Υπάρχει ελπίς;

Σήψη, διαφθορά, σκάνδαλα, διοικητές, τραπεζίτες, μη εξυπηρετούμενα, διαπλεκόμενα

συμφέροντα, θεσμοί, επιτροπές, Βουλή, ποινικοί ανακριτές, συμβόλαια, πλαστογραφία, Χρυστάλλα, Ρίκκος, δικηγόροι, Βγενόπουλος, εμπιστοσύνη, Τράπεζα Κύπρου, κάθε μέρα καλύτερη, κούρεμα, Λαϊκή, πρώην Λαϊκή, ΣΥΚΑΛΑ, βουλευτές, κόκκινα δάνεια, απειλές, χρηματισμοί, σύγκρουση συμφερόντων, κόρες, σύζυγοι εν διαστάσει.

«Αυτοί που έφτασαν εκεί που έφτασαν έρποντας και γλύφοντας, ταΐζοντας και τρώγοντας μίζες μαζί με αμπελοπούλια, είναι ο αντικατοπτρισμός της σημερινής Κύπρου».

Κάθεσαι και σκέφτεσαι αν υπάρχει σωτηρία, αν έχουμε επιλογές για να βγούμε από τον βάλτο, αν υπάρχει ελπίδα. Διαπιστώνεις πως το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι η ανεπάρκεια και η μετριότητα αυτών που είναι σε θέσεις κλειδιά. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η έλλειψη ηθικής. Οι πλείστοι από όλους όσοι υψώνουν τα «λάβαρα του αγώνα» και τη φωνή τους στα ερτζιανά είναι «πιασμένοι». Είναι ανήθικοι, αδίστακτοι, και συνεχώς «διψασμένοι» και «πεινασμένοι». Αυτοί που φωνάζουν για μαχαίρι στο κόκαλο, είναι όσοι φοβούνται τα φτηνά πλαστικά μαχαίρια. Όσοι ρίχνουν παρόμοιες ατάκες για «επί τον τύπον των ήλων», είναι ακριβώς όλοι όσοι τρέμουν τις αλήθειες για τις δικές τους λερωμένες φωλιές. Είναι αυτοί που έφτασαν εκεί που έφτασαν έρποντας και γλύφοντας, ταΐζοντας και τρώγοντας μίζες μαζί με αμπελοπούλια. Είναι ο αντικατοπτρισμός της Κύπρου. Η ιστορία είναι η ίδια εδώ και 55 χρόνια. Απλά τα προηγούμενα πενήντα μοίραζαν το πάπλωμα μαζί με το χρήμα κάτω από το κρεβάτι του κυπριακού προβλήματος. Τα τελευταία πέντε, που το ζεστό χρήμα τελείωσε, τρέχουν να γλιτώσουν όλοι το τομάρι τους και πυροβολούν «κατά ριπάς» και στα τυφλά, πολλές φορές και πρώην «συνδαιτυμόνες» τους.

Η επιλογή σήμερα ανθρώπων σε καίριες και σημαντικές θέσεις που να είναι καθαροί, τίμιοι και ηθικοί αλλά ταυτόχρονα ικανοί και άριστοι ξεπερνά τη φιλολογική συζήτηση. Για όλους τους λόγους που μπορούμε να σκεφτούμε και να καταγράψουμε χρειαζόμαστε μόνο τέτοιους ανθρώπους. Η επόμενη ερώτηση είναι αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην Κύπρο. Αν η απάντηση είναι αρνητική, αν δηλαδή καταλήξουμε στο ότι δεν υπάρχουν, ας παραδώσουμε τα κλειδιά της Κύπρου και ας ζητήσουμε επίσημα να γίνουμε και πάλι αποικία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να κινηθεί αντισυμβατικά, αντισυστημικά αν χρειαστεί. Πρέπει να ψάξει και να βρει αυτούς τους ανθρώπους και να τους πείσει, το σημαντικότερο και το δυσκολότερο, να αναλάβουν αυτές τις θέσεις κλειδιά. Ας ρωτήσει για να τους βρει, ανθρώπους που έχει χρόνια να δει, χωρίς να αναρωτηθεί που χάθηκαν τόσα χρόνια. Θα πρέπει όμως να τους εμπιστευτεί, και να τους δώσει ελευθερία κινήσεων για να καθαρίσουν τα ψηλά δώματα των οργανισμών που αναλαμβάνουν. Γιατί εκεί είναι η βρομιά. Στους εδραιωμένους εδώ και χρόνια, δεκαπεντάρηδες στις κλίμακες, που σου δίνουν το χέρι και μετά μετράς τα δάκτυλά σου.

Αυτό είναι το στοίχημα και εδώ μετριούνται πολλά. Αν υπάρχει πιθανότητα να ξανακερδηθεί μέρος της εμπιστοσύνης, μέρος της αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας όλων μας, θα πρέπει οι επόμενες αποφάσεις του Προέδρου να ξαφνιάσουν. Να σοκάρουν δυσάρεστα το κατεστημένο και ευχάριστα την κοινωνία. Να μαζέψει σε μια νύχτα όλους όσοι του δημιουργούν προβλήματα και να τους στείλει στα σπίτια τους. Χωρίς όμως βαρύγδουπες δηλώσεις για κεφάλια που θα πέσουν. Ας πέσουν χωρίς πρότερα ενημέρωση. Χωρίς συναισθηματισμούς και με μεγάλη δόση αναισθητικού αν χρειαστεί. Και την ίδια ώρα, χωρίς καθόλου καθυστέρηση να βάλει στις θέσεις τους αυτούς που θα βρει με αντισυμβατική διαδικασία. Ας μην υπολογίσει ούτε τα συμβόλαια που θα σπάσουν ούτε τα δικαστήρια όπου θα προστρέξουν όλοι αυτοί. Το όφελος του ιδίου αλλά και της Κύπρου θα είναι σαφώς μεγαλύτερο. Και ίσως τότε η ελπίδα που όλοι σήμερα ρωτάμε αν υπάρχει, η ελπίδα που ζητείται να εμφανιστεί, αχνά βέβαια, στον δημόσιο βίο.