Θα είναι το ΔΗΚΟ το ΠΑΣΟΚ της Κύπρου;

Ιδεολογικά οι ομοιότητες τους είναι λίγες. Αλλά σίγουρα τα δύο κόμματα έχουν άλλα,

πολλά κοινά: Κυβέρνησαν και τα δύο κόμματα περισσότερα από είκοσι χρόνια από το 1974 και μετά. Έχουν ή είχαν και τα δύο κόμματα πολύ καλές σχέσεις με τις συντεχνίες και έλεγχαν κατά κόρον, μέσω των στελεχών τους – συνδικαλιστών τις καίριες υπηρεσίες των δύο χωρών.

Στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ μεσουρανούσε τη δεκαετία του 1980. Το ίδιο και το ΔΗΚΟ στην Κύπρο. Το ΔΗΚΟ κατέγραψε μάλιστα στις βουλευτικές εκλογές του 1985 το υψηλότερο ποσοστό στην ιστορία του, προσπερνόντας, για πρώτη και μόνη φορά, το ΑΚΕΛ στην 2η θέση. Ο λαϊκισμός εκείνης της δεκαετίας, τα απερίσκεπτα ωφελήματα σε υπαλλήλους, η διόγκωση της δημόσιας υπηρεσίας και το βόλεμα ημετέρων είναι κοινές διαπιστώσεις σε Κύπρο και Ελλάδα.

«Η πολιτική, όπως και η ζωή είναι κύκλος. Η πολιτική κυριαρχία κερδίζεται και δεν μπορεί να είναι μακρόβια. Χάνεται όταν κάνει και αυτή τον κύκλο της. Το πως κερδίζεται και το πως χάνεται όμως, εξαρτάται κυρίως από τους παίκτες της, τους πολιτικούς.»

Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε την Ελλάδα και από το 1993 μέχρι το 2004. Τα κακώς κείμενα δεν άλλαξαν παρά την αλλαγή του Προέδρου του κόμματος και Πρωθυπουργού. Ο Σημίτης, αν και πιο εκσυγχρονιστής από τον Ανδρέα, δεν κατάφερε να αφαιρέσει τα βαρίδια από τα πόδια του κόμματος και να αποτινάξει τον πυρήνα των κομματικών συνδικαλιστών. Αντιθέτως το “πάρτι” με τους βαρώνους του κόμματος πήρε διαστάσεις.

Στην Ελλάδα του μνημονίου όμως το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε. Από 44% το 2009, συρρικνώθηκε στο 12% το 2012 με ηγέτη και Πρωθυπουργό (τραγική ειρωνία;) τον Γιώργο Παπανδρέου. Όταν το κόμμα δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τους βαρώνους, τους συνδικαλιστές, αυτούς που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, αυτοί έφυγαν. Ο πύργος αποδείχτηκε χάρτινος και αποκαλύφθηκαν οι σαθροί θεμελιοί του οικοδομήματος. Η πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ τελείωσε άδοξα και άγαρμπα όταν έχασε τον έλεγχο και δεν έβαζε τους κανόνες του παιχνιδιού.

Στην Κύπρο έχουμε Προεδρική Δημοκρατία. Το ΔΗΚΟ μπορεί να μην πήρε ποτέ τα αριθμητικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, αλλά έπαιρνε εκείνα που χρειάζεται για να ασκήσει τον χιλιοειπωμένο ρυθμιστικό του ρόλο. Έτσι πέραν από τη “χρυσή” για το κόμμα δεκαετία 1978-1988, κατάφερε να κυβερνήσει και την πενταετία 2003-2008 αλλά και να συμβάλει στην εκλογή 3 ακόμη Προέδρων της Δημοκρατίας. Στρατηγικά μάλιστα, τα υπουργεία που το κόμμα σχεδόν πάντα επέλεγε, ήταν αυτά με το περισσότερο “βόλεμα”. Οι διασυνδέσεις του ΔΗΚΟ με τις συντεχνίες ήταν διαχρονικά καλές. Φροντίζει πάντα να έχει τους ανθρώπους του σε θέσεις κλειδιά για ευνόητους λόγους.

Και ερχόμαστε στην Κύπρο του 2014. Στην Κύπρο του μνημονίου και της τρόικα. Που δεν μας παίρνει να χαϊδεύουμε άλλο πια τα αυτιά κανενός, που δεν μπορούμε να βάλουμε τίποτα πια κάτω από το χαλί και που δεν μπορεί κανείς πολιτικός να ρίχνει την ευθύνη σε άλλους. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες τους. Σε αυτό το σκηνικό λοιπόν, ο νέος πρόεδρος του ΔΗΚΟ επέλεξε να ξεκινήσει τη θητεία του με εσωστρέφεια και προσπαθεί να πείσει τα σώματα του κόμματός του για τις προσωπικές του επιλογές. Προσπαθεί να ισορροπήσει σε δύο βάρκες. Από τη μια το βαθύ ΔΗΚΟ των συνδικαλίστων, και από την άλλη η μικροπολιτική. Δε θα καταφέρει να ισορροπήσει και θα βρεθεί στη μέση του ωκεανού σε πανικό και χωρίς πυξίδα. Όταν το οικοδόμημα του ΔΗΚΟ κατανοήσει πως το κόμμα δεν μπορεί πια να υποστηρίξει τα αιτήματά του θα κοιτάξει αλλού. Όταν τα στελέχη – συνδικαλιστές του κόμματος θα νιώσουν ξεκρέμαστοι από το κόμμα δε θα μπορέσουν να συγκρατήσουν τους ψηφοφόρους του κόμματος που δε θα έχουν λόγο να μείνουν εντός του ΔΗΚΟ. Και ακόμη δε μιλήσαμε ούτε για Κυπριακό, ούτε για πιθανή πολιτική διάσπαση του κόμματος.