Σεβασμός. Απ’ όλους προς όλους
Δεν χρειάζεται νομοθεσία για να μας επιβάλλει πως χρειάζεται να έχουμε υπομονή στο τιμόνι. Δεν χρειάζεται κανένα άρθρό και κανένα νοείται για να νουθετήσει πως για να προσπεράσουμε ποδήλατο ή μοτοποδήλατο χρειάζεται να έχουμε απόσταση και καθαρό οπτικό πεδίο. Να αποβάλουμε την αίσθησή μας πως τίποτα κακό δεν θα μας συμβεί χρειάζεται
Μπορούμε σήμερα να κατηγορούμε όλοι όλους για την καθυστέρηση στην ψήφιση της νομοθεσίας για τα ποδήλατα. Και μπορεί ο κάθε ένας από μας να βρει μια γραμμή άμυνας και πίσω από αυτήν να καλυφθεί ή να νομίζει πως καλύπτεται. Το δεδομένο είναι πως για άλλη μια φορά η ευαισθητοποίηση όλων μας έρχεται μετά από τραγικά γεγονότα. Ας είναι μπορεί να πει κάποιος, κάλιο αργά παρά ποτέ μπορεί να πει κάποιος άλλος.
Το ζήτημα δεν είναι να πούμε πως σήμερα καθυστερήσαμε. Ούτε να δικαιολογήσει η Βουλή, που έχει δικαιολογίες αυτή τη αργοπορία. Ούτε επίσης να αναδείξουμε τη γραφειοκρατία, που υπάρχει σε υπουργεία και νομική υπηρεσία. Το ζήτημα είναι να βρούμε τον τρόπο να αυξήσουμε τα αντανακλαστικά μας. Αλλά και να βρούμε την τόλμη, όλοι μας, να πούμε πως η έλλειψη νομοθεσίας δεν είναι η αιτία των τελευταίων δυστυχημάτων. Η βασική αιτία, κατά τη γνώμη μου είναι η έλλειψη σεβασμού. Προς τον εαυτό μας, αλλά κυρίως προς τους συνανθρώπους μας. Και αυτό βγαίνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και βγαίνει και στην συμπεριφορά μας στο δρόμο.
Δεν χρειάζεται νομοθεσία για να μας επιβάλλει πως χρειάζεται να έχουμε υπομονή στο τιμόνι. Δεν χρειάζεται κανένα άρθρό και κανένα νοείται για να νουθετήσει πως για να προσπεράσουμε ποδήλατο ή μοτοποδήλατο χρειάζεται να έχουμε απόσταση και καθαρό οπτικό πεδίο. Να αποβάλουμε την αίσθησή μας πως τίποτα κακό δεν θα μας συμβεί χρειάζεται
Ο σεβασμός είναι βασικό συστατικό που χρειάζεται κάθε πολίτης και κάθε κοινωνία για να προοδεύσει. Ο σεβασμός είναι πολιτισμός, και τον βρίσκεις στην παιδεία. Δεν μαθαίνουμε να σεβόμαστε ούτε καν τον εαυτό μας. Ο εγωκεντρισμός δεν μας βοηθά. Και δυστυχώς τον έχουμε μπόλικο. Η έλλειψη σεβασμού είναι εμφανέστατη παντού. Από την πολιτική ζωή μέχρι το σχολείο. Και δεν σταματά μόνο στους συνανθρώπους μας ή στα ζώα. Τίποτα δεν σεβόμαστε. Ούτε το περιβάλλον, ούτε τη χώρα μας, ούτε την αυλή μας και το σπίτι μας.
Δεν χρειάζεται νομοθεσία για να μας επιβάλλει πως χρειάζεται να έχουμε υπομονή στο τιμόνι. Δεν χρειάζεται κανένα άρθρό και κανένα νοείται για να νουθετήσει πως για να προσπεράσουμε ποδήλατο ή μοτοποδήλατο χρειάζεται να έχουμε απόσταση και καθαρό οπτικό πεδίο. Να αποβάλουμε την αίσθησή μας πως τίποτα κακό δεν θα μας συμβεί χρειάζεται. Να σκεφτόμαστε χρειάζεται και να εκτιμούμε τον κάθε ένα που συναντάμε στο δρόμο. Είτε έχει στα χέρια του ποδήλατο ή τιμόνι πολυτελείας. Να καταλάβουμε πως ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και πως η δική μας συμπεριφορά μπορεί να του στοιχήσει τη ζωή του. Είτε είναι σε ποδήλατο είτε όχι. Να μην ξεχνούμε χρειάζεται πως κανένας μας δεν αξίζει περισσότερο από τον οποιονδήποτε.
Την περασμένη Πέμπτη, στη συνεδρίαση της διακοινοβουλευτικής ομάδας Κύπρου Ελλάδας και Ισραήλ συζητούσαμε για τους υδάτινους πόρους. Ο συνάδελφος από το Ισραήλ, αφού ανέλυσε τις πολιτικές της χώρας κατέληξε στο εξής: «Δεν έχει σημασία πόσες και ποιες πολιτικές θα αναπτύξετε για το νερό. Είτε αφορούν την άρδευση ή την ύδρευση. Είτε αφορούν αφαλατώσεις ή ανακυκλώσεις. Αν δεν επενδύσετε στην παιδεία των χωρών σας, αν δεν μάθετε στα παιδιά σας από μικρά να σέβονται και να αγαπούν το νερό και το περιβάλλον, οι πολιτικές αυτές θα αποτύχουν. Μπορεί να έχουν αποτέλεσμα τα πρώτα χρόνια, αλλά αργότερα θα αποτύχουν. Εκεί πρέπει να επενδύσετε. Στα παιδιά και στην παιδεία».
Το ίδιο ισχύει και στην κουβέντα μας εδώ για τα ποδήλατα. Όσες νομοθεσίες και να φτιάξουμε, που πρέπει να φτιάξουμε, όσο αυστηρές, λειτουργικές, εφαρμόσιμες και αν είναι, όσες εκστρατείες ευαισθητοποίησης και αν φτιάξουμε, αν δεν καταφέρουμε να κτίσουμε στον σεβασμό των ανθρώπων που είναι πάνω στο ποδήλατο ότι και να καταφέρουμε να κτίσουμε θα γκρεμίζεται. Ας κτίσουμε λοιπόν στα παιδιά μας και στην παιδεία μας.