Ο ανεκτικός Δημήτρης Δημητρίου
Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΔΗΣΥ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ
Τα πρώτα χρόνια, οι πολλαπλές δραστηριότητες, η πολιτική και η παρέα με αριστερούς, από έναν άνθρωπο που πιστεύει στου δρόμου τη χαρά
«Ξέρω ότι όποιος αποτόλμησε να κάνει άλματα, πολλές φορές βρέθηκε στο κενό»
Το μότο μου για τη ζωή είναι «Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά»
Γεννήθηκα το 1981 και μεγάλωσα στην περιοχή της Παλουριώτισσας, όπου πήγα μέχρι και το γυμνάσιο, ενώ αποφοίτησα από το Παγκύπριο. Με το συγκεκριμένο σχολείο, ως οικογένεια έχουμε συναισθηματικούς δεσμούς, καθώς ο πατέρας μου ήταν ταμίας εκεί για 40 χρόνια. Από μικρός πήγαινα εκεί τα καλοκαίρια, στις αυλές και στα μουσεία, οπότε από νωρίς αισθανόμουν παιδί του Παγκυπρίου.
Ήμουν ένα χαμηλών τόνων αγόρι, αλλά αρκετά δραστήριο. Έτρεχα από τη μουσική -έπαιζα κλασική κιθάρα- στα γήπεδα του βόλεϊ και σε άλλες δραστηριότητες. Δεν διάβαζα πολύ, αλλά ήμουν πάντα τυπικός και υπεύθυνος, είχα το άγχος να μην εκτεθώ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν στη δευτέρα λυκείου και στο μαθητικό συμβούλιο, είχαμε ολονύκτια καθιστική διαμαρτυρία για το ψευδοκράτος στις 15 Νοεμβρίου. Ήμουν εκ των διοργανωτών της πορείας, κάθισα όλη τη νύχτα στη διαμαρτυρία, το άλλο πρωί είχαμε την εκδήλωση στο σχολείο, το απόγευμα πήγα στη Λεμεσό, έπαιξα βόλεϊ με αντίπαλο τον Απόλλωνα τρία σετ με τους έφηβους και πέντε με τους άντρες, γυρίσαμε στις δώδεκα το βράδυ, και το αμέσως επόμενο πρωί ξύπνησα και πήγα στο μάθημα αρμονίας. Ήμουν πάντα γεμάτος.
Είναι του δρόμου η χαρά
Ρωτάτε για τη μουσική. Από μικρός ήθελα να ξεκινήσω κιθάρα, έκλαιγα στην τετάρτη Δημοτικού ζητώντας να κάνω μαθήματα. Δεν είχα κανένα ερέθισμα, δεν είχα καν μουσικό ταλέντο ή μουσικό αφτί. Στη ζωή μου όμως έμαθα να μην παρατάω ό,τι ξεκινάω. Έτσι, το προχώρησα κι έφτασα μέχρι το πτυχίο. Η μουσική, ξέρετε, είναι ένας ωραίος παράγοντας για ένα αγόρι που μεγαλώνει. Ήταν βεβαίως ακριβό σπορ, τότε. Θυμάμαι τους γονείς μου να δίνουν αρκετά λεφτά.
Αγαπημένος καλλιτέχνης, που επέδρασε επάνω μου αρκετά, είναι ο Νίκος Πορτοκάλογλου, του οποίου οι στίχοι με αγγίζουν πάρα πολύ. Εξάλλου, το μότο της ζωής μου είναι δικός του στίχος: Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά. Αργότερα κάναμε και σχολικά συγκροτήματα, όπου έπαιζα μπάσο, διότι είχαμε έλλειψη από μπασίστα. Εκεί, παίζαμε ροκιές.
Λέτε πως δίνω την εντύπωση ότι από μικρός ήμουν το καλό παιδί που δεν έκανε αταξίες. Έτσι είναι. Περισσότερο κάναμε ζαβολιές, παρά αταξίες, πειράζαμε τους καθηγητές. Δεν έκανα αυτό που λέμε «παρανομίες», κινούμουν πάντοτε στο πλαίσιο της νομιμότητας.
Κατά λάθος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
Σπούδασα Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στην Πάτρα, αλλά αυτό έγινε κατά λάθος. Τη δεκαετία του ’90, ήταν πολύ δύσκολο για κάποιον να φύγει για σπουδές στην Αγγλία, κυρίως λόγω κόστους. Οι καλοί μαθητές βάζαμε, συνήθως, τις επιλογές μας στο μηχανογραφικό, ανάλογα με τις σχολές που χρειάζονταν την υψηλότερη βαθμολογία. Οπότε, ένας απόφοιτος του πρακτικού, όπως ήμουν εγώ, ξεκινούσε με τα πολυτεχνεία. Προσωπικά, βέβαια, ήθελα να γίνω κτηνίατρος, αλλά έχασα τη σχολή για ελάχιστα μόρια.
Από το δεύτερο έτος κιόλας αντιλήφθηκα ότι το αντικείμενο των σπουδών μου δεν θα το έκανα ποτέ ως επάγγελμα, ωστόσο ολοκλήρωσα τις σπουδές από θέμα αρχής και μάλιστα εγκαίρως. Ταυτόχρονα, έκανα άλλα πράγματα που μου άρεσαν: ποδήλατο και φωτογραφία. Ήμουν στον φωτογραφικό όμιλο. Με γοήτευε πολύ ο σκοτεινός θάλαμος.
Πέρασα πολύ καλά στην Πάτρα. Είναι μια από τις ιδανικότερες πόλεις για έναν φοιτητή. Μπορεί να βγει από το σπίτι το πρωί με ένα τζιν και ένα t-shirt, να γυρνοβολάει όλη την ημέρα, να πάει μέχρι και στα μπουζούκια με αυτά τα ρούχα και να επιστρέψει στο σπίτι το επόμενο πρωί. Ήταν πολύ ωραία χρόνια.
Κολλητοί αριστεροί «καλαμαράδες»
Ασχολήθηκα πολύ με την Πρωτοπορία στα φοιτητικά μου χρόνια. Εκεί που είπα ότι θα τα παρατούσα, στο πέμπτο έτος ανέλαβα πρόεδρος, διότι ήμουν ο μεγαλύτερος κι αν δεν το έκανα εγώ θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα. Από το τρίτο έτος, δε, φλέρταρα κι ερωτεύτηκα τη γυναίκα της ζωής μου, πλέον σύζυγό μου, η οποία όμως ήταν στην Αθήνα. Όπως λέει και η ίδια, ο μόνος λόγος για να με χωρίσει, ήταν το ξυπνητήρι. Είμαι πρωινός τύπος.
Οι καλύτεροί μου φίλοι στην Πάτρα, οι κολλητοί, ήταν οι «καλαμαράδες», με τους οποίους έχουμε ακόμα απίστευτα καλή σχέση. Παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλοι ήταν ενεργά στελέχη των αριστερών σχημάτων, ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Ένας λόγος που τελείωσα το πανεπιστήμιο και μάλιστα στην ώρα μου, ήταν αυτοί οι άνθρωποι, με τους οποίους κάναμε ομαδικό διάβασμα στις εξεταστικές.
«Πήραν τα μυαλά μου αέρα»
Στην οικογένειά μου δεν έχουμε παράδοση στην πολιτική. Ο μέντοράς μου, αυτός που με έσπρωξε, ήταν ο Ιωάννης Κασουλίδης. Τον γνώρισα σε ένα ταξίδι στις Βρυξέλλες το Νοέμβριο του 2004, όταν εκείνος είχε εκλεγεί ευρωβουλευτής, ενώ τον επόμενο χρόνο τον καλέσαμε να μας μιλήσει στην Πάτρα. Εκεί με εκτίμησε πάρα πολύ, απ’ ό,τι δείχνει η μετέπειτα ιστορία. Τον Νοέμβριο του 2006, έχοντας επιστρέψει στην Κύπρο και ψάχνοντας να δω τι θα κάνω στη ζωή μου, με βρήκε σε μια εκδήλωση και με κάλεσε στο γραφείο του να μιλήσουμε. Μου πρότεινε λοιπόν να δουλέψω για την υποψηφιότητά του για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Έτσι ξεκίνησε η πολιτική φάση της ζωής μου στην Κύπρο.
Ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά, αλλά ταυτόχρονα πολύ εκπαιδευτική για εμένα. Εκείνη την περίοδο έζησα τις μεγαλύτερες εμπειρίες που έχω ζήσει μέχρι και σήμερα στην πολιτική μου ζωή. Πρέπει να σας πω ότι εκείνη τη χρονιά έφτασα στα πρόθυρα χωρισμού με τη γυναίκα μου. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν έμπαινα καν στο σπίτι, είχα καβαλήσει και το καλάμι.
Πώς έγινε αυτό; Το να είσαι 25 χρονών, να κυκλοφορείς στο ίδιο αυτοκίνητο με έναν υποψήφιο Πρόεδρο, ο οποίος μάλιστα κερδίζει και τον πρώτο γύρο, δεν θέλει και πολύ για να σε κάνει να πάρουν τα μυαλά σου αέρα και να μιλάς στους άλλους με ύφος ή να μην απαντάς τα τηλέφωνα στους φίλους σου. Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι 25 χρονών. Πλέον, μπορώ να πω ότι κάνω την αυτοκριτική μου μέχρι και σε καθημερινή βάση και προσπαθώ να κρατιέμαι στη γη – σε ό,τι κι αν κάνω, προσπαθώ να μην καβαλήσω το καλάμι.
Πολιτική και επικοινωνία
Όταν σταμάτησα να δουλεύω για τον Ιωάννη Κασουλίδη, εργάστηκα ως διευθυντής μάρκετινγκ και επικοινωνίας στον εκδοτικό όμιλο της SPP MEDIA. Εξάλλου, τελειώνοντας τις σπουδές, είχα το επάγγελμα του Ηλεκτρολόγου Μηχανικού για backup. Από τότε που σπούδαζα, είχα πει ότι τα δύο πράγματα που με ενδιέφεραν να κάνω στη ζωή μου, ήταν η πολιτική και η επικοινωνία. Μέχρι λοιπόν να έρθει η πολιτική, έκανα και με μεγάλη ευχαρίστηση την επικοινωνία. Έμεινα εκεί 6,5 χρόνια, μέχρι τον περασμένο Μάιο που μπήκα στη Βουλή. Μεγαλύτερη έγνοια μου, όταν θα βρεθώ ξανά σε προεκλογική περίοδο, είναι να μην εξαρτάται το ψωμί και το γάλα που θα αγοράσω, από το αποτέλεσμα των εκλογών.
Εξελέγην βουλευτής διότι είχα πίστη σε αυτό. Την πρώτη ημέρα στη Βουλή πελάγωσα για να πω την αλήθεια, πλέον δεν ήμουν υποψήφιος, είχα εκλεγεί, έπρεπε να λειτουργήσω ως βουλευτής. Είχα, και έχω ακόμα, πάρα πολλά να μάθω.
Ανοχή
Παρατηρείτε ότι στο βιογραφικό μου υπάρχει η φράση «πιστεύω στην ανοχή». Το να ανέχεσαι τον διπλανό σου με τα ελαττώματα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, είναι δείγμα ενός ανθρώπου που πιστεύει στη δημοκρατία και στην ελευθερία της επιλογής. Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην Κύπρο, λίγοι είναι εκείνοι που τρέχουν να αυτοπροσδιοριστούν, αλλά αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί αν υπάρχει κάτι από το οποίο πάσχουμε, είναι ο αποπροσανατολισμός. Το να λέμε ότι ανήκουμε στον ΔΗΣΥ και στη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη, είναι ένα θέμα. Το να λες όμως ότι είσαι φιλελεύθερος, ότι πιστεύεις στον ορθό λόγο, στα ατομικά δικαιώματα, στο κράτος δικαίου, στην ανοχή, στις ελεύθερες ανταγωνιστικές αγορές και στην ανοικτή κοινωνία και στην ελευθερία -η οποία είναι μεγάλη έννοια- είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα.
Είναι σημαντικό να είναι κανείς ειλικρινής και να έχει σημείο αναφοράς. Να ξέρεις από πού ξεκίνησες και πού θέλεις να φτάσεις. Αν ξέρω πού θέλω να φτάσω; Ξέρω πού δεν θέλω να φτάσω και ξέρω ότι ένα άλμα έχει πολλές πιθανότητες να καταλήξει στο κενό. Τέλος, θα πρέπει να έχει κανείς δικούς του ανθρώπους γύρω του και δεν εννοώ μόνο την οικογένεια, αλλά και πραγματικούς φίλους, διότι αυτό είναι το πιο καλό και αποτελεσματικό focus group, που μπορεί να έχει ένας πολιτικός. Που δεν θα του χαϊδεύουν τ’ αφτιά. Ο αυστηρότερος κριτής μου; Η γυναίκα μου, η οποία έχει γίνει μάλλον αυστηρότερος κριτής ακόμα και από τη συνείδησή μου.
