Όλοι οι λαϊκιστές στα σπίτια τους

Αυτή τη βδομάδα κατάλαβα πως οι κάθε είδους λαϊκιστές είναι και ασύμμετρα

επικίνδυνοι για το μέλλον του τόπου. Διότι είναι ένα πράγμα ο ανέξοδος λαϊκισμός και είναι εντελώς διαφορετικό η συνειδητή πρόκληση κόστους για το μέλλον της πατρίδας μας. Ζούμε σε μια χώρα που συζητούμε, με σοβαρότητα όμως, αν είναι αποτέλεσμα σκευωρίας η επιλογή της μέρας που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα επισκεφθεί μια άλλη χώρα. Ζούμε στην ίδια χώρα που η ίδια παραφιλολογία γίνεται ο λόγος που κόμματα ζητούν νέα αναβολή, μιας εξ αναβολής συνεδρίασης της ολομέλειας της Βουλής που οι ίδιοι ζήτησαν, με την αιτιολογία πως η απουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας θα στερήσει από τον πρόεδρο της Βουλής τη συμμετοχή του στη συνεδρίαση. Λες και συνεδριάσεις γίνονται μόνο όταν είναι παρόντες όλοι οι βουλευτές. Μετά, θεωρώντας πως όσα λέγονται και γίνονται στην Κύπρο δεν βγαίνουν εκτός συνόρων, διερωτόμαστε γιατί δεν μας παίρνουν στα σοβαρά στο εξωτερικό.

«Η μετατροπή της Κύπρου σε φυσιολογική χώρα, γιατί σήμερα δεν είμαστε, περνά μόνο μέσα από την ορθολογιστική και ειλικρινή προσέγγιση της πολιτικής»

Όμως η ουσία δεν είναι αυτή. Γιατί όσο και αν καταγράφουμε τις διαπιστώσεις για τη θεωρία του λαϊκισμού και σε ποιο βαθμό αυτός εφαρμόζεται στα πολιτικά δρώμενα της νήσου μας, δεν σημαίνει πως αυτόματα και διά μαγείας θα εκλείψει. Η ουσία σήμερα είναι πόσο επικίνδυνοι γίνονται όλοι αυτοί. Και όχι σε θεωρητικό και φιλολογικό επίπεδο, επιχειρηματολογώντας για το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού βίου, αλλά συζητώντας για τα πραγματικά προβλήματα που δημιουργούνται.

Ο καβγάς λοιπόν γίνεται για τον νόμο του πλαισίου αφερεγγυότητας, που ζήτησαν οι ίδιοι βουλευτές που σήμερα κόπτονται για πλήρη απαρτία, να έρθει πακέτο μαζί με τον νόμο για τις εκποιήσεις. Ο νόμος, λοιπόν, για τις εκποιήσεις «βολοδέρνει» στα έδρανα της Βουλής μας από τον Ιούλιο, εννέα μήνες τώρα. Τον πάνε από αναβολή σε αναβολή. Όλοι ξέρουν ή θα έπρεπε να ξέρουν, πως η καταψήφιση στις 17 του Απρίλη θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο και όλοι επίσης ξέρουν πως η αξιοπιστία μας γι’ αυτό το θέμα ή με αφορμή αυτό το θέμα είναι στα «τάρταρα». Άρα τι ακριβώς επιδιώκουν όλοι όσοι θέλουν να καταψηφιστεί; Τη βύθιση της χώρας; Δεν του αρκούσε ένα ρεσιτάλ ανέξοδου λαϊκισμού εντός της Βουλής, η καταγραφή της διαφωνίας τους αλλά η υπερψήφιση του νομοσχεδίου; Δύο είναι τα τινά: Ή είναι τόσο αφελείς ή εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα. Όποιο και από τα δύο να ισχύει, το μόνο σίγουρο είναι πως είναι επικίνδυνοι.

Και το επόμενο ζήτημα είναι αν έχουμε λύση, διέξοδο και σωτηρία από τη μάστιγα του λαϊκισμού. Εκ πρώτης και με οχαδερφική προσέγγιση η απάντηση είναι πως δεν έχουμε. Πως η δημοκρατία είναι αδιάσειστη και πως τα ποσοστά των κομμάτων και οι εκλεγμένοι βουλευτές αντικατοπτρίζουν τη θέληση των ψηφοφόρων. Σωστά. Πιστεύω όμως πως η μάχη του ορθολογισμού έναντι του λαϊκισμού πρέπει να ενταθεί. Όλοι όσοι πιστεύουν πως ο λαϊκισμός μας καθιστά έρμαιο στα χέρια των συγκεκριμένων θα πρέπει να τους ξεμπροστιάζουμε με κάθε ευκαιρία. Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή για κάθε λαϊκιστή να τον κατηγορούν δημόσια πως είναι λαϊκιστής. Καθημερινά θα πρέπει να ξεγυμνώνονται και να εκτίθενται. Η απαξίωσή τους θα είναι και η τιμωρία τους. Είναι εύκολο; Προφανώς και όχι. Αλλά τι σημασία έχει; Σάμπως και υπάρχουν εύκολες μάχες σήμερα;

Η μετατροπή της Κύπρου σε φυσιολογική χώρα, γιατί σήμερα δεν είμαστε, περνά μόνο μέσα από την ορθολογιστική και ειλικρινή προσέγγιση της πολιτικής. Διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι να ομφαλοσκοπούμε και να κουτσομπολεύουμε διά βίου. Και αυτό βολεύει όσους πολιτικούς αγαπούν τον λαϊκισμό και τη στασιμότητα. Είναι τυχαίο πως όσοι ζητούσαν τη Μ. Τετάρτη αναβολή της συνεδρίασης της Βουλής, τη Μ. Πέμπτη ζητούσαν την αποπομπή του Άιντε; Και είναι όλοι πολέμιοι του ορθολογισμού.

Καλή Ανάσταση.