Της εκποιήσεως
Θέλω να πιστεύω πως δεν θα δούμε συνανθρώπους μας στον δρόμο. Άστεγους να
κοιμούνται σε παγκάκια και να ψάχνουν στους κάλαθους για μια μπουκιά φαγητό. Θέλω να πιστεύω πως τα αντανακλαστικά της κλειστής, μικρής κοινωνίας της Κύπρου θα δουλέψουν, για να μη φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις.
Θέλω να πιστεύω πως οι τράπεζες (ο Θεός να τις κάνει) θα ξεκινήσουν και θα επικεντρωθούν στους μεγάλους που χρωστούν εκατομμύρια, που δεν πληρώνουν δόσεις εδώ και χρόνια, και δεν θα ασχοληθούν με όσους κινδυνεύει η πρώτη τους κατοικία. Θέλω να πιστεύω πως τα επιθετικά heads funds, που σήμερα λιγουρεύονται τις εκποιούμενες περιουσίες, θα ξεγυμνώσουν αυτούς τους επώνυμους, τους γνωστούς αγνώστους, πριν τα κάνουν «πλακάκια» και με τις νέες διοικήσεις των τραπεζών. Ενδόμυχα μάλλον, θέλω να πιστεύω πως δεν θα καταφέρουν να τα κάνουν πλακάκια. Θέλω να πιστεύω, πως οι κινδυνολόγοι, επικίνδυνοι, λαϊκιστές πολιτικοί μας, που φοβερίζουν τον κόσμο πως δεκάδες χιλιάδες από μας θα μείνουμε στον δρόμο θα εκτεθούν και αυτή τη φορά.
«Πολύ φοβάμαι, με όλα τα λαμόγια που μας κατέστρεψαν να συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας, πως η αγανάκτηση του κόσμου θα είναι αναπόφευκτη, όταν θα πηγαίνουν οι τράπεζες για να εκποιήσουν σπίτια »
Θέλω να πιστεύω, πως κανένας συνάδελφος των τραπεζιτών που μας έριξαν στον γκρεμό δεν θα τολμήσει να βγάλει κόσμο από το σπίτι του, τη στιγμή που κανείς τραπεζίτης ή άλλος υπαίτιος της καταστροφής, όχι μόνο δεν καταδικάστηκε, αλλά ούτε καν πλησίασε στο δικαστήριο. Δεν είμαι σίγουρος αν «θα μιλήσουν τα G3» όπως σημείωσε την περασμένη Κυριακή ο Ανδρεάς Παράσχος. Από αυτή τη στήλη έγραψα τον Γενάρη πως «Οι Κύπριοι, σπάνια θα πετάξουμε πέτρες και μολότοφ. Ακόμα πιο σπάνια θα ασκήσουμε πραγματική σωματική βία. Όσο και αν μας πνίγει το άδικο, όσο και αν βράζουμε μέσα μας. Η σημαία στον Πενταδάκτυλο μας υπενθυμίζει πως έχουμε άλλο, μεγαλύτερο εχθρό». Βέβαια, στην προκειμένη πρόκειται για το σπίτι μας. Που το κτίσαμε με κόπο και περισσή αγάπη. Και κακά τα ψέματα, στην Κύπρο είμαστε υπερβολικά συνδεδεμένοι με τη γη και το σπίτι μας. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών. Κάθε άλλο. Αλλά πολύ φοβάμαι, με όλα τα λαμόγια που μας κατέστρεψαν να συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας, πως η αγανάκτηση του κόσμου θα είναι αναπόφευκτη, όταν θα πηγαίνουν οι τράπεζες για να εκποιήσουν σπίτια.
Το νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις, είτε μας αρέσει είτε όχι θα πρέπει να προχωρήσει. Με αλλαγές σίγουρα από τα κόμματα. Όχι επειδή το θέλει η τρόικα. Ούτε για να σώσουμε τις ξοφλημένες τράπεζες που δύσκολα σώζονται. Κυρίως πρέπει να προχωρήσει για να εξυγιανθεί, όσο μπορεί να εξυγιανθεί κάτι που έχει σχέση με τις κυπριακές τράπεζες, η στρέβλωση που υπάρχει σήμερα. Για να μην μπορεί να κρυφτεί κανένας μεγάλο οφειλέτης πίσω από απαρχαιωμένες νομοθεσίες και διαδικασίες διάρκειας 20 χρόνων και να νομίζει ότι κοροϊδεύει το σύστημα και όλους εμάς παρέα. Για να έχουμε ελπίδα ότι μια μορφή δικαιοσύνης ίσως και να αποδοθεί.
Υπάρχουν βέβαια και οι ύποπτες πρόνοιες στην πρόταση του Υπουργικού που «βγάζουν μάτι». Όπως η εκτίμηση της αξίας του ακινήτου από 2 εκτιμητές που δεν θα μιλήσουν μεταξύ τους, τη στιγμή που το κτηματολόγιο έχει επικαιροποιήσει τις αξίες των ακινήτων μόλις την προηγούμενη βδομάδα. Και σίγουρα στο νομοσχέδιο θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως δεν θα χρειάζονται επιπλέον εγγυήσεις από μια εκποιούμενη περιουσία.
Με τις σημερινές αντιδράσεις των κομμάτων το νομοσχέδιο μάλλον δεν περνά. Δε ξέρω τι σημαίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο. Το πιο πιθανόν είναι να τρέχουν οι βουλευτές μας μεσάνυχτα να ψηφίζουν το ίδιο νομοσχέδιο με δύο μικροαλλαγές, για να μπορέσουμε να πάρουμε την επόμενη δόση και να πληρώσουμε μισθούς. Το έκαναν μέχρι τώρα δύο φορές. Τον Φλεβάρη με τον νόμο πλαίσιο για τις ιδιωτικοποιήσεις των ημικρατικών και πέρυσι για τον συνεργατισμό. Δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μην το κάνουν και τρίτη φορά, αφού μυαλό δεν βάζουμε. Άλλωστε, το τρις εξαμαρτείν χαρακτηρίζει τους λαϊκιστές πολιτικούς μας. Που προτιμούν να το παίζουν «πέσαμε μαχόμενοι» για τις εντυπώσεις, παρά να ενισχύσουν την ουσία της πολιτικής με προτάσεις που να προσθέτουν. Μας περιμένει ένας δύσκολος Αύγουστος και σίγουρα ένας δυσκολότερος χειμώνας.