Να πούμε αλήθειες
Τα τελευταία πενήντα πέντε χρόνια έχουν χυθεί τόνοι μελανιού στην προσπάθεια ανάλυσης και καταγραφής των θέσεων γύρω από το το μέγιστο ζήτημα της χώρας μας. Το κυπριακό πρόβλημα βεβαίως, είχε άλλο διακύβευμα πριν το 74. Από τότε όμως, εδώ και 44 χρόνια το διακύβευμα είναι το ίδιο. Η επιχειρηματολογία της δικής μας πλευράς στηρίζεται στις συμφωνίες κορυφής του 77 και 79, στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 στη βάση της αναζήτησης λύσης διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας και στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ.
«Γιατί σήμερα χρειάζεται να ξαναβρούμε το πάθος που μας λείπει. Πάθος για την αναγκαιότητα να τελειώσουμε με το στάτους κβο, πάθος για να κάνουμε τη χώρα μας μια κανονική χώρα».
Έχουμε μια τεράστια ευθύνη. Να ενημερώσουμε τους πολίτες. Μακριά από φανατισμό, μακριά από επιφανειακές προσεγγίσεις. Χρειάζεται να μιλήσουμε και να εξηγήσουμε, να διαφωτίσουμε αν θέλετε όσο μπανάλ και αν ακούγεται ο όρος διαφώτιση, για το τι είναι η ομοσπονδία και τι προνοεί ο δικοινοτικός και διζωνικός χαρακτήρας. Γιατί αν έχουμε την εντύπωση πως η κοινωνία, οι πολίτες γνωρίζουν, πλανόμαστε. Πως περιμένουμε τους πολίτες να είναι ενημερωμένοι όταν τα κόμματα, οι πολιτικοί και οι πολιτευτές που αλωνίζουμε καθημερινά τα κανάλια και κάνουμε αναλύσεις μακρόσυρτες ή λακωνικές από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπερδεύουμε, για παράδειγμα, τις εξουσίες που θα έχει η κεντρική κυβέρνηση της ομοσπονδίας, με την μορφή της λύσης. Δεν έχουμε, μερικοί, την ευαισθησία να κάτσουμε να διαβάσουμε πως το 1985 οι εξουσίες της κεντρικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις τότε, ήταν 12. Άραγε ήταν λιγότερο ομοσπονδία εκείνη από το τι συζητείται σήμερα με τις 28 αρμοδιότητες;
Αυτό είναι ένα παράδειγμά. Μικρό και επίκαιρο. Αλλά αναδεικνύει την έλλειψη σοβαρού και δομημένου διαλόγου που θα ενημερώνει τους πολίτες. Χωρίς φόβο και χωρίς να καλλιεργεί φοβίες. Γιατί αυτό δεν είναι ενημέρωση. Είναι η επανάληψη της ιστορίας που δεν επιτρέπει στην ελπίδα να κτίσει και να κτιστεί. Και όσο η συζήτηση ή και η ενημέρωση, γιατί δεν είναι ευθύνη αυτού που συντονίζει μια συζήτηση, είναι πρωτίστως ευθύνη αυτού που θέλει να ενημερώσει, δεν γίνεται με τρόπο που να έχει αποτέλεσμα, θα τρέχουμε πάντα πίσω από τις φωτιές. Από τις φωτιές που ανάβουν όσοι δεν πιστεύουν ή και δε θέλουν τη λύση του κυπριακού προβλήματος στη βάση των όσων συζητούνται. Και η ευθύνη αυτή είναι δική μας. Εννοώ όλων όσοι πιστεύουμε και θέλουμε. Και θέλουμε τους πολίτες σωστά ενημερωμένους για να μπορούν να λειτουργούν στη βάση των επιχειρημάτων και όχι των συνθημάτων.
Γιατί ακούγονται πολλά συνθήματα. Εύηχα, τσιτάτα, βγαλμένα πολύ πιθανόν μέσα από έρευνες. Δεν παύουν όμως να παραμένουν συνθήματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ένα τέτοιο σύνθημα, για παράδειγμα, είναι πως τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν δέκα χρόνια συνεχών υποχωρήσεων στο κυπριακό. Αλήθεια γιατί δεν μας τις απαριθμούν; Ποιες είναι αυτές οι υποχωρήσεις; Είναι η ώρα να πούμε αλήθειες.
Είναι η ώρα να πούμε αλήθειες. Γιατί είναι η ώρα που πρέπει να τολμήσουμε να μιλήσουμε και να κεφάλαια ή παραμέτρους που τα αποφεύγουμε. Είναι η ώρα να ενημερώσουμε και να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και για την πολιτική ισότητα και για τον διαμοιρασμό της εξουσίας. Να εξηγήσουμε και να αναλύσουμε. Με ψυχραιμία αλλά και με πάθος. Γιατί σήμερα χρειάζεται να ξαναβρούμε το πάθος που μας λείπει. Πάθος για την αναγκαιότητα να τελειώσουμε με το στάτους κβο, πάθος για να κάνουμε τη χώρα μας μια κανονική χώρα. Χωρίς τον αναχρονισμό των εγγυήσεων, χωρίς ξένα στρατεύματα. Χρειάζεται πάθος για να απελευθερώσουμε και για να επανενώσουμε τη χώρα μας. Πάθος και τόλμη για να μιλήσουμε με αλήθειες. Για να πούμε με ειλικρίνεια επιχειρήματα και όχι συνθήματα.
