Ξέρει η Ελλάδα τι θέλει;

 Δεν φτάνει να συνθηματολογείς για να βγει ο κόσμος στους δρόμους, ούτε να αναφέρεσαι μόνο στην ελληνική λεβεντιά, στο Κούγκι και στον χορό του Ζαλόγκου

Δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε από πολιτικούς αλήθειες που σοκάρουν. Όχι μόνο εμείς εδώ στην Κύπρο αλλά και σε όλο τον κόσμο. Το χάιδεμα των αυτιών μας αρέσει. Η διατύπωση όμορφων προτάσεων, ανεξάρτητα του πόσο ουτοπικές ή εφαρμόσιμες είναι αυτές, κερδίζουν πάντα το χειροκρότημα ή και τις ψήφους της κοινωνίας. Ο λαϊκισμός άλλωστε είναι ολόκληρη θεωρία που διδάσκεται σε όλες τις σχολές πολιτικών επιστημών.

Δεν φτάνει να συνθηματολογείς για να βγει ο κόσμος στους δρόμους, ούτε να αναφέρεσαι μόνο στην ελληνική λεβεντιά, στο Κούγκι και στον χορό του Ζαλόγκου

Η έλλειψη τόλμης για να λέμε αλήθειες και η προσπάθεια για να «αγοράζουμε» ελπίδα με ψεύτικα συνθήματα είναι διαχρονική. Είναι τις ίδιες ελπίδες με τα ίδια συνθήματα και με την ίδια ευκολία λαϊκισμού που ο Ανδρεάς Παπανδρέου με πύρινους λόγους από τα μπαλκόνια, έταζε στους Έλληνες λαγούς και πετραχήλια. Δεν είναι καθόλου τυχαίος μάλιστα, ο παραλληλισμός του Τσίπρα με τον Παπανδρέου. Και φτάσαμε δυστυχώς στο και πέντε για να ευχόμαστε σήμερα να κάνει ο Αλέξης ότι και ο Ανδρέας διαχρονικά. Κωλοτούμπα. Γιατί αν δεν την κάνει, οι εξελίξεις στην Ελλάδα θα είναι απρόβλεπτες.

Με την εκλογή Τσίπρα είδαμε και εδώ στην Κύπρο να ανθεί το «αντιστασιακό πνεύμα» των συνήθεις υπόπτων πολιτικών. Των πολιτικών του ασύμμετρου λαϊκισμού και των πυγαίων συνθημάτων. Ζούμε σήμερα το θέατρο του παραλόγου, όπου υποστηρίζουν αναφανδόν τα ελληνικά επιχειρήματα όλοι όσοι διαχρονικά ήταν σφόδρα εναντίον σε κάθε τι ελληνικό. Και πραγματικά δεν κακίζω την μέχρι τώρα στάση τους, τουλάχιστον δεν είναι αυτός ο σκοπός του σημερινού άρθρου. Κακίζω όμως την σημερινή τους στάση. Στην προσπάθεια τους να πουλήσουν μαγκιά , τεχνηέντως δημιουργούν επιχειρήματα που δεν στέκουν. Μιλούν για πρωτοφανή αντίσταση στις μεθοδεύσεις της Τρόικας, για το ανάστημα που σήκωσε η νέα αριστερή Κυβέρνηση στους Γερμανούς και στην παρέα τους που μας πίνουν το αίμα. Κάνουν μάλιστα και σύγκριση της αντίστασης της Ελλάδος με την αντίστοιχη δική μας δύο χρόνια πριν. Οι πιο προχωρημένοι μιλούν και για δική μας επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Ξεχνούν, ή μάλλον επιμελώς αγνοούν, τόσο τις διαφορές της δικής μας περίπτωσης με την Ελλάδα, όσο και το γεγονός πως κανείς, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν γνωρίζει την έκβαση της κρίσιμης διαπραγμάτευσης της Παρασκευής και αν αυτή θα έχει αίσιο τέλος.

Ο πρώτος στην Κύπρο που μίλησε με ειλικρίνεια, και που είχε την δικαιοδοσία να το κάνει μιας και ήταν ο μόνος που ήταν παρών στα Eurogroup ήταν ο Χάρης Γεωργιάδης. Και του έσουραν τα εξ΄ αμάξης, από αριστερά μέχρι δεξιά, επειδή ακριβώς είπε τα πράγματα με το όνομά τους και δεν στρογγυλοποίησε τίποτα. Δεν κρύφτηκε πίσω από τις λέξεις, και δεν υπολόγισε τις αντιδράσεις. Μέχρι και ότι «πούλησε τα ιδανικά που μεγάλωσε» του είπαν, επειδή είπε την αλήθεια. Ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν ήξερε, στις 11 και στις 16 Φεβρουαρίου, στα δύο Eurogroup που προηγήθηκαν αυτού της Παρασκευής τι ήθελε. Πήγε χωρίς γραπτό κείμενο, αν και κέρδισε την πρωτοβουλία να το κάνει, και πήγε με το Βαρουφάκη να «αγορεύει» περί οικονομικών θεωριών μπροστά σε φτασμένους οικονομολόγους για τα δίκαια της Ελλάδας χωρίς όμως να καταθέσει ξεκάθαρο αίτημα.

Σήμερα παρά ποτέ χρειαζόμαστε τις ειλικρινείς κουβέντες. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μας λένε τις αλήθειες. Ο Χάρης Γεωργιάδης, χωρίς να μετρήσει, και πολύ σωστά, το ιδιαίτερο αίσθημα που και ο ίδιος είμαι σίγουρος νιώθει προς την Ελλάδα, βγήκε και είπε την αλήθεια. Η παρωδία που ακολούθησε αποδεικνύει για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος. Είναι η ίδια αντίδραση όλων των πολιτικών που βλέπουν πως υπάρχει μια μειοψηφία συναδέλφων τους που τους χαλούν της σούπα και την πιάτσα. Όλοι όσοι μιλούν για αλληλεγγύη στην Ελληνική Κυβέρνηση, για υποστήριξη των δίκαιων αιτημάτων τους, δεν μας λένε και ποια είναι η άλλη επιλογή, η εναλλακτική. Γιατί η σύγκρουση που πιθανόν να επιφέρει ίσως και την έξοδο της χώρα από το Ευρώ, έχει συνέπειες. Δεν φτάνει να συνθηματολογείς για να βγει ο κόσμος στους δρόμους, ούτε να αναφέρεσαι μόνο στην ελληνική λεβεντιά, στο Κούγκι και στον χορό του Ζαλόγκου. Σήμερα δεν μπορούν να υπάρχουν δύο πολιτικές. Μια για εσωτερική κατανάλωση και μια δεύτερη για άλλο ακροατήριο. Μία θα πρέπει να είναι η πολιτική που να δίνει την συνολική εικόνα, με τα καλά μα και τα κακά της. Άλλωστε στο σημερινό στάδιο, απόφαση χωρίς αρνητικές συνέπειες δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

dmdemetriou@me.com