Πασσαλάκι, πασσαλάκι.. άνεση

«Επειδή δεν καταφέραμε να πείσουμε, είτε διά του ροπάλου, είτε δια της παιδείας, πως τα πεζοδρόμια δεν είναι πάρκινγκ, αποφασίσαμε σε αυτή τη χώρα να τα κλείσουμε με πασσαλάκια. Δεν εξετάζω ούτε την επικινδυνότητα, ούτε το κόστος, ούτε την αισθητική. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως πέρασε το μήνυμα πως αφού στα πλείστα πεζοδρόμια έχει πασσαλάκια, εκεί που δεν έχει πασσαλάκια μπορούμε να παρκάρουμε».

Είναι με μεγάλο θυμό που γράφω σήμερα. Θυμό συσσωρευμένο. Για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα σοβαρά ζητήματα και επηρεάζουν την καθημερινότητά μας, το επίπεδο της ζωής μας. Ξεκινά, και πάλι, από την έλλειψη σεβασμού, από τη δυσκολία κατανόησης βασικών θεμάτων και από την εξάπλωση της πολιτικής, «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι» ή στην προκειμένη ας «βιάσουμε» τα πεζοδρόμια που δεν έχουν στόμα να μιλήσουν.

Είχαμε το περασμένο Σάββατο νεκρό συμπολίτη μας σε τροχαία σύγκρουση, ο οποίος κινείτο με αναπηρικό αμαξίδιο εντός του δρόμου. Το πεζοδρόμιο που υπήρχε μετατράπηκε σε χώρο στάθμευσης. Όπως μετατρέπονται όλα τα πεζοδρόμια στη χώρα μας. Μάλλον όχι. Όπως μετατρέπονται όλα τα πεζοδρόμια που δεν έχουν πασσαλάκια. Επειδή δεν καταφέραμε να πείσουμε, είτε διά του ροπάλου, είτε δια της παιδείας, πως τα πεζοδρόμια δεν είναι πάρκινγκ, αποφασίσαμε σε αυτή τη χώρα να τα κλείσουμε με πασσαλάκια. Δεν εξετάζω ούτε την επικινδυνότητα, ούτε το κόστος, ούτε την αισθητική. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως πέρασε το μήνυμα πως αφού στα πλείστα πεζοδρόμια έχει πασσαλάκια, εκεί που δεν έχει πασσαλάκια μπορούμε να παρκάρουμε. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, είναι πως δημιουργούμε στρεβλωμένες αντιλήψεις. Όλες οι άλλες λύσεις, υποψιάζομαι, πως ήταν προβληματικές όταν πέρασαν από τα μυαλά των ειδικών. Ποιος να τρέχει τώρα, για παράδειγμα, να ρυμουλκεί οχήματα, που να τα στοιβάζει, πόσα να τα χρεώνει. Το γεγονός πως το κάνουν σχεδόν όλες οι χώρες το προσπεράσαμε. Αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Από τη μια δε θέλουμε να στεναχωρήσουμε κανένα, και τραβάμε μια γραμμή πασσαλάκια, και από την άλλη δεν θέλουμε να φορτώσουμε ακόμη μια έγνοια με διαδικαστικά ζητήματα.

Το γεγονός της έλλειψης σεβασμού δυστυχώς δεν τελειώνει στους οδηγούς που μετατρέπουμε τα πεζοδρόμια αλλά και τους δρόμους με διπλή κίτρινη γραμμή πολλές φορές σε πάρκινγκ. Έχει προεκτάσεις που αγγίζουν και την πολιτεία και τις υπηρεσίες της χώρας. Όταν φυτρώνουν πάσσαλοι ηλεκτροδότησης ή πινακίδες χωρίς να σκεφτούν πως αποκόπτουν την πρόσβαση και την εύκολη διακίνηση, ποιος ευθύνεται και ποιος πρέπει να ασχοληθεί; Όταν δεν υπάρχει η ελάχιστη συνεννόηση μεταξύ των υπηρεσιών και ο καθένας θέλει να κάνει απλά τη δική του δουλειά, αυτό θα είναι δυστυχώς και το αποτέλεσμα.

Ας δούμε όμως και το ουσιαστικό ζήτημα. Γιατί έχουμε όλες αυτές τις συζητήσεις; Είτε αφορούν τον αριθμό των οχημάτων που προκαλούν το κυκλοφορικό πρόβλημα, είτε αφορούν τα οδικά έργα που σήμερα φρακάρουν κυριολεκτικά τη Λευκωσία; Η απάντηση είναι απλή σε πρώτο στάδιο. Γιατί έχουμε πολλά περισσότερα αυτοκίνητα από όσα σηκώνει η χώρα. Απ΄όσα σηκώνουν οι δρόμοι για να κινούνται, απ΄όσα σηκώνουν τα άδεια οικόπεδα και οι χώροι στάθμευσης για να παρκάρουν. Γιατί έχουμε αυτούς τους αριθμούς; Γιατί ποτέ ως χώρα δεν πιστέψαμε και δεν επενδύσαμε σε κάτι άλλον πλην του οδικού δικτύου για τα αυτοκίνητα. Ποτέ μας δεν πιστέψαμε στα μέσα μαζική μεταφοράς, ποτέ δεν έγινε σοβαρός σχεδιασμός για τα λεωφορεία και όλοι όσοι μιλάμε σήμερα για το τραμ, μας θεωρούν ότι λέμε ανέκδοτο. Και αυτό είναι μια τεράστια πρόκληση. Η νέα ανάθεση των συμβάσεων των λεωφορείων, που θα ξεκινήσει τον επόμενο Ιούλιο δεν μπορούμε να την προσπεράσουμε ως ακόμη μια ανάθεση. Να πάμε να ψάξουμε τις ανάγκες των πολιτών, τα νέα δρομολόγια που θα πρέπει να δημιουργηθούν για να εξυπηρετούν και τον κόσμο που είναι έτοιμος να αφήσει το αυτοκίνητο και να ανέβει στο λεωφορείο. Να γίνουν στάσεις με σκέπαστρο, να λειτουργήσει επιτέλους η τηλεματική και να ξέρουν οι επιβάτες ή οι υποψήφιοι επιβάτες, πότε περνά ποιο λεωφορείο και που πάει. Συνήθως δυσκολευόμαστε στα αυτονόητα.

Μέχρι τότε μπορούμε να δούμε το πως στην ίδια λογική μειώνουμε το κυκλοφοριακό κομφούζιο στην είσοδο της Λευκωσίας. Πόσοι συμπολίτες μας έρχονται με κατεύθυνση τα γνωστά «φώτα του Καλησπέρα», μόνοι τους σε ένα αυτοκίνητο, για να εργαστούν το ίδιο ωράριο στον ίδιο χώρο. Πόσο δύσκολο είναι, η δημόσια υπηρεσία, η διεύθυνση ενός υπουργείου να ορίσουν ως χώρο αναχώρησης λεωφορείων το ΓΣΠ με προορισμό το παλαιό ΓΣΠ; Αν δεν κάνουμε μικρά μικρά βήματα, απλά και εφαρμόσιμα δε θα φτάσουμε σε λύση. Τα μαγικά ραβδιά μας τελείωσαν. Να μην περιμένουμε από κανένα τραμ να λύσει από μόνο του το κυκλοφοριακό και από κανένα άλλον να μας βάλει μέσα σε λεωφορείο.

Βεβαίως σημαντική παράμετρος τα τελευταία χρόνια, που επιδεινώνεται, είναι και τα έργα στη Λευκωσία. Έργα που θα αλλάξουν την πόλη όταν τελειώσουν, που όμως γίνονται ταυτόχρονα, λόγω κακού συντονισμού, και μας ταλαιπωρούν. Κανείς δεν τολμά, να βάλει μια παράμετρο στις δημόσιες προσφορές που να αφορούν τον χρόνο αποπεράτωσης σε σχέση με το κόστος. Κανείς μας δεν μετρά το πόσα θα κερδίσουμε αν ένα έργο τελειώσει στο μισό χρόνο. Η μόνη παράμετρος που βάζουμε είναι το χρηματικό κόστος. Δυστυχώς.