Δεν ξεχνώ

Το «Δεν Ξεχνώ» το μαθαίναμε στο δημοτικό πριν μάθουμε να γράφουμε το όνομά μας. Το βλέπαμε καθημερινά σε όλα τα τετράδια μας, στο εξώφυλλό τους. Πέτυχε το σκοπό του; Όντως δεν ξεχάσαμε;

Μετά και το τέλμα της προηγούμενης βδομάδας στον Κρανς Μοντάνα είχα σκοπό να γράψω σήμερα για άλλα ζητήματα. Μακριά από το Εθνικό μας πρόβλημα. Για προτάσεις, σκέψεις και εισηγήσεις. Για τα κίνητρα στην αγορά και χρήση ηλεκτρικών αυτοκινήτων για παράδειγμα, για την αναγκαιότητα να προχωρήσουμε με την ιατρική κάνναβη, πιθανές λύσεις για το κυκλοφοριακό, εισηγήσεις για την ναυτιλία και τον τουρισμό. Η τελετή της Παρασκευής όμως, για παραλαβή του φακέλου της Κύπρου από την Βουλή των Ελλήνων στη δική μας Βουλή των Αντιπροσώπων μου άλλαξε την θεματολογία. Η δε αναφορά του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, κ. Νίκου Βούτση για το «Δεν Ξεχνώ» είναι η αφορμή για το κείμενο αυτό.

«Πράγματι όσο κι αν επιμένει κανείς καθώς περνάνε τα χρόνια ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι κάποιες εμβληματικές φράσεις σιγά σιγά ξεθωριάζουν έτσι η σημερινή μας πράξη από κοινού νοηματοδοτεί, με ένα σύγχρονο τρόπο, αυτό το ‘δεν ξεχνώ’ ακριβώς ως μια πράξη ιστορικής συνέχισης και ανασύστασης της ιστορικής, συλλογικής μνήμης και αυτό πρέπει να μας κάνει υπερήφανους», ανέφερε ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων από το βήμα του κοινοβουλίου στη Λευκωσία. Δεν θέλω να μειώσω την ιστορική αξία του φακέλου της Κύπρου. Κάθε άλλο. Και ελπίζω να αξιοποιηθεί σωστά για να μάθουμε όλοι μας την ιστορική αλήθεια. Αυτό είναι ένα ιστορικό δεδομένο. Μέχρι του σημείου δημιουργίας όμως ενός σύγχρονου μακροχρόνιου αγώνα, με ανανεωμένο το «Δεν Ξεχνώ» η απόσταση είναι τεράστια.

Το «Δεν Ξεχνώ» το μαθαίναμε στο δημοτικό πριν μάθουμε να γράφουμε το όνομά μας. Το βλέπαμε καθημερινά σε όλα τα τετράδια μας, στο εξώφυλλό τους. Πέτυχε το σκοπό του; Όντως δεν ξεχάσαμε;

Οι μέρες δεν προσφέρονται για να αναλύσουμε τι κάναμε σωστά και τι λάθος τα τελευταία 43 χρόνια. Οι μέρες δεν προσφέρονται όχι μόνο λόγω των μαύρων επετείων αλλά και γιατί αυτή την Δευτέρα και Τρίτη θα εξετάσουμε, σε συντονισμό με την Αθήνα, τα επόμενα βήματα στο Κυπριακό. Ας είμαστε λοιπόν όλοι δημιουργικοί αυτές τις μέρες. Και ας έχουμε εισηγήσεις που θα βοηθήσουν και δεν θα δυσκολεύουν.

Το «Δεν Ξεχνώ» το μαθαίναμε στο δημοτικό πριν μάθουμε να γράφουμε το όνομά μας. Το βλέπαμε καθημερινά σε όλα τα τετράδια μας, στο εξώφυλλό τους. Πέτυχε το σκοπό του; Όντως δεν ξεχάσαμε; Κρατήσαμε ζωντανό στην δική μου γενιά που δεν έζησε ούτε μέρα στα κατεχόμενα εδάφη τον πόθο για επιστροφή; Μάλλον όχι. Για αυτό φταίει όμως η προσέγγιση επικοινωνίας; ή τα πολλά χρόνια; Μήπως αν το σύνθημα ήταν «Θυμάμαι» αντί του «Δεν Ξεχνώ» τα αποτελέσματα να ήταν διαφορετικά; κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να απαντήσει.

Η εμβληματική αυτή φράση, όπως ανέφερε ο πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής όντως ξεθώριασε. Ξεθώριασε από τα χρόνια. Κάθε μέρα ξεθωριάσματος είναι όμως και μια μέρα παγίωσης της παρουσίας της Τουρκίας στο τόπο μας. Η αδιαλλαξία της Τουρκίας είναι δεδομένη. Σαράντα τρία χρόνια μετά όμως είναι δύσκολο να μην ξεθωριάσει το «Δεν Ξεχνώ». Αρκετοί δεν ζουν για να θυμούνται. Πολλοί άλλοι δεν ζήσαμε τους τόπους μας για να θυμόμαστε. Υπάρχουν και άλλοι που συνήθισαν. Ο πόθος για επιστροφή είναι που ξεθώριασε. Η αγάπη για τον τόπο μας είναι που σβήνει. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως η έλευση του φακέλου της Κύπρου θα μειώσει το ξεθώριασμα. Μακάρι να καταφέρουμε να φωτίσουμε και να φωτιστούμε. Μακάρι να καταφέρουμε αυτό που επιμελώς κρύψαμε τόσα χρόνια σε υπόγεια στην Αθήνα. Την ιστορική αλήθεια.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσουμε είναι τον στόχο μας. Και ο στόχος μας, ο εφικτός στόχος είναι η επίτευξη λύσης ομοσπονδίας, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι θλιβερές επέτειοι και οι σεμνές τελετές μας ξύνουν απλά τις πληγές. Δυστυχώς.