Κράτος πρόνοιας

Ένα κράτος χρειάζεται να καταφέρνει να μπαίνει στα παπούτσια των πολιτών του. Το κράτος βεβαίως δεν είναι απρόσωπο, ποτέ δεν ήταν. Και οι πολίτες, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και παγκοσμίως, διεκδικούν συνεχώς, και πολύ καλά κάνουμε, καλύτερες συνθήκες ζωής. Μια κυβέρνηση, όσο “νεοφιλελεύθερη” και αν είναι οφείλει να παρέχει στους πολίτες της δωρεάν παιδεία, υγεία, ασφάλεια και ένα δίκτυ προστασίας των πολιτών που το χρειάζονται. Στην Κύπρο έχουμε αυτή τη δεκαετία μια κυβέρνηση που αυτό το δίκτυ το ενίσχυσε, το ανέβασε και σήμερα έχουν μειωθεί κατά πολύ οι ανισότητες που ζήσαμε στα πέτρινα χρόνια πριν το 2013. Κάποιο μάλιστα, αστειευόμενοι προφανώς μας χαρακτηρίζουν μέχρι και “μπλέ κομμουνιστές” από το άπλωμα αυτού του δικτύου προστασίας.

Κατοχύρωση του κατώτατου μισθού, αύξηση της κατώτατης σύνταξη, σύνταξη χηρείας για τους άνδρες, άδεια πατρότητας, αύξηση της άδειας μητρότητας, εφαρμογή ΓεΣΥ, χριστουγεννιάτικο επίδομα, επαναφορά του επιδόματος μάνας, προίκα του μωρού είναι μόνο μερικές από τις επικεφαλίδες των όσων έγιναν αυτή τη δεκαετία. Από το κράτος. Που όμως δεν είναι απρόσωπο. Είναι από την κυβέρνηση. Και η κυβέρνηση έχει ονοματεπώνυμα. Είναι η κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη, είναι η διακυβέρνηση του Δημοκρατικού Συναγερμού. Η ιδιαίτερη μνεία στην μακαριστή Ζέτα Αιμιλιανίδου είναι δεδομένη. Ήταν η εμπνευστής και ο άνθρωπος που υλοποίηση τις πλείστες των πολιτικών που αφορούν την πρόνοια στον τόπο μας. Βεβαίως και η πρόνοια δεν έχει γραμμή τερματισμού είναι δυναμική και συνεχής διαδικασία βελτίωσης της ποιότητας ζωής των πολιτών. Εξού και αυτή η διακυβέρνηση συνεχίζει να προάγει, να υλοποιεί και να φέρνει συνεχώς νέες πολιτικές. Η δημιουργία του υφυπουργείο κοινωνικής πρόνοιας δείχνει άλλωστε την πυξίδα της προσήλωσης της κυβέρνησης προς τον σκοπό αυτό.

Σήμερα θέλουμε να εμπεδώνουμε καθημερινά αυτό το κράτος πρόνοιας που δημιουργούμε, να εξαλειφθούν πλήρως οι ανισότητες που υπήρχαν και υπάρχουν. Σημαντική παράμετρος βεβαίως είναι η αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Για να αξιοποιήσεις τα ευρωπαϊκά κονδύλια, που αυτά τα χρόνια γίνεται στο έπακρο μέσα και από το σχέδιο “Κύπρος το αύριο”, χρειάζονται δύο βασικές προϋποθέσεις. Αφενός η πίστη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο πως μπορεί να ενισχύσει το κράτος μας, και αφετέρου να έχουν τα ταμεία της χώρας χρήματα. Το να έχουμε μια εύρωστη οικονομία είναι προϋπόθεση προφανώς για όλα. Με το κράτος μας στο χείλος του γκρεμνού, ζήσαμε όλοι πως είναι. Και σίγουρα δε θέλουμε να το περάσουμε ξανά όλο αυτό. Άλλη μια προϋπόθεση είναι να έχουμε σχέδιο. Να έχουμε στόχους, εφαρμόσιμες και εφαρμοσμένες πολιτικές. Να έχουμε τις βασικές μας τις αρχές πως υπηρετούμε τους πολίτες. Πως φτιάχνουμε πολιτικές για τους πολλούς. Αυτό κάνουμε στον Δημοκρατικό Συναγερμό και αυτό θέλουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε.

Βεβαίως, είναι η ώρα να κοιτάξουμε, πέραν των συμπολιτών που έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη, την πλειοψηφία των πολιτών. Αυτούς που παράγουν. Αυτών που τα εισοδήματα τους είναι στο ύψος εκείνο που δεν εμπίπτουν σε καμία κατηγορία ενίσχυσης. Αυτοί που συνεισφέρουν στα ταμεία του κράτους. Ειδικά σε αυτές τις συνθήκες της μεγάλης πληθωριστικής πίεσης, χρειάζεται να ελαφρύνουμε κατά κατιτίς το βάρος από την καμπούρα τους. Που πολύ πιθανόν να το επιστρέψουν μέσα από την κατανάλωση που θα αυξήσουν. Όλοι αυτοί, η μεσαία τάξη, περιμένει παρακολουθώντας μας με προβληματισμό πως θα τους σκεφτούμε. Λεπτομέρειες, σε λίγες βδομάδες.

*Άρθρο μου δημοσιευμένο στην έντυπη ΑΛΗΘΕΙΑ | Παρασκευή 16/09/2022