Όχι άλλες Χρυστάλλες

Το παιχνίδι μάλλον είναι πολύ πιο χοντρό, τα λεφτά πολύ περισσότερα.

Από τις εταιρίες βιτρίνες για εξυπηρέτηση αλλότριων σκοπών, περάσαμε στα πρόσωπα – βιτρίνες. Μάλλον πάντα έτσι ήταν. Και τα λεφτά, πάντα ήταν πολλά. Μπορεί επί άλλων νομισμάτων να μην ήταν δισεκατομμύρια όπως είναι τώρα με το ευρώ, αλλά πάντα ήταν πολλά. Αυτό που άλλαξε τώρα είναι η απαίτηση της κοινωνίας για κάθαρση. Η υπομονή του κόσμου εξαντλήθηκε και τα επίπεδα ανεκτικότητας μειώθηκαν πολύ, πάρα πολύ.

Θέλω να πιστεύω, ή να ελπίζω καλύτερα, πως οι λογικές των άτρωτων ανθρώπων μας εγκαταλείπουν με πολύ αυξανόμενο ρυθμό. Οι άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά, που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανίκητους και αυθεντίες και από τη θέση τους μπορούσαν να έφτιαχναν το ένα γλέντι μόλις τελείωνε το προηγούμενο, κλείνουν την πόρτα ο ένας μετά από τον άλλο. Να μην περιμένουν να αλλάξουν οι άνθρωποι αυτοί μυαλά. Αυτούς θα πρέπει να αλλάξουμε. Όταν μάθεις να τρως με χρυσό κουτάλι, δεν καταδέχεσαι μετά να φας με τσίγκινο. Κεντρικοί τραπεζίτες, νυν και πρώην, διευθυντές και παρατρεχάμενοι υπουργείων και αρχών, με εξουσίες πολλές και με ευθύνη διαχείρισης εκατομμυρίων ευρώ, να μην περιμένουμε να αλλάξουν λογικές. Εδώ δεν καταδέχονται να αφήσουν τις λιμουζίνες τους θα αφήσουν τα χρυσά λάφυρα;

«Όταν φτάνεις στο σημείο να ξεγελάς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σημαίνει πως δεν έχεις όρια. Πως είσαι ικανός για όλα.»

Όταν φτάνεις στο σημείο να ξεγελάς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σημαίνει πως δεν έχεις όρια. Πως είσαι ικανός για όλα. Και τι νόμιζε η Χρυστάλλα Γιωρκάτζιη; Ότι ποτέ και κανείς δεν θα ανακάλυπτε την μανούβρα με το συμβόλαιο; Ότι θα την καλύπταν οι πάντες; Δεν ξέρω τι είναι η Χρυστάλλα, αλλά αφελής δεν είναι σίγουρα. Δεν ξέρω ποιοι τις έταξαν πλάτες και σε πόσους σήμερα χρωστά χάρες, αλλά έχουμε χάσει τη μπάλα. Και όταν εδώ και δύο μήνες αναφέρεται σε προσφορά προς την πατρίδα, και ποιος έδωσε περισσότερα, η πατρίδα σε αυτήν ή αυτή προς την πατρίδα, ε τότε είναι που θα πρέπει να ανησυχούμε. Και δεν είναι μόνο η Χρυστάλλα. Ας είναι όμως η τελευταία.

Αυτές τις λογικές όμως τις εκτρέφουμε πενήντα και πλέον χρόνια. Κανείς δε γεννήθηκε με αυτές. Αυτές βρήκαμε αυτές συνεχίζουμε. Και ένα σύστημα, για να συνεχίσει να είναι σε αρμονία σημαίνει πως γιγαντώθηκε με ομοιομορφία. Όλοι οι πυλώνες αυτών των νοοτροπιών ήταν ικανοποιημένες. Κόμματα και πολιτικοί, εισαγγελείς, δικαστές και δικηγόροι, δημοσιογράφοι και εκδότες, τράπεζες και τραπεζίτες, πολίτες και κοινωνία. Όλοι ευθυνόμαστε για αυτό το χάλι και όλοι θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για ωχαδελφισμό και το χαλί δεν χωρά τίποτα από κάτω. Το παρκέ έχει πέσει και όποιος πατήσει τώρα στο χάλι, τον τρώει η τρύπα.

Χωρίς αλλαγή στην νοοτροπία, χωρίς καθαρά χέρια και καινούργιο δεφτέρι είμαστε όλοι ξεγραμμένοι. Οι πολιτικοί και τα κόμματα θα τα λένε μόνοι τους, θα τα ακούνε μόνοι τους, οι εκδότες θα τα γράφουν μόνοι τους θα τα διαβάζουν μόνοι τους, και οι δικαστές θα δικάζουν διαζύγια. Τα καλύτερα μυαλά μας θα μεταναστεύουν στο εξωτερικό και όσοι θα μείνουμε πίσω θα ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο εκτός από την πολιτική διεργασία. Αν δεν αποδείξουμε όλοι ότι είμαστε καθαροί, ότι εννοούμε αυτά που λέμε είμαστε καταδικασμένοι. Αν η δικαιοσύνη δεν χώσει όλους τους Χριστόδουλους στη στενή, να μην περιμένουμε από την κοινωνία να εμπιστεύεται ξανά τους θεσμούς και τα δικαστήριά μας. Αν οι βουλευτές μας δεν πάψουν να λειτουργούν με κριτήριο το καλό του κόμματός τους και του εαυτού τους, οι Χρυστάλλες θα συνεχίσουν να γεννιούνται όπως τη Λερναία Ύδρα. Όσο καθυστερούμε να ασχοληθούμε με τα μεγάλα και τα σημαντικά, και γυροφέρνουμε πονηρά γύρω από τα μικρά και ασήμαντα, οι Χρυστάλλες θα μας συντροφεύουν. Όχι στους εφιάλτες μας, αλλά στη ζωή μας. Ας ξεκινήσουμε όλοι σήμερα να λειτουργούμε, βλέποντας όσο πιο μακριά μπορούμε. Ας κοιτάξουμε να βρούμε τις στεριές που έχουν καθαρό ουρανό και στις θάλασσες τους καταγάλανα νερά. Εκεί είμαι σίγουρος πως οι Χρυστάλλες δεν κατοικούν, ποτέ δεν κατοικούσαν.