Διαφάνεια, διαφάνεια, διαφάνεια

Στη ραστώνη του Αυγούστου συναντάς φίλους αλλά σε πιο χαλαρή διάθεση. Κάνεις συζητήσεις χωρίς την πίεση του χρόνου. Γνωρίζεις κόσμο, συνήθως φίλους των φίλων. Mε μια μπύρα στο χέρι, με μαγιό και σαγιονάρα στην παραλία, οι άμυνες χαλαρώνουν και οι άνθρωποι ξεστομίζουν πιο εύκολα αυτά που θέλουν να πουν. Σε μια τέτοια ομήγυρη βρέθηκα τις προηγούμενες. Γνώρισα μια παρέα τριαντάχρονων. Μαζεμένοι στην αρχή, δεν άνοιγαν κουβέντα. Με δική μου παρότρυνση, με ερωτήσεις για τη ζωή τους, για το τι τους αρέσει, κυρίως τι δεν τους αρέσει, για το τι θέλουν να αλλάξουν ανοίχτηκαν. Με μια ειλικρίνεια που με γοήτευσε, με ευγένεια που σκλάβωνε αλλά και με τις λέξεις να κόβουν σαν λεπίδα.

Έχουν θυμό. Όχι ζήλια, ούτε φθόνος. Οι νέοι είναι θυμωμένοι, οργισμένοι. Νιώθουν πως δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες. Πιστεύουν πως κάποιοι είναι βασιλικότεροι. Ή τουλάχιστον συμπεριφέρονται ως τέτοιοι και αυτό τους εξοργίζει. Οι νέοι που μιλούσα στην παραλία, δε θέλουν ευνοϊκότερη μεταχείριση από τους άλλους, θέλουν να έχουν ίσες ευκαιρίες, θέλουν να εφαρμοστεί η ισονομία και η ισοπολιτεία.

Για όλα τα κακά, τους φταίει το σύστημα. Στο σύστημα συγκαταλέγουν τα κόμματα και τους βουλευτές. Με κατέταξαν και μένα, μου το είπαν ευγενικά. Ψάχνουν, τον άγγελο εξάγγελο του Σαββόπουλου. Κάποια στιγμή το σιγοτραγουδήσαμε και μαζί. Και εκεί ξεκινήσαμε το δεύτερο μέρος της συζήτησής μας. Πιστεύουν, ή θέλω να ελπίζω πως πίστευαν, πως ένας μεσσίας θα λειτουργήσει ως μάγος και με το ραβδί του θα τα τελειοποιήσει όλα.

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο ξεκίνησε το δεύτερο μέρος της συζήτησής μας. Συμφωνήσαμε πρώτα πως δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά. Ούτε μάγοι και μεσσίες. Πως η πολιτική είναι μια δυναμική διαδικασία που χρειάζεται πλάνο και στρατηγική. Όπως και οι δουλειές που και οι ίδιοι κάνουν. Και πως χρειάζονται ηγέτες που να έχουν αυτό το πλάνο, το όραμα για να τραβήξουν τη χώρα προς τα μπρος. Όπως ακριβώς και στις επιχειρήσεις που και οι ίδιοι εργάζονται. Συμφωνήσαμε επίσης πως οι ηγέτες, πρέπει να έχουν και ανακλαστικά και ευελιξία να μπορούν να ανταποκρίνονται στις κρίσεις. Όπως ακριβώς και στους οργανισμούς τους. Οι παραλληλισμοί ήταν άφθονοι.

Μετά συμφωνήσαμε πως δεν είναι όλα μαύρα. Πως η Κύπρος του 2022 είναι σαφώς καλύτερη από τη χώρα μας του 2012. Πως σε αυτά τα δέκα χρόνια, έχουμε ταχύτητες στο διαδίκτυο που δε σέρνονται στην ουρά της Ευρώπης αλλά είναι στην πρωτοπορία. Πως έχουμε σύστημα υγείας και κανένας πλέον πολίτης δε χρειάζεται να κάνει τον σταυρό του μην τυχόν και αρρωστήσει. Πως οι πόλεις και τα χωριά μας έχουν υποδομές και εξελίσσονται σε στολίδια. Συμφωνήσαμε πως αυτά τα δέκα χρόνια έγιναν μεταρρυθμίσεις και υποδομές συσσωρευμένες που ποσοτικά και ποιοτικά που δεν έγιναν ποτέ ξανά. Θυμηθήκαμε τη μείωση της θητείας, το νοικοκύρεμα στα επιδόματα, τα υφυπουργεία που έδωσαν έμφαση στους τομείς της ναυτιλίας, του τουρισμού, της καινοτομίας της κοινωνικής πρόνοιας και τώρα του πολιτισμού, τομείς που οι ίδιοι είναι οικείοι, αφού ο ένας εργάζεται σε ναυτιλιακή και ένας άλλος στον τουρισμό.

Συμφωνήσαμε πως χρειάζεται περισσότερη διαφάνεια. Πως η τεχνολογία είναι σύμμαχος. Πως πρέπει να εφαρμοστεί η ηλεκτρονική υπογραφή, η ψηφιακή διακυβέρνηση σε όλα. Να πάψει να υπάρχει η καχυποψία πως κάποιοι ευνοούνται εις βάρος άλλων και κανείς δεν μπορεί να το εντοπίσει. Συμφωνήσαμε πως χρειάζεται ενσυναίσθηση και στην πολιτική.

Τέλος, συμφωνήσαμε να συναντηθούμε ξανά. Και πως ο καταλληλότερος πρόεδρος για τη χώρα είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου.

*Άρθρο μου δημοσιευμένο στην έντυπη ΑΛΗΘΕΙΑ | Παρασκευή 12/08/2022