Η αλλαγή ξεκινά από μας

Οι μεταρρυθμίσεις που η Κύπρος χρειάζεται πρέπει να γίνουν, ανεξαρτήτως της

πορείας επίλυσης του Κυπριακού. Η πορεία υλοποίησης των αλλαγών που θα βελτιώσουν την καθημερινότητά μας θα βοηθήσει με το καλό και στην πορεία υλοποίησης της λύσης. Η μείωση της στρατιωτικής θητείας, το ΓΕΣΥ, η μεταρρύθμιση της δημόσιας υπηρεσίας, η αλλαγή στον τρόπο διορισμών των εκπαιδευτικών είναι αλλαγές που θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής μας, κάτι που πρέπει να είναι και το ζητούμενο απ’ όλους μας.

«Όποιος αποποιείται των δικών του ευθυνών και τα ρίχνει στο σύστημα, στους πολιτικούς, στα κατεστημένα, είναι υποκριτής και εκτός πραγματικότητας»

Για να μεταβούμε όμως σε μια ολική τροχιά μεταρρυθμίσεων υπάρχουν κάποιες απαραίτητες προϋποθέσεις. Αρχικά χρειάζεται θετική πορεία στην οικονομία, τέτοια που να επιτρέπει στο πολιτικό προσωπικό του τόπου να ξεφύγει από τη μάχη για την επιβίωση και να λειτουργεί σε επίπεδο στρατηγικού και μακροχρόνιου σχεδιασμού. Με δεδομένες τις πιο πάνω συνθήκες, χρειάζεται αλλαγή στη νοοτροπία μας. Σε όλους μας, πολιτικούς και πολίτες. Χρειάζεται να ξεφύγουμε από τη λογική των βολεμένων, που θέλει τους πάντες να ασχολούνται με όσους έχουν προνόμια και κινδυνεύουν να τα χάσουν. Η λογική που θέλει τους βουλευτές και τα κόμματα να προσέχουν μόνο ή κυρίως όσους έχουν πίσω τους συντεχνίες, πρέπει να τελειώσει. Είναι καιρός η πολιτική ηγεσία να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα και να κοιτάξει τον άμεσα επηρεαζόμενο. Τον ασθενή για το ΓΕΣΥ, και όχι τους γιατρούς και τους φαρμακέμπορους, τους δημότες για τη μεταρρύθμιση στην τοπική αυτοδιοίκηση και όχι τους δημάρχους και τα «χαλιφάτα» τους, τους μαθητές και το μέλλον των νέων, για τη μεταρρύθμιση στην παιδεία, και όχι τους καθηγητές και τους δάσκαλους, την εξυπηρέτηση των πολιτών, σε ό,τι αφορά τη μεταρρύθμιση της δημόσιας υπηρεσίας, και όχι τα «μοναστήρια» των διευθυντών των δημοσίων υπηρεσιών.

Η αλλαγή στη νοοτροπία, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε όλα τα ζητούμενα από τα πιο μικρά στα πιο μεγάλα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όποιος όμως αποποιείται των δικών του ευθυνών και τα ρίχνει στο σύστημα, στους πολιτικούς, στα κατεστημένα, είναι υποκριτής και εκτός πραγματικότητας. Η αλλαγή στη νοοτροπία είναι υπόθεση όλων μας και του καθενός ξεχωριστά. Όταν σταματήσουμε όλοι μας να σκεφτόμαστε το πώς θα βολευτούμε, πώς θα κάνουμε πιο εύκολα τη δουλειά μας, και πάψουμε να ζητάμε χάρες από κόμματα, πολιτικούς και παράγοντες, θα κάνουμε ένα πρώτο, μεγάλο βήμα. Βέβαια τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο σε τούτη τη ζωή, χρειάζεται και η αντίστοιχη αντίδραση από τον δέκτη, αυτό που αποκαλούμε σύστημα, κατεστημένο, κόμμα. Και επειδή δεν ζω σε παράλληλο σύμπαν και δεν είμαι τόσο ρομαντικός και ονειροπόλος, όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνουν από μόνα τους. Οι αλλαγές αυτές δεν πρόκειται να έρθουν από μόνες τους. Πρέπει να συνοδευτούν από έναν σοβαρό και αξιόπιστο μηχανισμό ελέγχου που να λειτουργεί αρχικά ως φόβητρο για τον τρόπο συνδιαλλαγής μας με το κράτος. Ο μηχανισμός αυτός περνά μέσα από την ψηφιοποίηση των πάντων. Είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος για να ξεκολλήσουμε από τον πάτο και να πάρουμε τροχιά αλλαγής νοοτροπίας.

Οι γραμμές αυτές γράφτηκαν την ώρα που σε αίθουσα της βουλής το επίπεδο γλίστρησε από το πάτωμα και πήγε και βρήκε την αποχέτευση. Σε ένα απείρου κάλλους επεισόδιο, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου και ο Ανδρέας Κυπριανού με προσγείωσαν στη ζοφερή πραγματικότητα. Σε σημείο που σκέφτηκα να διαγράψω το άρθρο και να γράψω από την αρχή ένα παραμύθι με πριγκίπισσες και άμαξες και να το διαβάσω το βράδυ στην τρίχρονη κόρη μου. Μάλλον θα ήμουν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Τελικά το κράτησα για να επαναλάβω με όλη τη δύναμη της φωνής μου πως για την αλλαγή, την οποιαδήποτε αλλαγή έχουμε όλοι μας ευθύνη. Και σίγουρα έχουμε ευθύνη για το ποιους ψηφίζουμε και στέλνουμε στη Βουλή μας. Τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν το αλλάξουμε εμείς.