Ποια Κύπρο θέλουμε;

Σε όλα τα θέματα, που εδώ και σαράντα χρόνια τα κρατάμε σε χειμερία νάρκη λόγω της εκκρεμότητας του Κυπριακού, βάζουμε ακόμα και σήμερα την άμαξα μπροστά από τον αμαξηλάτη

Βλέπουμε συνεχώς μια πολιτική κοκορομαχία για το ποιος θα επικρατήσει στις πολιτικές τηλεοπτικές ή και ραδιοφωνικές συζητήσεις. Βουλευτές και αξιωματούχους των κομμάτων να συζητούν με λογική ατάκας και καφενείου, κολλημένους στο στιγμιαίο μήνυμα και στο ένστικτο της προσωρινής επικράτησης. Πολιτικούς που ζουν, αναπνέουν και επιβιώνουν μακριά από μια μεγάλη εικόνα, μια στρατηγική και μακροχρόνια λογική για το ποια Κύπρο θέλουμε.

Σε όλα τα θέματα, που εδώ και σαράντα χρόνια τα κρατάμε σε χειμερία νάρκη λόγω της εκκρεμότητας του Κυπριακού, βάζουμε ακόμα και σήμερα την άμαξα μπροστά από τον αμαξηλάτη

Και δεν αναφέρομαι μόνο στα μεγάλα και σημαντικά θέματα. Δεν έχω στο μυαλό μου μόνο την αυτοκαταστροφική μανία που μας διακατέχει. Που από μόνοι μας μειώνουμε και μηδενίζουμε τα επιτεύγματα μας. Μας λένε οι ξένοι εμπειρογνώμονες πως τα κοιτάσματα της Κυπριακής ΑΟΖ ίσως να είναι μεγαλύτερα από το τεράστιο κοίτασμα της Αιγύπτου. Αλλά εμείς, επιμένουμε να λέμε πως όλα αυτά είναι αέρας και όχι χειροπιαστό φυσικό αέριο. Ο διεθνής παράγοντας επιμένει πως η συγκυρία σήμερα υποβοηθεί τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού. Πως πέραν των θετικών μηνυμάτων στο εσωτερικό, οι ισορροπίες στην περιοχή ενισχύουν την διαδικασία. Εμείς, πάλι επιχειρηματολογούμε για το ανάθεμα της λύσης και το σχέδιο λύσης που θα εξυπηρετεί συμφέροντα άλλων, πριν ακόμα δούμε αυτό το σχέδιο λύσης.

Αλλά ακόμα και σε θεωρητικά μικρότερα θέματα. Θεωρητικά πάντα, γιατί προσωπικά, δεν θεωρώ λιγότερο σημαντικά τα θέματα της παιδείας, της υγείας, της εσωτερικής διακυβέρνησης. Σε όλα αυτά τα θέματα, που εδώ και σαράντα χρόνια τα κρατάμε σε χειμερία νάρκη λόγω της εκκρεμότητας του Κυπριακού, βάζαμε και βάζουμε ακόμα και σήμερα την άμαξα μπροστά από τον αμαξηλάτη. Επιμένουμε να δίνουμε προτεραιότητα σε λάθος πυλώνα. Στην παιδεία βάζουμε πιο ψηλά τα συμφέροντα των καθηγητών και των δασκάλων από αυτά των παιδιών μας. Στην υγεία, βάζουμε σε δεύτερη μοίρα τους ασθενής και σε πρώτη τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους φαρμακέμπορες και τις ασφαλιστικές εταιρίες. Στην τοπική αυτοδιοίκηση, δεν είναι προτεραιότητα η εξυπηρέτηση των δημοτών, των πολιτών, όλων εμάς δηλαδή, αλλά είναι τα συμφέροντα των υπαλλήλων και των ταγών των δήμων.

Η ίδια λογική επικρατεί σε όλα τα θέματα της δημόσιας ζωής του τόπου. Από τα πιο μικρά μέχρι και τα πιο μεγάλα. Και το πρόβλημα είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας. Όσο θεωρούμε σημαντικότερα τα θέματα ενός εκάστου υπαλλήλου και συντεχνιακού από την ορθολογική προσέγγιση και τα συμφέροντα αυτών ακριβώς που και το όνομα του τίτλου υποδηλώνει, τόσο θα μείνουμε προσκολλημένοι στον πάτο. Για όσο καιρό δειλιάζουμε να σπάσουμε αυγά για τόσο καιρό θα λέμε τα ίδια χωρίς να είμαστε παραγωγικοί. Αν δεν τολμήσουμε να προχωρήσουμε σε αλλαγές που τον πρώτο καιρό θα δημιουργήσουν αντιδράσεις και αναστάτωση στα σημερινά χολωμένα νερά, δεν πρόκειται ποτέ να δούμε την Κύπρο να ξεφεύγει από την τροχιά της μετριότητας και της σημερινής θολωμένης πραγματικότητας.

Το ζητούμενο είναι να αποφασίσουμε ποια Κύπρο θέλουμε. Αν θέλουμε την Κύπρο που σήμερα έχουμε, να το πούμε και ο κάθε κατεργάρης να κάτσει στον πάγκο του. Αν όμως θέλουμε μια Κύπρο που πραγματικά να μας κάνει περήφανους, που θα καταπολεμήσει την γραφειοκρατία, που θα ξανακοιτάξει τον τουρισμό με στρατηγική και μακροχρόνιο πλάνο, που θα κυνηγήσει μυαλωμένα και όχι περιστασιακά τις ξένες επενδύσεις, που θα αποφασίσει πως θα παρέχει επιτέλους υψηλού επιπέδου ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πολίτες του και θα εφαρμόσει το ΓΕΣΥ, τότε θα πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με πολλά από αυτά που σήμερα ξέρουμε. Και δεν είναι μόνο αυτά, είναι και πολλά άλλα. Αυτό που χρειάζεται να αλλάξουμε είναι τον τρόπο που σήμερα αντικρίζουμε την πραγματικότητα. Αν πιστέψουμε πως μπορούμε να αλλάξουμε θα τα καταφέρουμε. Αλλάζοντας πρώτα απ΄ όλα την νοοτροπία μας. Δύσκολο; Ίσως. Ακατόρθωτο όμως όχι.