Πρώτα η Λευκωσία

Τα τελευταία σαράντα τέσσερα χρόνια από τα 58 της Κυπριακής Δημοκρατίας διαχειριζόμαστε την μισή μας πατρίδα. Το δίκαιο της ανάγκης, που ήμασταν και είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργούμε βάσει αυτού, επέφερε και φέρνει ακόμα και σήμερα πολλές στρεβλώσεις. Όχι μόνο στο πως λειτουργούμε ως χώρα, αλλά και στο πως διαχειριζόμαστε τον πλούτο της πατρίδας μας.

Χωρίς διαφανείς διαδικασίες, με τις εκάστοτε αποφάσεις να άγονται και να φέρονται είτε από κουτοπονηριά είτε από τις διακηρύξεις ή τις πολιτικές που ήθελε η κάθε κυβέρνηση, και όχι μόνο, να προωθήσει. Αποτέλεσμα, η έλλειψη ενός συνολικού, στρατηγικού και ολοκληρωμένου σχεδιασμού για το τι θέλουμε να κάνουμε στη χώρα μας, στη μισή έστω. Η έλλειψη αυτή, δίνει την δυνατότητα σε ανθρώπους με εκτελεστική εξουσία να αιτούνται μέχρι και να απαιτούν διάφορες αναπτύξεις. Αναπτύξεις που μπορούν να συνάδουν ή και να μην συνάδουν με τον περιβάλλοντα χώρο. Λόγω ακριβώς της έλλειψης αυτού του συνολικού σχεδιασμού, οι υπηρεσίες του κράτους είναι πολύ πιο ευάλωτες στα αιτήματα ή στις απαιτήσεις που ανέφερα πιο πάνω. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε γύρω μας. Μια ανάπτυξη, άναρχη σε πολλά σημεία, μια χώρα διάσπαρτη σε όλο το νησί, στο μισό εννοώ, με έλλειψη βασικών υποδομών και συγκοινωνίας. Αυτό είναι και το κυριότερο πρόβλημα. Η έλλειψη υποδομών. Γιατί, πιστεύω πως όσες ζώνες άλλαξαν χωρίς διαφανείς διαδικασίες άλλαξαν.

Αυτή την έλλειψη σχεδιασμού ήταν που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και ο Πρόεδρος της Βουλής και εισηγείται την ανάπτυξη του κτιρίου, και του θεσμού, κάπου μεταξύ Λατσιών και Βιομηχανικής περιοχής Στροβόλου. Η δήλωση ή η σκέψη αυτή ενεργοποιείσαι, ευτυχώς, τις κεραίες και τα αντανακλαστικά όλων των οργανωμένων και μη, θεσμών της Λευκωσίας. Δήμος Λευκωσίας, ΕΒΕ, ΟΕΒ, εμείς οι βουλευτές, αντιδράσαμε και προσπαθούμε να βάλουμε το ζήτημα σε σωστές, ορθολογιστικές βάσεις. Προσωπικά αυτό που λέω, είναι πως οι θεσμοί που σέβονται τον εαυτό τους, έχουν και το σπίτι που τους αναδεικνύει. Προσθέτω, στη συνέχεια, πως κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της, έχει τα κτίρια και τους θεσμούς που αναδεικνύουν την χώρα και τον πολιτισμό τους, στο ιστορικό κέντρο ή στον πυρήνα της πρωτεύουσάς τους. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι και σωστοί, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Οι δηλώσεις – συνθήματα δεν βρίσκουν απήχηση ή ακροατήριο για πολύ καιρό. Αν οι βασικές αυτές υπηρεσίες δεν συνδεθούν μεταξύ τους, αν δεν στήσουμε τις βασικές υποδομές για να υπάρχουν και να γίνονται συνέργειες μεταξύ των θεσμών και αυτών που προσφέρουν, οι φωνές που θα αποζητούν και θα επιζητούν την αποκέντρωση αυτών των υπηρεσιών θα αυξάνονται.

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει συνήθως σε αυτό το σημείο είναι αν υπάρχουν λύσεις. Ή αν πέραν της διαπίστωσης μπορούμε να προχωρήσουμε σε εισηγήσεις που θα υποβοηθούν την προσπάθεια αντιμετώπισης αυτών των ζητημάτων. Και η αλήθεια είναι πως όσο οι υπηρεσίες του κράτους μας είναι κατακερματισμένες, και πολλές φορές οι αποφάσεις ή οι τακτικές μίας υπηρεσίας συγκρούονται με τις επιδιώξεις μιας άλλης κρατικής υπηρεσίας θα βρίσκουμε πάντα μπροστά αρκετούς που θα θελήσουν να αξιοποιήσουν αυτόν τον κατακερματισμό. Επίσης αλήθεια είναι πως όσο οι ηγεσίες των (πολλών) δήμων της πρωτεύουσας συγκρούονται για να κερδίσουν σε μια μόνιμη ανταγωνιστική κούρσα μάχη μάχη η μία από την άλλη, δεν θα αναβαθμιζόμαστε αλλά θα υποβαθμιζόμαστε. Ιδανικά, θα έπρεπε να θέλαμε όλοι μας την οριζοντικοποίηση των υπηρεσιών του κράτους μας μέσω ενός υπουργείου ή έστω υφυπουργείου ανάπτυξης και την μεταρρύθμιση στην τοπική αυτοδιοίκηση που θα προνοούσε, στη Λευκωσία, την δημιουργία ενός μητροπολιτικού δήμου, μέσω της συνένωσης των δέκα που έχουμε σήμερα.

Προσγειωμένοι στην πραγματικότητα, και αναλογιζόμενοι τις εφικτές λύσεις που πάντα αυτές πρέπει να ψάχνουμε χρειαζόμαστε σήμερα στη Λευκωσία μια μη κυβερνητική οργάνωση, στα πρότυπα του London first, που θα εφαρμόσει τον σχεδιασμό για την πρωτεύουσα, θα αναπροσαρμόζει συνεχώς τους στόχους, θα κατατάσσει με ορθολογισμό τις προτεραιότητες και θα λειτουργεί μακριά, πέραν και πάνω από την γραφειοκρατία που μας σκοτώνει σήμερα. Εφικτό και ευέλικτο.