Και βουλευτής και περιπτεράς;

Μια φορά και ένα καιρό, ένας περιπτεριούχος πέτυχε εκλογή στη Βουλή

των Αντιπροσώπων. Το περίπτερό του ήταν από τα μεγάλα, τα δυνατά της Λευκωσίας, σε κεντρική τοποθεσία με τακτικούς και καλούς πελάτες. Μετά την ομολογουμένως πανηγυρική εκλογή του, ο βουλευτής θα έπρεπε να μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ κοινοβουλίου και περιπτέρου. Υποχρεώθηκε να προσλάβει και δύο κοπέλες για να αναλάβουν από μια βάρδια. Η γυναίκα του βλέπετε δεν είχε τα προσόντα να σταθεί στην επιχείρηση και τα δύο του παιδιά σπούδαζαν στην Μεγάλη Βρετανία, διοίκηση περιπτέρου.

Η πελατεία του περιπτέρου αυξήθηκε ραγδαία μετά την εκλογή του. Ο κόσμος, περνούσε για τσιγάρα και τσίχλες, και ευελπιστούσε ότι θα «έκοβε» εκεί τον κ. βουλευτή. Άλλοι για να κουβεντιάσουν μαζί του και να νιώσουν «περηφάνια» για τον ρηχό έστω διάλογο με τον βουλευτή, οι πιο δικοί του ή οι πιο ξεδιάντροποι για να συνδυάσουν τα ψώνια τους με ένα αίτημα, ένα ρουσφέτι.

«Αν δεν αποφασίσουμε ως κοινωνία, να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να έχουμε επαγγελματίες πολιτικούς θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε με ερασιτέχνες στην καλύτερη ή με πολιτικούς που έχουν την πολιτική ως παράλληλη δραστηριότητα για να κάνουν τις άλλες, τις «καλές» δουλειές».

Βλέποντας λοιπόν την αύξηση των πελατών και του τζίρου του ο βουλευτής, σκέφτηκε να αναπτύξει την επιχείρησή του. Ως πρώτο βήμα άνοιξε ένα δεύτερο περίπτερο, στη Λακατάμεια. Εκείνη την περίοδο ή λίγο μετά, συζητήθηκε στη βουλή, στην επιτροπή εμπορίου της οποίας ήταν μέλος, το ωράριο των καταστημάτων. Κατάφερε, σε συνεννόηση βέβαια με τους βουλευτές του κόμματός του, αλλά και με φίλους άλλων κομμάτων, συναδελφική αλληλεγγύη το λένε μερικοί, να τροποποιήσουν ριζικά τον νόμο, και τα περίπτερα μετονομάστηκαν σε καταστήματα διαρκούς εξυπηρέτησης. Στον ίδιο νόμο, τα καταστήματα αυτά θα μπορούσαν πλέον να πωλούν τα πάντα. Από τσιγάρα και εφημερίδες, μέχρι σερβιέτες, απορρυπαντικά, ψωμί, αλλά και έτοιμο φαγητό. Μετατράπηκαν δηλαδή σε πολυκαταστήματα διαρκούς εξυπηρέτησης.

Μετά από αυτές τις εξελίξεις, ο βουλευτής με την βοήθεια βεβαίως και των παιδιών του, που επέστρεψαν από τις σπουδές τους, κατάφερε να εξελίξει το περίπτερό του, σε μια επιχείρηση – αλυσίδα με 7 καταστήματα, αρίθμηση από ένα μέχρι επτά, πάντα με το όνομά του μπροστά, που πωλούν τα πάντα και δουλεύουν 24 ώρες την μέρα, επτά μέρες τη βδομάδα. Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, πληρώνει καλά τους υπαλλήλους του και πάντα στην ώρα του. Βουλευτής είναι ο άνθρωπος, με αυτά δεν παίζουμε.

Προφανώς η πιο πάνω ιστορία είναι φανταστική, χωρίς να απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Οι βουλευτές δεν μπορούν να παραμένουν στις δουλειές τους μετά την εκλογή τους. Ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Επειδή ακριβώς η Κύπρος είναι μικρός τόπος, και όλοι είμαστε γνωστοί, συγγενείς και κουμπάροι, έχουμε ακόμα ένα λόγο θα διαφυλάξουμε και να πείσουμε ότι εννοούμε τα περί ασυμβίβαστου. Είναι αναπόφευκτο, όταν είσαι ένας από τους 56 που ψηφίζεις νομοσχέδια, να επηρεάζεσαι από την επαγγελματική σου ιδιότητα. Πόσω δε μάλλον αν είσαι δικηγόρος και οι αποφάσεις αφορούν πελάτες σου και η αμοιβή σου πολλές χιλιάδες ευρώ.

Αν αφεθεί στη διακριτική ευχέρεια ενός εκάστου των βουλευτών, οι πλείστοι προφανώς θα επιλέξουν να μην κλείσουν τα γραφεία ή τα περίπτερά τους. Και η λογική, για να είμαστε δίκαιοι δεν ξεκινά και τελειώνει στην χρήση της προνομιακής τους θέσης. Έχει να κάνει και με το μετέωρο της επανεκλογής τους, και με το ύψος της αντιμισθίας τους. Αν θα συζητήσουμε την απαγόρευση άσκησης του επαγγέλματος και την πλήρη απασχόλησή τους με τα βουλευτικά τους καθήκοντα, θα πρέπει να συζητήσουμε ταυτόχρονα και τη σεβαστή αύξηση στις απολαβές των βουλευτών. Η σημερινή αντιμισθία τους, καθαρίζουν λίγο περισσότερα από 3 χιλιάδες ευρώ το μήνα, δεν αντανακλά ούτε στις ευθύνες και υποχρεώσεις που έχουν, εξαιρούνται γάμοι και βαφτίσια, αλλά και στη σοβαρότητα που αποδίδουμε στο ρόλο τους.

Το ασυμβίβαστο των δημόσιων προσώπων, αιρετών ή διορισμένων είναι πονεμένη ιστορία. Και θα παραμείνει πονεμένη αν δεν λυθεί δραστικά. Με ημίμετρα που θα αφορούν συγκεκριμένα επαγγέλματα ή περιορισμό και όχι κατάργηση των άλλων δραστηριοτήτων, δουλειά δεν κάνουμε. Θα βρούμε πάλι τα παραθυράκια ή τις πόρτες για να λειτουργούν τα μαγαζιά και τα γραφεία τους με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν δεν αποφασίσουμε ως κοινωνία, να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να έχουμε επαγγελματίες πολιτικούς θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε με ερασιτέχνες στην καλύτερη ή με πολιτικούς που έχουν την πολιτική ως παράλληλη δραστηριότητα για να κάνουν τις άλλες, τις «καλές» δουλειές.