Η «Μεγάλη» Πέμπτη της Βουλής
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Όχι μόνο στα διαδικαστικά και στην πορεία αναδιάρθρωσης της οικονομίας. Έχουμε κυρίως δρόμο, στην αλλαγή της κουλτούρας
Όλοι συμφωνούμε πως περάσαμε τρία δύσκολα χρόνια. Πως όλοι μας κάναμε θυσίες. Άλλοι έχασαν τις δουλειές τους, άλλοι «κουρεύτηκαν» στις καταθέσεις τους, στα αξιόγραφά τους, στους μισθούς τους. Δεν υπάρχει σπίτι που να πέρασε ευκολότερα τα τελευταία χρόνια, απ΄ ότι περνούσε πριν από την εποχή του μνημονίου.
Παρόλα αυτά, δείξαμε ωριμότητα. Ως κυβέρνηση, ως πολιτική ηγεσία, ως Βουλή. Όχι το σύνολο της Βουλής, αλλά έστω η πλειοψηφία. Περάσαμε όσα μνημονιακά νομοσχέδια έπρεπε να περάσουν, βγήκαμε από το μνημόνιο νωρίτερα από ότι υπολογιζόταν, χρησιμοποιώντας λιγότερα χρήματα από όσα αρχικά είχαν προνοήσει. Χθες, στην αυλαία της Βουλής, συνειδητοποιήσαμε πως παραμένουμε ανώριμοι, πολιτικά και κομματικά. Απέδειξαν τα κόμματα πως τόσα χρόνια ήταν υπό πίεση, πως είχαν στον λαιμό τους ένα λουρί για να τους συγκρατεί να μην επιτεθούν στην ανυποψίαστη λογική μας. Έκρυβαν έναν καθωσπρεπισμό μαθητριών σε λύκειο κορασίδων της δεκαετίας του ’60, που μόλις ο αυστηρός καθηγητής βγήκε από την πόρτα, τα έκαναν γης μαδιάμ.
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Όχι μόνο στα διαδικαστικά και στην πορεία αναδιάρθρωσης της οικονομίας. Έχουμε κυρίως δρόμο, στην αλλαγή της κουλτούρας
Η περασμένη Πέμπτη θα μείνει στην ιστορία ως η Πέμπτη του υπέρμετρου λαϊκισμού. Στο βωμό των εκλογών, ψηφίστηκαν αντισυνταγματικά νομοθετήματα. Άλλοι νόμοι που ψηφίστηκαν, αναιρούν όσα ψήφισαν τα ίδια κόμματα πριν από μερικούς μήνες, και άλλοι θα θέσουν σε άμεσο κίνδυνο όσα κτίσαμε, όλοι μαζί, τα τελευταία τρία χρόνια. Το νομοσχέδιο για να «παγώσουν» οι ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το τέλος του 2017, πιθανόν να επηρεάσει αρνητικά την αναβάθμιση της οικονομίας μας από τους διεθνείς οίκους και να παραμείνουμε εκτός επενδυτικών βαθμίδων. Το σημαντικότερο όμως είναι πως είναι ένα νομοσχέδιο χωρίς αντίκρισμα. Η οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση ημικρατικού οργανισμού χρειάζεται να περάσει από τη Βουλή. Άρα, προς τι η ψήφιση; Μόνο για προεκλογική κατανάλωση; Το νομοσχέδιο που επίσης τα κόμματα της αντιπολίτευσης ψήφισαν και αφορά στον συμψηφισμό των δανείων μερικών κατόχων αξιογράφων, εκτός από αντισυνταγματικό είναι και μη εφαρμόσιμο. Καθαρά προεκλογικό πυροτέχνημα.
Είχαμε όμως χθες και ψήφιση νομοσχεδίων που μας αφήνουν χαραμάδες ελπίδας. Το νομοσχέδιο αποκλεισμού των μιζαδόρων και αυτό που καθορίζει το πόθεν έσχες δημόσιων προσώπων, αξιωματούχων και υψηλά αμειβομένων. Η ρύθμιση των όρων απασχόλησης των εκτάκτων υπαλλήλων είναι επίσης νομοθέτημα που βάζει το τρένο στις ράγες για τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα.
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Όχι μόνο στα διαδικαστικά και στην πορεία αναδιάρθρωσης της οικονομίας. Έχουμε κυρίως δρόμο, στην αλλαγή της κουλτούρας. Στην αποβολή της κουτοπονηριάς, στην αλλαγή του τρόπου που λειτουργούμε εντός του κοινοβουλίου. Οι τακτικισμοί, οι κρυμμένες ατζέντες, το άλλα λέμε το πρωί και άλλα κάνουμε το απόγευμα, είναι αυτά που μας κατέστρεψαν. Και το μάθημά μας δεν το πήραμε. Συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε. Θεωρούμε τους εαυτούς μας εξυπνότερους από όλους. Και πώς θα μπορέσουμε να ξεγελάσουμε, εμείς οι εξυπνότεροι, τους υπολοίπους.
Όσα διαδραματίστηκαν εκτός διαδικασίας, οι αντεγκλήσεις των βουλευτών, οι βρισιές και όλα όσα ακολούθησαν αποδεικνύουν ακόμα και στην τελευταία συνεδρίαση πως αυτή η Βουλή ήταν η χειρότερη που είχαμε στα χρονικά της χώρας μας. Και επί της ουσίας, αλλά και εκτός ουσίας. Το να καταδικάζουμε όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, δεν αρκεί. Δεν αρκεί πια. Χρειάζεται να περάσουμε στο επόμενο βήμα. Και η ώρα είναι τώρα.
Κάποιοι είδαν τη προχθεσινή συνεργασία των κομμάτων της αντιπολίτευσης ως το πρώτο βήμα για αναβίωση ενός μετώπου, που θα εδραιωθεί στις δημοτικές εκλογές του Δεκεμβρίου και θα επισφραγιστεί στις Προεδρικές του ’18. Δεν είμαι σίγουρος. Αμφιβάλλω αν θα τα καταφέρουν να συνεννοηθούν στα διαδικαστικά, ποιος θα ηγηθεί του μετώπου και ποια ταυτότητα θα έχει. Αυτά όμως καθυστερούν. Σήμερα ας δούμε τις βουλευτικές και την ανανέωση του σώματος.
