Ποινική αμνηστία

Εκπέμπουμε μια εικόνα χαοτική. Είμαι σίγουρος πως οι ξένοι, οι μεγάλες και σοβαρές

δυνάμεις, μας βλέπουν και από τη μία γελάνε πίσω από την πλάτη μας αλλά από την άλλη χαίρονται γιατί μπορούν πολύ πιο εύκολα να μας «παίζουν». Και δεν μιλώ μόνο για το σήμερα, ίσα-ίσα που η στροφή της παρούσας κυβέρνησης είναι πιο ξεκάθαρή από ποτέ. Αναφέρομαι στη διαχρονική παθογένεια του κράτους μας να χαράξει στρατηγικές σε βάθος χρόνου. Όχι μόνο στα μεγάλα, αλλά και στα πιο μικρά. Τα πιο μικρά χάνονται στη δίνη των μεγάλων, το Κυπριακό πάντα «καπέλωνε» στρατηγικές για την παιδεία για παράδειγμα, και τα μεγάλα χάνονταν πάντα στον συρφετό του λαϊκισμού και των ισορροπιών μεταξύ των κομμάτων.

Έτσι φτάσαμε στο 2014, 40 χρόνια μετά την εισβολή να τσακωνόμαστε για το αν πρέπει να διδάξουμε το μάθημα της ομοσπονδίας στα σχολεία, χωρίς καμία σοβαρή υποδομή για ανάπτυξη του τουρισμού στηριζόμενοι μόνο στον ήλιο, να έχουμε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά των δαπανών κράτους στην Ευρώπη στην παιδεία και να είμαστε τελευταίοι στις αξιολογήσεις, να μην έχουμε πατεντάρει ακόμα το χαλούμι, να μην έχουμε μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πλαίσιο, να μην έχουμε ΓεΣΥ, να μην έχουμε αξιολόγηση προσωπικού. Να μην έχουμε όραμα. Να ξέρουμε ότι οι ιδιωτικοποίησες των ημικρατικών ή οι εκποιήσεις θα γίνουν ή ότι πρέπει να γίνουν και να μένουμε πάντα στο 93 με την ψυχή στο στόμα και με την ευχή πως κάποιο θαύμα θα μας γλυτώσει. Ακόμα και σήμερα με τους τροϊκανούς πάνω από το κεφάλι μας και το μόνο που πατεντάρουμε είναι κουτοπονηριές για να τους ξεγελάσουμε ή για να χαϊδέψουμε τα αφτιά των πολιτών.

«Να κηρύξουμε ποινική αμνηστία για όλα όσα έγιναν μέχρι σήμερα. Από αύριο όμως τριπλασιάζονται οι ποινές. Και γιατί όχι να φέρουμε και ξένους δικαστές».

Πολιτική όμως χωρίς στρατηγική δεν είναι πολιτική. Είναι διαχείριση και μάλιστα κακή διαχείριση. Αν δεν βλέπεις τον στόχο ή αν δεν ξέρεις προς τα πού να κωπηλατήσεις για αυτόν, στεριά δεν θα δεις ποτέ. Θα πελαγοδρομείς μια ζωή και θα παίρνεις μαζί σου, στον λαιμό σου και όσους έχεις στο καράβι. Και είναι κρίμα. Αφού τραβάς που τραβάς κουπί, τουλάχιστον κάνε τον κόπο και κοίταξε λίγο μακρύτερα. Χωρίς ατζέντες για το αύριο, μακριά από τους κουμπάρους και τον μικρόκοσμο της γειτονιάς σου (μας). Όσο τρέχουμε για να κλείσουμε τις τρύπες (είναι πολλές και μεγάλες δεν λέω) χάνουμε την ουσία και σκοτώνουμε τις όποιες πιθανότητες για ανάπτυξη.

Θα μου πείτε, βέβαια, πως από γενικότητες όπως τις πιο πάνω χορτάσαμε. Πως χορτάσαμε επίσης και από ανεδαφικές εισηγήσεις και προτάσεις. Θα μου πείτε πως από συνταγές μπουχτίσαμε, γράψαμε εκατό τσελεμεντέδες. Αλλά αυτό που μας λείπει είναι η εφαρμογή των κανόνων του πολιτεύματος. Είναι οι μάγειροι που θα βάλουν τα υλικά στην κατσαρόλα και θα φτιάξουμε αυτό που σήμερα μας λείπει. Ένα πολίτευμα που θα εφαρμόζει του πρώτους και βασικούς κανόνες της δημοκρατίας.

Και αν δυσκολευόμαστε ακόμα και με τον πιο βασικό ίσως κανόνα, αυτόν της δικαιοσύνης, γιατί είμαστε μικρός τόπος και λίγο πολύ όλοι συγγενείς και κουμπάροι και ξέρουμε ή νιώθουμε εκ των προτέρων ότι κανείς δεν πρόκειται να καταδικαστεί, μπορούμε να κάνουμε μια άλλη συμφωνία. Να κηρύξουμε ποινική αμνηστία για όλα όσα διαπράχτηκαν μέχρι σήμερα. Κανείς δεν θα δικαστεί για ποινικά αδικήματα που έγιναν. Κανείς. Να δηλώσουμε αύριο, αύριο όμως, όλες τις συγκρούσεις συμφερόντων που έχουμε, τους συγγενείς, τους κουμπάρους και τους συνεταίρους μας, και ό,τι άλλο μπορεί να εξελιχθεί σε αξιόποινο. Και από μεθαύριο η δικαιοσύνη να είναι αμείλικτη. Αυστηρότατη μέχρι εκεί που δεν πάει. Να τριπλασιάσουμε μάλιστα και τις ποινές. Και αν δεν μπορούν οι δικαστές μας να σηκώσουν όλο αυτό το βάρος, ας παραιτηθούν, να πάρουν και αφορολόγητο εφάπαξ και να φέρουμε δικαστές από το εξωτερικό. Πώς κάνουμε με τους διαιτητές σε κρίσιμα παιχνίδια, γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους δικούς μας, το ίδιο ακριβώς να κάνουμε και με τους δικαστές.

Δημοκρατία χωρίς εφαρμογή κανόνων πολιτεύματος δεν είναι δημοκρατία. Δημοκρατία χωρίς δικαιοσύνη επίσης δεν είναι δημοκρατία. Δικαιοσύνη χωρίς ξεκάθαρες, χειροπιαστές και άμεσες αποφάσεις παύει να είναι δικαιοσύνη. Οι στρατηγικές για πολιτικές, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες, δεν θα σχεδιαστούν ποτέ, πόσω μάλλον να εφαρμοστούν αν δεν λήξει άμεσα και ακαριαία η ανοχή της δικαιοσύνης και αν δεν υπάρξει ο φόβος της τιμωρίας. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.