Ο δύσκολος δρόμος

Αν αντικρίσουμε τη θητεία του Νίκου Αναστασιάδη με τον πιο απλοϊκό τρόπο,

μπορούμε να πούμε πως η επιτυχία της θα κριθεί σε 3 πυλώνες: Στις εξελίξεις στο κυπριακό, στην έξοδο της χώρας από το μνημόνιο, και στην επανεκλογή του το 2018. Με το κυπριακό να θεωρείται “τελειωμένο” πριν καλά καλά συμπληρωθεί ο πρώτος χρόνος, και την επιστροφή στην ανάπτυξη να υπολογίζεται από τον ίδιο τον πρόεδρο μέσα στο 2015 και την έξοδο από το μνημόνιο το 2016, το στοίχημα του προέδρου για επανεκλογή στηρίζεται σε όσες άλλες ενέργειες ή και πολιτικές θα προβεί για επανάκτηση της εμπιστοσύνης των Κύπριων και, στο μέτρο του εφικτού, στην προσδοκία ότι στην Κύπρο φύσηξε αέρας πραγματικής αλλαγής. Αυτό θα πρέπει να μεταφέρει την πολιτική πραγματικότητα σε ένα άλλο πολύ σκληρό πεδίο: Στην προσαγωγή των υπόπτων για τα σκάνδαλα και τη διαφθορά ενώπιον της δικαιοσύνης και στην πολιτική βούληση για την τιμωρία τους.

Θεωρητικά χρόνος υπάρχει. Τέσσερα γεμάτα χρόνια. Από την άλλη, το “πανέρι” των υπόπτων,για τα σκάνδαλα στις τράπεζες, στους ημικρατικούς, στα ταμεία συντάξεων, στη δημόσια υπηρεσία ξεχειλίζει. Και είμαι σίγουρος πως στο πανέρι θα προσθέτονται ακόμα περισσότεροι όσο προχωράμε στην ύφεση.

«Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει μια τεράστια ευκαιρία: Το 2014 να θέσει τις βάσεις για πραγματική απόδοση της δικαιοσύνης και να πείσει πως όλα όσα λέει τα εννοεί. Είναι σίγουρα ο δύσκολος δρόμος. Αλλά μάλλον μονόδρομος.»

Οι αναφορές σε χώρες, που παρά την ιστορία τους, τη νοοτροπία τους και τον τρόπο ζωής τους, στέλνουν σήμερα πολιτικούς, τραπεζίτες, μιζαδόρους στα δικαστήρια και στις φυλακές δεν αποτελεί σκοπό του παρόντος άρθρου. Ας κρατήσουμε μόνο το γεγονός ότι σε άλλες χώρες τόλμησαν και έκαναν πράξη αυτό που εδώ σιγοψιθυρίζουμε μεταξύ μας.

Πέραν της πολιτικής βούλησης και της τόλμης που χρειάζεται, θα πρέπει ο πρόεδρος, και όσοι θα σηκώσουν τον σταυρό για την κάθαρση να μείνουν μακριά από συναισθηματισμούς. Πολύ πιθανόν στα ονόματα που θα ακουστούν, να βρίσκονται και γνωστοί, φίλοι ίσως και συγγενείς τους. Για να πετύχει το στοίχημα όμως δεν θα πρέπει να γίνει καμία εξαίρεση. Η μια θα φέρνει την άλλη, και όταν χαθεί η έξωθεν καλή μαρτυρία, όσο και αν ωραιοποιηθεί, δε θα σώζεται με τίποτα.

Θα χρειαστούν σίγουρα και νομοθετικές ρυθμίσεις. Άμεσες και ρηξικέλευθες. Και χωρίς να χρειαστεί να ανακαλύψουμε τον τροχό. Ας δούμε τι έκαναν οι άλλες χώρες. Για δίκες που θα γίνονται σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα από ότι μας έχουν συνηθίσει τα κυπριακά δικαστήρια, ίσως για νομοθετήματα που να δίνουν στους υπόπτους διαπλεκόμενους σε σκάνδαλα κίνητρα να αποκαλύψουν ολόκληρο το παζλ της διαπλοκής και να μιλήσουν χωρίς φόβο και για άλλα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Ίσως να πρέπει να δημιουργηθεί στην εισαγγελεία ειδικό τμήμα κατά της διαφθοράς, με καθαρές εντολές για κυνήγι όλων όσων έχουν κατασπαράξει τα ταμεία του κράτους.

Η δικαιολογία ότι η δικαιοσύνη στην Κύπρο είναι ανεξάρτητη και κανένας πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να παρέμβει ακούγεται αστεία και στα αυτιά μικρών παιδιών. Η βούληση του προέδρου είναι το ζητούμενο. Σήμερα έχει στα χέρια του αρκετά πορίσματα επιτροπών που μπορούν να στείλουν στη φυλακή δεκάδες. Ας είναι το πρώτο βήμα.

Οι Κύπριοι, σπάνια θα πετάξουμε πέτρες και μολότοφ. Ακόμα πιο σπάνια θα ασκήσουμε πραγματική σωματική βία. Όσο και αν μας πνίγει το άδικο, όσο και αν βράζουμε μέσα μας. Η σημαία στον Πενταδάκτυλο μας υπενθυμίζει πως έχουμε άλλο, μεγαλύτερο εχθρό. Θα τιμωρήσουμε όμως στην κάλπη, και το κάνουμε κατά καιρούς, τους πολιτικούς και τα κόμματα που στάθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών μας.Σιωπηρά και ειρηνικά.Μέσα στο παραβάν, θυμόμαστε όσους μας έταξαν λαγούς με πετραχίλια και γυρνάμε από την άλλη μεριά.

Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει μια τεράστια ευκαιρία: Το 2014 να θέσει τις βάσεις για πραγματική απόδοση της δικαιοσύνης και να πείσει πως όλα όσα λέει τα εννοεί. Είναι σίγουρα ο δύσκολος δρόμος. Αλλά μάλλον μονόδρομος. Όσο ισχυρές πολιτικές συμμαχίες και αν χτίσει για τις προεδρικές του 2018, αν δεν ικανοποιήσει το περιβόητο περί δικαίου αίσθημα, πολύ φοβάμαι ότι θα φτιάχνει χάρτινους πύργους. Όσο περίφημα και αν τα πάει με το μνημόνιο, αν δεν στείλει στις αίθουσες των δικαστηρίων, όσους ασέλγησαν, μικρούς και μεγάλους, στην οικονομία και στον τόπο γενικότερα, θα βλέπουμε τους αριθμούς και θα τρίβουμε τα μάτια μας.