Πράξη Ανανέωσης

Στην πράξη λοιπόν. Όσα είπαμε, είπαμε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι πλάνο εφαρμογής των λίγων που θα συμφωνήσουμε πως μπορούμε να κάνουμε μέχρι το τέλος

Την Τρίτη κατέθεσα την υποψηφιότητά μου για την επαρχία Λευκωσίας με τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Την ίδια ώρα, δημοσιοποίησα τα περιουσιακά μου στοιχεία. Στη γραπτή δήλωση που συνόδευε την κατάσταση της περιουσίας μου έγραψα πως «Πιστεύω πως η διαφάνεια είναι το πρώτο προαπαιτούμενο για να πολεμήσουμε τη διαφθορά. Το πρώτο στοιχείο στη διαφάνεια για μένα είναι το πόθεν έσχες μου σήμερα, πριν από την είσοδό μου στην ενεργό πολιτική, πριν να εκτεθώ και πριν να ζητήσω την ψήφο σας.

Οι σχέσεις ειλικρίνειας κτίζονται μέσα από τις πράξεις. Μία τέτοια σχέση θέλω να δημιουργήσω με τους συμπολίτες μου, με όλους εσάς. Θέλω να σας βλέπω στα μάτια όλους. Και σήμερα, και του χρόνου, και σε δέκα και σε είκοσι χρόνια. Γι΄ αυτό και θα συνεχίσω να δημοσιοποιώ την ίδια κατάσταση με τα περιουσιακά μου στοιχεία κάθε χρόνο. Έτσι πιστεύω πως μπορούμε να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μας και να κάνουμε πράξη την ανανέωση που συζητούμε και συμφωνούμε πως χρειάζεται».

Στην πράξη λοιπόν. Όσα είπαμε, είπαμε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι πλάνο εφαρμογής των λίγων που θα συμφωνήσουμε πως μπορούμε να κάνουμε μέχρι το τέλος

Η πολιτική είναι σήμερα πολύ «καρβουνιασμένη». Υπάρχουν μέρες που πιστεύω πως δεν μπορεί να μαυρίσει άλλο, πως έχει φτάσει στα όριά της. Από την άλλη, δεν φαίνεται να «καθαρίζει» με ανθρώπους που να λειτουργούν, να συμπεριφέρονται με όρους περασμένων δεκαετιών. Η φιλολογική και φιλοσοφική προσέγγισή της είναι συστατικό που μας έφτασε σήμερα στο σημείο που είμαστε. Όσοι από μας συνεχίζουμε να αμπελοφιλοσοφούμε, να μιλάμε για αυτήν σε τρίτο πρόσωπο, να θεωρούμε πως είναι κάτι άυλο και μακρινό, θα απομακρυνόμαστε από το ζητούμενο, που είναι για μένα η επαφή με την κοινωνία, με τους πολίτες, η ουσιαστική επίλυση των ζητημάτων και η ανάπτυξη με εφαρμόσιμες εισηγήσεις σε εφαρμοσμένες λύσεις.

Στην πράξη λοιπόν. Όσα είπαμε, είπαμε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι πλάνο εφαρμογής των λίγων που θα συμφωνήσουμε πως μπορούμε να κάνουμε μέχρι το τέλος. Σίγουρα χρειάζονται να γίνουν πολλά. Αλλά δεν μπορούν να γίνουν όλα. Και όσα γίνουν, δεν μπορούν να γίνουν σε μία νύχτα. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Και πίστη για αυτό που κάνουμε. Αν ο επόμενος στόχος που θα θέσουμε ως τόπος είναι η ουσιαστική μείωση της ανεργίας, να πάμε ανάποδα και να συμφωνήσουμε πως μπορεί να γίνει. Να αποφασίσουμε πως θα επενδύσουμε, σοβαρά και μακροχρόνια, σε δύο, τρεις τομείς το πολύ και να το κάνουμε. Να συμφωνήσουμε πρώτα πως δεν μπορούμε να γίνουμε και κόμβος Υγείας, και κόμβος Εκπαίδευσης, Υπηρεσιών, Τουρισμού, Εμπορίου, Ναυτιλίας, Ενέργειας και άλλων δέκα. Αυτά δεν γίνονται. Τα δοκιμάζουμε εδώ και δεκαετίες και είτε αποτυγχάνουμε παταγωδώς είτε τα αφήνουμε στη μέση και δοκιμάζουμε το επόμενο πείραμα. Και είναι αυτό που πιστεύω πως μπορούμε να προσθέσουμε εμείς. Τη δυνατότητα να επικεντρωθούμε στα ζητούμενα, να δίνουμε λύσεις, να κρατάμε check list με χρονοδιαγράμματα και να σβήνουμε ό,τι έγινε.

Βέβαια, όποιος από μας τη δει «σούπερμαν», είναι πιστεύω χαμένος από χέρι. Κανείς δεν μπορεί να πετύχει κάτι από μόνος τους. Συλλογική είναι η προσπάθεια. Και για να βρούμε αφτιά να μας ακούσουν και μάτια να μας κοιτάξουν, ό,τι κάνουμε θα πρέπει να το κάνουμε με τα χέρια πάνω στο τραπέζι και τα χαρτιά ανοικτά. Οι πονηριές, τα μισόλογα, τα ναι μεν αλλά, τα άλλα έλεγα πέρυσι και άλλα φέτος δεν περπατάνε. Και το σημαντικότερο και δυσκολότερο ίσως είναι να πείσουμε πως όντως τα χέρια μας είναι πάνω στο τραπέζι. Και εδώ η συνταγή πιστεύω πως είναι η ίδια. Μόνο με χειροπιαστές πράξεις μπορούμε να πείσουμε πως εννοούμε τα όσα λέμε. Τα λόγια είναι εδώ και χρόνια, λόγια του αέρα.