαλο λεπτομερώς. Σπαταλάμε την ώρα μας, μας χαλά την ψυχολογία, και απλώς διαπιστώνουμε πως ακόμα δεν είδαμε τον πάτο στην ηθική και κοινωνική υφή του τόπου μας. Και το σημαντικότερο;

Μας αποσπούν την προσοχή από το να ασχοληθούμε με τα σημαντικά και τα μεγάλα. Με τις εξελίξεις στην ΑΟΖ, που είναι ο μόνος λόγος για να δώσει ώθηση για λύση του Κυπριακού, με τις εξελίξεις που θα έχουμε τις επόμενες εβδομάδες, με το πλαίσιο αφερεγγυότητας, την τοπική αυτοδιοίκηση, τις Κυπριακές Αερογραμμές και το ΓΕΣΥ. Εκ των πραγμάτων, αυτά είναι «βαριά» θέματα, και μας βολεύει να τα κρύβουμε στις ατζέντες μας. Είτε αυτών των καφετεριών, είτε αυτών στη Βουλή, είτε των καναλιών.

Τι διαφορά αλήθεια θα κάνει στην υπόθεση Γιωρκάτζη αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει τελικά πρόχειρο σημείωμα; Ή πόσο θα αλλάξει την ιστορία του Βέργα αν το γήπεδο του τένις φωταγωγείται από τον Δήμο ή από την οικία του δημάρχου; Καθημερινά, θα ακούμε για νέα σκάνδαλα. Άλλα μικρά, άλλα μεγαλύτερα και άλλα τεράστια. Δεν υπάρχουν όμως λιγότεροι ένοχοι και περισσότερο ένοχοι ή λιγότεροι επικίνδυνοι και περισσότερο επικίνδυνοι. Πιστεύεται πως αυτός που καταχράται 5 ευρώ, έχει πρόβλημα να καταχραστεί 500 ή 5 εκατομμύρια; Προφανώς και όχι. Άρα ας μην το αναλύσουμε περισσότερο. Ας τους καταδικάσουμε όλους στη συνείδησή μας, με την ίδια ποινή. Με την ίδια τάτσα. Άλλωστε, στο τέλος, ίσως να είναι και η μόνη ποινή που θα τους καταλογιστεί. Διότι αν περιμένουμε από τα δικαστήρια να τους αποδώσει αστικές ή ποινικές ευθύνες, θα περιμένουμε, και θα περιμένουμε.

«Οι τάτσες όμως είναι και θα παραμείνουν πάντα, φανταστικές και υποκειμενικές. Στα μάτια άλλων μικρές, άλλων μεγαλύτερες και άλλων άφαντες»

Για να προχωρήσουμε μπροστά, θα πρέπει πρώτα να προβούμε στις αναγκαίες διαπιστώσεις. Να πούμε αλήθειες, να τις πιστέψουμε, να πείσουμε ότι εννοούμε όλα όσα λέμε. Θα πρέπει να παραδεχθούμε πως οι περισσότερες τάτσες προέκυψαν από καφέδες. Από αμέτρητους καφέδες πάνω στους οποίους παίζουμε το μέλλον του τόπου μας. Αναθεματίζουμε τους λομπίστες στην Κύπρο, θεωρούμε το επάγγελμα παράνομο, απλώς και μόνο γιατί μας αρέσει να το κάνουμε διά του κυπριακού τρόπου, κατά τη διάρκεια του καφέ. Σε αυτούς τους καφέδες λοιπόν, διορίστηκαν πολλοί μέτριοι, ανίκανοι και επικίνδυνοι, με κριτήριο το πτυχίο τους (υπάρχει και μια προκήρυξη, μη μας ρίξουν τον διορισμό στο δικαστήριο). Α, και να έχουν κοινή λογική, κόμμον σενς όπως αναφέρεται στη γλώσσα του καφέ. Το κύριο όμως κριτήριο είναι να μιλά την ίδια γλώσσα με αυτούς που πληρώνουν για τον καφέ, να κάνει δηλαδή τις δουλειές τους. Ρυθμιστές, Διοικητές, Επίτροποι, Πρόεδροι, Γενικοί Εισαγγελείς, Γενικοί Ελεγκτές, Γενικοί Διευθυντές διορίστηκαν και διορίζονται με τα πιο πάνω κριτήρια, κατά τη διάρκεια πάντα του καφέ. Αναπόφευκτες λοιπόν και οι τάτσες. Και είναι και πολλές. Η διαφορά με τις κυπριακές τάτσες των καφέδων είναι πως φεύγουν. Όχι δεν καθαρίζουν, απλώς φεύγουν. Είτε γιατί τις ξεχνάμε είτε γιατί δεν θέλουμε να τις βλέπουμε.

Οι τάτσες όμως είναι και θα παραμείνουν πάντα, φανταστικές και υποκειμενικές. Στα μάτια άλλων μικρές, άλλων μεγαλύτερες και άλλων άφαντες. Άλλοι θα τις βλέπουν μία ημέρα, άλλοι μία εβδομάδα και άλλοι για πάντα. Η ηθική αντίληψη ενός εκάστου διαφέρει. Είναι θέμα παιδείας και χαρακτήρα. Ακόμα και αδέλφια μεγαλωμένα στο ίδιο σπίτι θα διαφωνήσουν. Η παραδοχή για τις τάτσες λοιπόν δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται βούληση για να καταδικάσουμε αυτούς που λερώνουν, αλλά και τόλμη για να ξεφύγουμε από τη νοοτροπία καφενείου. Δύσκολο; Ίσως. Αδύνατο όμως, όχι.