Τι πολιτικούς θέλουμε;

Ο Τάσος ήταν ξεχωριστός. Η αγάπη του κόσμου, η αποδοχή και η παραδοχή από όλους

τους πολιτικούς του αντιπάλους, καταδεικνύει ακριβώς τη διαφορετικότητά του από το πλήθος των πολιτικών. O Τάσος όντως ξεχώριζε. Και η πρώτη θετικότατη εντύπωση που δημιουργούσες όταν τον γνώριζες από κοντά, δεν καταρριπτόταν ποτέ, σε αντίθεση με τους πλείστους συναδέλφους του. Άνθρωπος καθαρός και τίμιος. Σοβαρός και μεστός.

Όλος ο πολιτικός κόσμος υποκλίθηκε στο μεγαλείο του Τάσου. Και για όσους τον γνωρίζαμε από κοντά ξέρουμε πως το στοιχείο της υπερβολής σε αυτά που λέχθηκαν ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένο. Για να καταφέρει όμως να ξεχωρίσει για το ήθος, την τιμιότητά του και τον διαφορετικό πολιτικό του λόγο, είναι γιατί τα χαρακτηριστικά αυτά σπάνια τα συναντούμε σε πολιτικούς. Σημαίνει πως σήμερα κυριαρχεί στους πολιτικούς, ο λαϊκισμός, ο αποκρουστικός λόγος, οι λαμογιές, η ανηθικότητα, η μίζα και η διαφθορά. Σημαίνει πως ο Τάσος άνηκε στην μειοψηφία των σωστών πολιτικών. Και για αυτό άλλωστε ξεχώριζε μέσα στον “κυκεώνα” και ήταν αγαπητός.

«Οι ηθικοί πολιτικοί ξεχωρίζουν όπου κυριαρχούν οι ανήθικοι, οι σοβαροί, οι μεστοί και οι χαμηλών τόνων διαφέρουν όταν επικρατούν οι λαϊκιστές.»

Το ζητούμενο αυτή την ώρα δεν είναι να καταγράψουμε το τι κάνουν οι πλείστοι πολιτικοί που έχουμε, αλλά να κρατήσουμε από την τραγική εμπειρία της περασμένη βδομάδας, το τι θέλουν οι πολίτες από τους πολιτικούς σήμερα. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο ηλεκτρονικό βιβλίο συλλυπητήριων είδαμε τον κόσμο να στηρίζει την αγάπη του στη διαφορετικότητα του Τάσου. Και το ερώτημα εύλογο: Γιατί ο κόσμος επιλέγει να τον εκπροσωπούν πολιτικοί που δεν ξεχωρίζουν; Γιατί επιλέγουμε λαϊκιστές, πολιτικούς που δεν τους διακρίνει το ήθος και η σοβαρότητά τους; Που δεν είναι ήπιοι στον λόγο τους και δεν ξεχωρίζουν για την καλοσύνη τους;

Ένα σοβαρό αντεπιχείρημα είναι πως τα «καλά παιδιά» δεν ασχολούνται με την πολιτική ή της γύρισαν την πλάτη όταν κατάλαβαν πως για να πάνε μπροστά έπρεπε να κάνουν εκπτώσεις στο χαρακτήρα τους και στις αρχές τους, να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους και να δεχτούν πως ο κόσμος δεν είναι άσπρος ή μαύρος αλλά γκρίζος. Ως εκ τούτου, μένουν στην «πολιτική παλαίστρα» όσοι έχουν στομάχι ή όσοι αποκτούν στην πορεία. Αυτό σίγουρα δεν πρέπει να αποτελεί δικαιολογία. Ούτε το επιχείρημα πως ο κόσμος, οι πολίτες, η κοινωνία αυτούς θέλει, αυτούς ψηφίζει.

Έχουν οι πολίτες την επιλογή να ψηφίσουν «καλά παιδιά;» ή γέμισαν τα κόμματα με ανήθικους και λαϊκιστές; Αν η απάντηση είναι πως ναι, υπάρχει πλειάδα ηθικών στην πολιτική και οι πολίτες επιλέγουν αυτούς που επιλέγουν με τα δικά τους κριτήρια, τότε η συζήτηση τελειώνει εδώ. Αν όμως συμφωνούμε πως τα κυκλώματα στα κομματικά δώματα αποκλείουν αυτούς που η κοινωνία αποζητά, τότε έχουμε ακόμη δρόμο. Η κοινωνία στέλνει σιγά σιγά το μήνυμά της. Οι πολίτες συνειδητά απέχουν από τις εκλογές και οι νέοι δεν εγγράφονται στον εκλογικό κατάλογο. Κουράστηκαν να βλέπουν ένα τσουβάλι πολιτικούς και να λένε: «Όλοι ίδιοι είναι».

Επιλογές πολλές δεν υπάρχουν: Είτε τα κόμματα θα συνεχίσουν με την ίδια νοοτροπία και τις ίδιες διαδικασίες, επιλέγοντας συνειδητά πως το ακροατήριο τους και οι ψηφοφόροι θα είναι η μίση το πολύ κοινωνία, είτε θα επιλέξουν το δύσκολο δρόμο, που απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας, συνειδητή εμπλοκή νέων και αμόλυντων ανθρώπων για να κερδηθεί το στοίχημα της συμμετοχικής δημοκρατίας, μειώνοντας την αποχή και αυξάνοντας το ενδιαφέρον της κοινωνίας για την πολιτική και τα κοινά. Αφελής δεν είμαι. Γνωρίζω πως οι εύκολες λύσεις μάλλον θα επικρατήσουν, δυστυχώς. Και τότε το ερώτημα δεν θα είναι ποιο κόμμα θα είναι πρώτο στους μισούς πολίτες που θα ψηφίζουν, αλλά τι θα κάνουν οι άλλοι μισοί που θα αποστρέφονται την πολιτική και τους πολιτικούς και δεν θα ψηφίζουν…