Κρίση Vs Κρίσης

Το καναβάτσο της χώρας μείωσε την τόλμη μας και αύξησε την πονηριά μας.

Την κουτοπονηριά μας καλύτερα. Ανακαλύψαμε έναν δεύτερο Ατλαντικό Ωκεανό στην καρδιά της Ευρώπης για να ταξιδεύουν οι υπουργοί business class μέχρι τις Βρυξέλλες. Λες και αν εξηγούσε κάποιος πως ο χρόνος των υπουργών μέσα στο αεροπλάνο μέχρι τις Βρυξέλλες είναι χρόνος για παραγωγή εργασίας και χρειάζεται να είναι άνετοι για να δουλέψουν θα τους έλεγε κάποιος το παραμικρό. Σκαρφιστήκαμε ολόκληρο σενάριο, επιστρατεύοντας τον Κρις Λαζαρή για να ταξιδεύει ο Πρόεδρος με τζετ. Λες και αν ο Πρόεδρος εξηγούσε πως η εργατοώρα του είναι τόσο ακριβή, που συμφέρει να ταξιδεύει με τζετ, παρά να περιμένει στα αεροδρόμια σαν τον τουρίστα σε πτήση για διακοπές, θα αντιδρούσε κανείς. Εξαιρούνται βεβαίως οι γνωστοί λαϊκιστές. Μπράβο θα του λέγαμε για την αφοπλιστική ειλικρίνεια του.

Είναι η ίδια κουτοπονηριά, που θα βάλει την επόμενη εβδομάδα ολόκληρη την κοινωνία να παρακολουθεί ακόμη μία προκλητική συζήτηση για τους πλείστους από εμάς. Για το κατά πόσον είναι αναγκαίες για την εύρυθμη λειτουργία του Δημοσίου οι 785 προαγωγές, που το Υπουργείο Οικονομικών έκρινε πως είναι. Ανακαλύψαμε τη λέξη «αποπαγοποίηση», αλλά τη λέξη αναπλήρωση δεν μπορούμε να τη θυμηθούμε. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας εκτός από ρουσφέτι, μπορούσε να ήταν παραγωγική και δημιουργική. Να όριζε εκεί και όπου χρειαζόταν αναπληρωτές, στην ίδια βαθμίδα, με τα ίδια εργασιακά πλεονεκτήματα. Είπαν στη Βουλή πως θα είναι οι άκρως απαραίτητες προαγωγές. Και ξαφνικά έγιναν 785. Καμία προαγωγή να μη γίνει. Πώς λειτουργούσαν τα προηγούμενα δύο χρόνια τα σχολεία για παράδειγμα; Με αναπληρωτές διευθυντές; Με αναπληρωτές να συνεχίσουν να λειτουργούν μέχρι να αποπαγοποιηθούν όλες οι θέσεις, και όταν καταλήξει (θα καταλήξει;) ο διάλογος για τη μεταρρύθμιση του κράτους προχωράμε. Γιατί να είστε σίγουροι πως βοηθούς διευθυντές Α (κυπριακή πατέντα) δεν θα έχουμε στα σχολεία.

«Ανακαλύψαμε τη λέξη «αποπαγοποίηση», αλλά τη λέξη αναπλήρωση δεν μπορούμε να τη θυμηθούμε»

Είναι η ίδια έλλειψη τόλμης που δεν μας επέτρεψε μέχρι σήμερα να «κόψουμε» τις λιμουζίνες στους πλέον βολεμένους της κυπριακής κοινωνίας. Και δεν μιλώ για τους υπουργούς και τον γενικό εισαγγελέα, αλλά για τους υπόλοιπους αξιωματούχους του Δημοσίου, που είναι τόσοι, ώστε η λίστα με τους προνομιούχους να αθροίζει γύρω στους 150. Πάνε και έρχονται από τη Βουλή στο Υπουργείο Οικονομικών, έχουν μετατρέψει την ουσία της πολιτικής σε ένα παιχνίδι μπάντμιντον, ούτε καν τένις, και πιστεύουν πως, επειδή η δική τους κρίση τούς έσπρωξε στο να παρατείνουν τη χρήση για όλους με τους ίδιους όρους μέχρι το τέλος του 2015, επιτέλεσαν και σοβαρή υπηρεσία στην παρέα τους.

Η κρίση που η χώρα μας περνά τα τελευταία χρόνια δεν ταρακούνησε δυστυχώς όσους διαχειρίζονται τις τύχες μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε πολιτικούς, αλλά και σε τεχνοκράτες, που στην προκειμένη ο ρόλος τους είναι ίσως εξίσου σημαντικός με τους πολιτικούς. Είμαστε εδώ και ενάμιση χρόνο με το ένα πόδι μέσα στον γκρεμό, και ακόμη κάποιοι «παίζουν» λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Η κρίση τους δεν τους βοηθά να κατανοήσουν την κρισιμότητα των στιγμών. Το χειρότερο από όλα είναι πως μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που, σχεδόν καθημερινά, απευθύνονται στην κοινωνία, σε όλους εμάς, και μας προτρέπουν να κάνουμε θυσίες και να ξεχάσουμε το πώς ζούσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Και όντως, η κοινωνία κατανοεί και θυσίασε πολλά. Πολλά περισσότερα από την πολυτέλεια ενός αυτοκινήτου από την υπηρεσία.

Σε μια κοινωνία των χιλιάδων ανέργων, των κοινωνικών παντοπωλείων, των νέων που παρακαλάνε για δουλειά με 500 ευρώ, οι κουτοπονηριές δεν περνάνε. Ούτε οι φτηνές δικαιολογίες. Η κρίση της κοινωνίας, γιατί η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αντιμετωπίζεται με σωστή κρίση στο μυαλό από αυτούς που μας διοικούν. Και η σωστή κρίση απαιτεί πρώτα και πάνω από όλα ειλικρίνεια. Είτε αφορά λιμουζίνες είτε αεροπορικά εισιτήρια, οι πικρές αλήθειες εκτιμώνται και μάλιστα ανέλπιστα περισσότερο από τις αστείες δικαιολογίες. Φτάνει να το καταλάβουμε εγκαίρως.