Ο περιβόητος ασκός

Πριν δύο βδομάδες, από αυτή εδώ τη στήλη έγραψα για το ήθος στην πολιτική με αφορμή την αποκάλυψη των ιδιωτικών συνομιλιών του Νίκου Χριστοδουλίδη με συνεργάτη του. Έγραψα για το φως που πρέπει να νικήσει το σκοτάδι, για την αλήθεια που πρέπει να νικήσει το ψέμα, για την ευθύτητα που πρέπει να υπερνικήσει τα ύπουλα κτυπήματα κάτω από τη μέση. Έγραψα πως στην πολιτική, δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από ψεύτικους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να προσπαθούμε να κρύψουμε ή να καλύψουμε το πολιτικό μας κεφάλαιο κάτω από μαύρους μανδύες.

Στο ντιπέητ της Τετάρτης ερωτήθηκε ο κ. Χριστοδουλίδης από τον κ. Κκιμήτρη. Αντί να απαντήσει, να παραδεχτεί ή να διαψεύσει, να απολογηθεί προς τους πολιτικούς, δημοσιογράφους και πολίτες που τα ψεύτικα προφίλ που ενορχήστρωσε για να δημιουργηθούν και να λειτουργούν, πέρασε σε ένα ρεπερτόριο απειλών, εκβιασμών, υπονοούμενων και του κλασσικού, του χειρότερου – στη δική μου αντίληψη – πολιτικάντικου ξεπεσμού: Του “ξέρω πολλά, ξέρω πάρα πολλά”.

Ο περιβόητος ασκός, ο ασκός του Αιόλου, που με στόμφο μας απείλησε χθες ο Νίκος Χριστοδουλίδης πως άνοιξε, είναι καλά να μας πει και τι περιέχει. Οι νοοτροπίες αυτές, είναι ξεπερασμένες.Τους συγκεκριμένους τακτικισμούς, τους ρίξαμε πίσω στο χρόνο. Αν θέλει να πει κάτι ο κ. Νίκος Χριστοδουλίδης ας το πει ξεκάθαρα. Ας μιλήσει ξεκάθαρα, διαφορετικά θα επιβεβαιώσει αυτό που και τα μηνύματα του καταγράφουν. Πως είναι ένας κοινός λασπολόγος, ένας συκοφάντης.

Η δική μας η δημοκρατία αυτά δεν τα σηκώνει. Οι απειλές και τα υπονοούμενα μακριά από μας. Ο ανεμιστήρας της λάσπής του έχει μπουκώσει από την τόση λάσπη που έριξε. Δε δουλεύει, χάλασε. Στον Δημοκρατικό Συνναγερμό, στον δικό μας Συναγερμό, σε αυτόν που εμείς μεγαλώσαμε, δε μάθαμε να απειλούμε. Ούτε να μιλάμε με υπονοούμενα. Ούτε να ρίχνουμε κλωτσιές και μπουνιές με μανδύα και κάτω από τη μέση. Ό,τι έχουμε να πούμε, το λέμε ευθαρσώς και με παρρησία.

Οι πολίτες μας παρακολουθούν προβληματισμένοι. Θα ακούσουν πολιτικές προτάσεις πολλές. Θα ακούσουν εισηγήσεις αριθμημένες. Κάποιες κοστολογημένες, οι πλείστες ακοστολόγητες, ανεφάρμοστες. Αυτά βεβαίως δεν θα ακουστούν από τον Αβέρωφ Νεοφύτου και από τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο. Θα πουν οι υποψήφιοι ποια Κύπρο θέλουν και πως θα την αναπτύξουν, πως θα το πετύχουν. Θα αναπτύξουν επίσης πως θα λύσουν το Κυπριακό. Πως θα συνεχίσουν να υλοποιούν το σχέδιο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας. Αυτά θα τα πουν όλοι. Η δική μου πίστη πως ο Αβέρωφ Νεοφύτου είναι ο καταλληλότερος και ο ικανότερος για να οδηγήσει την πατρίδα μας στην επόμενη πενταετία σε καλύτερες μέρες είναι δεδομένη. Δεν είναι αυτό που εξετάζω στην επόμενη παράγραφο, αλλά την ποιότητα της διακυβέρνησης.

Και το καλύτερο πρόγραμμα να έχεις, ακόμα και μια καλή πορεία υλοποίησης δεν είναι αρκετό. Τι να το κάνεις, αν απειλείται η δημοκρατία; Αν σε απειλούν με υπονοούμενα και με το “ξέρω πολλά, πάρα πολλά”; Η σημαντικότερη αξία είναι η δημοκρατία. Η ποιότητά της. Ο σεβασμός στους πολιτικούς αντιπάλους, στους λειτουργούς της δημοσιογραφίας και στους πολίτες. Και δυστυχώς αυτές οι αξίες είναι σε κίνδυνο. 

*Άρθρο μου δημοσιευμένο στην έντυπη ΑΛΗΘΕΙΑ | Παρασκευή 07/10/2022