Η ενσυναίσθηση στην πολιτική
O αδόκητος θάνατος της Υπουργού Εργασίας, της κυρίας Ζέτας Αιμιλιανίδου, έβγαλε στην επιφάνεια τη φιλοφροσύνη και στην πολιτική. Δεν ακούστηκε τίποτε στην υπερβολή. Η Ζέτα Αιμιλιανίδου ήταν όλα όσα ειπώθηκαν. Από πολιτικούς από τον δικό της χώρο, από πολιτικούς της αντιπολίτευσης, από πολίτες που είτε γνώριζαν ή γνώρισαν προσωπικά την υπουργό ή και άγνωστοί της.
Στην δική μου αντίληψη, ο κυρίαρχος λόγος για αυτή την αγάπη και την αναγνώριση της προσφοράς της κας Αιμιλιανίδου δεν ήταν η αποτελεσματικότητα της, που ήταν ομολογουμένως μεγάλη. Ούτε οι μεγάλες τομές που έκανε στο υπουργείο της. Ο κυρίαρχος λόγος ήταν η ικανότητα, και η παιδεία της στο να ακούει. Όχι να κάνει πως ακούει. Αλλά στο να ακούει πραγματικά. Ήταν το προσόν της να μπαίνει, πολύ εύκολα, στα παπούτσια του άλλου. Να κατανοεί το πρόβλημα ενός εκάστου. Από το πιο μικρό ενός πολίτη, που προφανώς για τον ίδιο ήταν το πιο σημαντικό πρόβλημά του, μέχρι και το μεγαλύτερο πολιτικό ζήτημα που είχε να διαχειριστεί. Η εμπειρία της στο να επιλύει αυτά τα ζητήματα, η ικανότητά της να βρίσκει αυτές τις λύσεις και στον σωστό χρόνο, η εργατικότητά της και η παραγωγικότητά της, δεδομένα και απαραίτητα ακολουθούν το πρώτιστο. Που με μια λέξη, ονομάζεται ενσυναίσθηση.
Αυτή η ικανότητα, αυτή η αναγκαιότητα αν θέλετε είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ. Σε μια εποχή που οι πολίτες απομακρύνονται από την πολιτική διαδικασία, από τα κόμματα και από τους πολιτικούς, είναι αναγκαίο να καταλάβουμε, εμείς οι πολιτικοί, πως το σημαντικότερο είναι να ακούμε, να κατανοούμε τα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες. Τα προβλήματα της καθημερινότητας, τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ποιότητα της ζωής του, πολλές φορές και με την ίδια τη διαβίωση τους.
Στις αρχές της βδομάδας, φιλοξενούμενος της δημοσιογράφου Κατερίνα Ηλιάδη στη συχνότητα του ραδιοφώνου του πολίτη, κάναμε μια κουβέντα για τους νέους ανθρώπους που δεν μπορούν να κτίσουν τη ζωή τους. Σχολιάζαμε το άρθρο του Σταύρου Χριστοδούλου στην Καθημερινή. Που αναγκάζονται να ζουν με τους γονείς τους, που δυσκολεύονται να νοικιάσουν ένα διαμέρισμα, που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να παίρνουν φαγητό στα τάπερ από το πατρικό τους. Και πως η γενιά αυτή, η γενιά μας, είναι καθαρή. Αλλά πληρώνει τα σπασμένα. Αν δεν καταφέρουμε να ακούσουμε πρώτα, και να καταφέρουμε να βρούμε λύσεις τότε χάνουμε μια ολόκληρη γενιά.
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το πρότυπο της Ζέτας. Που είχε ελάχιστη μέχρι μηδενική έγνοια της εικόνας της, που δεν είχε καν προφίλ στο ίνσταγκραμ, και ασχολείτο ολημερίς και πολλές φορές και ολονυχτίς με την ουσία. Που είχε πάντοτε την υπομονή να ακούει και την επιμονή να βρίσκει λύσεις. Που με τους χαμηλούς της τόνους, παρά την πολιτική αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση, είχε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του συνόλου του κομματικού φάσματος.
Το καλύτερο μνημόσυνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να θυμόμαστε τον τρόπο ζωής της Ζέτας Αιμιλιανίδου. Να προσπαθούμε να είμαστε παραγωγικοί. Να ακούμε ουσιαστικά τους συμπολίτες μας και να προσπαθούμε βρίσκουμε λύσεις για το καλό των πολλών.
*Άρθρο μου δημοσιευμένο στην έντυπη ΑΛΗΘΕΙΑ | Παρασκευή 10/06/2022
