Σωκράτης, Οδυσσέας και οι άλλοι

Το Υπουργείο Εσωτερικών απέχει από την Ελεγκτική Υπηρεσία 500 μέτρα με το ζόρι. Κανένας από τους δύο όμως δεν σκέφτηκε την επιλογή να έπαιρνε τα πόδια του, να διάσχιζε την Δημοσθένη Σεβέρη και να κτυπούσε την πόρτα του άλλου.

Μεγάλος ο πειρασμός να σχολιάσω την σύγκρουση των δύο. Να ρίξω μέρος των ευθυνών στον Υπουργό, άλλες ευθύνες στον ελεγκτή και να καταλήξω ότι φταίνε και οι δύο, αλλά ο ένας ξεκίνησε τον καβγά, άρα έχει και μεγαλύτερες ευθύνες. Αλλά δεν θα το κάνω. Απλούστατα γιατί πιστεύω πως είτε και οι δύο αδικούν τον εαυτό τους, τους θεσμούς που υπηρετούν άρα και τον τόπο, είτε γιατί αυτό είναι το επίπεδο τους άρα και όλων εμάς. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν ατζέντες και ισορροπίες αλλά σίγουρα υπάρχει και γινάτι, ψωροπερηφάνια και εγωισμός και από τους δύο που γελοιοποιεί πρώτα τους ίδιους και μετά όλους μας.

Το Υπουργείο Εσωτερικών απέχει από την Ελεγκτική Υπηρεσία 500 μέτρα με το ζόρι. Κανένας από τους δύο όμως δεν σκέφτηκε την επιλογή να έπαιρνε τα πόδια του, να διάσχιζε την Δημοσθένη Σεβέρη και να κτυπούσε την πόρτα του άλλου. Να κάθονταν και να έλυναν όλες τις διαφορές τους. Προτιμούν να βγαίνουν back to back στα βραδινά δελτία ειδήσεων και στα πρωινάδικα, να στέλνουν δελτία τύπου και να κάνουν διασκέψεις. Προτιμούν να εξευτελίζονται πότε ένας ένας και πότε πακέτο, χωρίς να το καταλαβαίνουν, και να πιστεύουν πως βγαίνουν και οι δύο κερδισμένοι από την διαμάχη. Είναι βέβαια και το «αίμα» που διψάμε όλοι για να δούμε. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που η πολιτική κερδίζει ξανά το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Όταν παύει, έστω και για μερικές μέρες, να είναι ανιαρή. Εδώ που ανεβαίνει η «αδρεναλίνη» που παίζουν τα πρωτοσέλιδα «Ή εγώ ή αυτός» που γεμίζουν οι στήλες των παραπολιτικών για τα σενάρια της επόμενης μέρας, για τις συνωμοσίες και τις σκευωρίες, για το παρασκήνιο, για τη δύσκολη θέση του προεδρικού και δεν συμμαζεύεται. Και δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι πιο τραγικό. Η άδολη δημιουργία καβγά που εκ των πραγμάτων παίζει στα μέσα ενημέρωσης, ή το αντίστροφο.

Το Υπουργείο Εσωτερικών απέχει από την Ελεγκτική Υπηρεσία 500 μέτρα με το ζόρι. Κανένας από τους δύο όμως δεν σκέφτηκε την επιλογή να έπαιρνε τα πόδια του, να διάσχιζε την Δημοσθένη Σεβέρη και να κτυπούσε την πόρτα του άλλου.

Αν είναι όμως κάτι που βάναυσα με ενοχλεί είναι οι «κατά παραγγελία» καταγγελίες. Το έκανε την Τετάρτη ο Χάσικος, απείλησε πως θα το έκανε ο Σιζόπουλος πριν κανένα μήνα, το έκανε στο πρόσφατο παρελθόν ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου. Να έχεις ράμματα για την γούνα του οποιουδήποτε και να τα κρατάς για την δύσκολη ώρα που θα βρεθείς εσύ στην γωνιά. Είναι με αυτά τα μυαλά και αυτές τις πρακτικές που φτάσαμε στον πάτο και ακόμη μάλλον δεν καταλάβαμε καν τι έγινε. Με την πρακτική «μην με πειράξεις να μην σε πειράξω» συνεχίζουμε να σχοινοβατούμε και θεωρούμε πως όλα είναι μέλι γάλα. Αναλογιστήκατε ποτέ πόσα σκάνδαλα θα γλιτώναμε και πόσα χρήματα θα εξοικονομούσαμε αν ο καθένας μας ομολογούσε από την πρώτη στιγμή για πιθανά σκάνδαλα; Σκεφτήκατε καθόλου τί νοοτροπία θα αναπτύσσαμε και πόσο πιο δύσκολο θα ήταν για όποιον θέλει να τα κάνει όλα αυτά; Και επειδή ο φόβος φέρνει κόλαση, χρειάζονται να θεσπιστούν αυστηρότερες ποινές για όσους αποδεδειγμένα ξέρουν και αποκρύβουν.

Η πρακτική του Γενικού Ελεγκτή από την άλλη για επιλεκτική αναφορά σε σημεία της έκθεσης του που αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα και σε μερικές περιπτώσεις με τυχαία δειγματοληψία, μου θυμίζει περισσότερο στημένη δημοσκόπηση παρά έρευνα ανεξάρτητου αξιωματούχου, αφήνει ερωτηματικά για πολλές ερμηνείες. Η πρόταση του Σωκράτη Χάσικου για αλλαγή στους όρους διορισμού τους, ούτως ώστε να αποφεύγονται «μοναστηριακά» φαινόμενα, το λέω όσο πιο κομψά μπορώ, είναι πιστεύω στη σωστή κατεύθυνση. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι στρεβλώσεις του συντάγματος μας είναι θεσμικές. Είναι ίσως το μοναδικό σύνταγμα στον κόσμο που δεν προνοεί επίπεδα ελέγχου μεταξύ των εξουσιών. Εδώ και πενήντα χρόνια ο κάθε ένας κάνει ότι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ο εφαρμόσιμος ορθολογισμός περνά από δύο μονοπάτια πριν βγει στη λεωφόρο: το ένας είναι το αυτονόητο, η επίλυση του κυπριακού. Το άλλο είναι πολύ πιο δύσκολο και έχει και περισσότερες απαιτήσεις, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται. Απαιτεί πολιτικούς υπέρμαχους της εφαρμοσμένη πολιτικής και των ανάποδων ερωτημάτων, φανατικούς υποστηριχτές των στρατηγικών και φανατικά ενάντιους της κουτοπόνηρης ατζέντας. Μπορούμε;