Το κυκλοφοριακό μας το χάος

Πρέπει να δημιουργήσουμε γρήγορα αντανακλαστικά. Να παρακολουθούμε ποιες είναι οι ανάγκες των κατοίκων της Λευκωσίας και να προσαρμόζονται οι διαδρομές ανάλογα.

Συζητάμε πολλές φορές για την ποιότητα ζωής στη Λευκωσία. Τη συγκρίνουμε, λανθασμένα, με των άλλων πόλεων της Κύπρου. Λέμε για το κυκλοφοριακό και πόσο μας επηρεάζει, για την έλλειψη επιχειρημάτων για να πείσουμε κάποιον να περάσει ως επισκέπτης μερικές μέρες στη Λευκωσία. Όλοι μας, όταν έχουμε φιλοξενούμενους από το εξωτερικό, τη δεύτερη μέρα θα τους πάρουμε δυστυχώς εκτός Λευκωσίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στη Λευκωσία είναι, κατά τη γνώμη μου, η έλλειψη ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού για το πώς θέλουμε και το τι θέλουμε να κάνουμε στην πρωτεύουσα σε δέκα ή και δεκαπέντε χρόνια. Δεν καταφέρνουμε να αξιοποιήσουμε το ανθρώπινο δυναμικό που έρχεται κατά χιλιάδες για να σπουδάσει εδώ και να το κρατήσουμε στην πόλη μας, δεν καταφέρνουμε να εφαρμόσουμε τους σχεδιασμούς που έγιναν από το 2010 και αφορούν στην επίλυση του κυκλοφοριακού. 

Η συζήτηση, κατά την άποψή μου, δεν πρέπει να αγγίξει καθόλου το τι πήγε λάθος τις προηγούμενες δεκαετίες. Μνημόσυνα τέλος. Θα πρέπει να δούμε τι κάνουμε από τώρα και μετά. Ούτε χρειάζεται να μπούμε σε μια άσκοπη διελκυστίνδα ανταγωνισμού μεταξύ των πόλεων της Κύπρου. Η Λευκωσία πρέπει να συγκρίνεται με τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. 

Ένα κυρίαρχο που επηρεάζει την καθημερινότητά μας είναι το κυκλοφοριακό. Του οποίου κυκλοφοριακού η συζήτηση δυστυχώς περνάει σιγά-σιγά σε ένα θεωρητικό και άυλο επίπεδο, λες και συζητάμε για την τρύπα του όζοντος. Με τη διαφορά όμως πως η επίλυσή του περνά εξ ολοκλήρου από το δικό μας χέρι. Και αν δεν κάνουμε τολμηρά βήματα στους επόμενους μήνες, το κυκλοφοριακό χάος θα μας βρει στα επόμενα ένα – δύο χρόνια. Και όταν λέμε χάος, εννοούμε το να μην ξέρεις πόση ώρα θα σου πάρει να διασχίσεις μια απόσταση πέντε χιλιομέτρων, ανεξαρτήτως ώρας. Και δεν κινδυνολογώ. 

Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να πιστέψουμε στις δημόσιες μεταφορές, στα λεωφορεία μας. Όσο ουτοπικό και όσο ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό σήμερα, πιστεύω πως δεν έχουμε άλλη επιλογή. Ό,τι άλλο είχαμε να κάνουμε, το κάναμε. Ανοίγουμε συνεχώς λεωφόρους για να χωρούν τα αυτοκίνητα και πάλι οι δρόμοι ξεχειλίζουν. Χρειάζεται να βγάλουμε τον κόσμο από τα αυτοκίνητα και να δώσουμε αξιόπιστες εναλλακτικές επιλογές. Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό, η μόνη που σήμερα υπάρχει αλλά χρειάζεται τρομερές βελτιώσεις, είναι αυτή των δημόσιων λεωφορείων. Χρειάζεται να αξιοποιήσουμε στο έπακρον την τεχνολογία και να ενημερώνουμε τους πολίτες μέσω της τηλεματικής για τις διαδρομές και τις στάσεις. Χρειάζεται να εξανθρωπίσουμε τις στάσεις, που να δείχνουν τον ελάχιστο σεβασμό προς τους πολίτες. Χρειάζεται να αυξήσουμε τις διαδρομές, να ξεφύγουμε από την ακτινωτή λογική και να περάσουμε στην κυκλική λογική των διαδρομών που θα τις συνδυάζει, χρειάζεται να αυξήσουμε τη συχνότητα των δρομολογίων. Πρέπει ταυτόχρονα να πείσουμε πως αυτή η εναλλακτική θα είναι αξιόπιστη. Άρα πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στο λεωφορείο για να πείσει πως αξίζει να το χρησιμοποιήσουμε. 

Με λίγα λόγια πρέπει να δημιουργήσουμε γρήγορα αντανακλαστικά. Να παρακολουθούμε ποιες είναι οι ανάγκες των κατοίκων της Λευκωσίας και να προσαρμόζονται οι διαδρομές ανάλογα. Μέχρι σήμερα δυστυχώς ακολουθούμε εν πολλοίς τις διαδρομές που χαράχτηκαν το 1980. Και ποτέ δεν πιστέψαμε στις εναλλακτικές. Η μοναδική έγνοια μας ήταν να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες του 90% των πολιτών που κινούνται με αυτοκίνητα. Προφανώς σήμερα χρειαζόμαστε την πολιτική βούληση, που θα πιστέψει πως χωρίς εναλλακτικές δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι εύκολο, χρειάζεται να πείσουμε τους τεχνοκράτες να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά τα τελευταία σαράντα χρόνια. 

Αυτό είναι κυρίως θέμα παιδείας. Που είναι και το πιο δύσκολο. Αλλά αν δεν το αντιμετωπίσουμε, η ποιότητα της ζωής μας θα κατρακυλά καθημερινά. Και το χειρότερο είναι πως δεν θα το καταλαβαίνουμε. Το καθημερινό τρέξιμο με όλους εμάς να κάνουμε τα νεύρα μας σμπαράλια θα συνεχίζεται. Με ό,τι συνέπειες και αν έχει αυτό στις οικογένειές μας, στην παραγωγικότητά μας, ακόμη και στην οικονομία της χώρας. Δεν μέτρησε κανείς πόσες εργατοώρες χάνονται καθημερινά στα φανάρια της πόλης. Αν το κάνουμε, είμαι σίγουρος πως θα τρομάξουμε.

*Άρθρο δημοσιευμένο στον Φιλελεύθερο, Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020. 

https://www.philenews.com/f-me-apopsi/paremvaseis-ston-f/article/877306/to-kykloforiako-mas-to-chaos