Σύστημα 4-4-2

Ζούμε σε μία έντονη περίοδο. Μόνο η εβδομάδα που φεύγει είχε ψήφισμα

από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εναντίον της Τουρκίας, συζήτηση για το μέλλον των Κυπριακών Αερογραμμών, εξαγγελία για εγχείρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, παραίτηση της θυγατέρας Γιωρκάτζη, διακοπή του συμβολαίου του Χαννίδη στον ΚΟΤ, απομάκρυνση Κενεβέζου από το ΡΙΚ και άλλα πολλά.

Είμαι πολύ περίεργος πόσα από τα πιο πάνω αφορούν την πλειοψηφία της κοινωνίας. Μπορεί τα κανάλια να κοιτάζουν κάθε μέρα τα ποσοστά τηλεθέασης των δελτίων τους, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν κοιτάζουν και την άλλη στήλη, με τους απόλυτους αριθμούς τηλεθεατών. Όλα αυτά που παίζουν στην επικαιρότητα, είναι όλα όσα μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν σήμερα. Τα μίντια επιμένουν στην ίδια συνταγή αλλά πιστεύω πως η κοινωνία τους προσπερνά.

«Όλοι αυτοί έχουν απαξιώσει το σύστημα. Δεν τους αφορά ποιος πήρε μίζα, ούτε αν ο ΚΟΤ έδιωξε τον Χαννίδη. Θεωρούν τους πάντες «πιασμένους» και δεν περιμένουν τίποτα από τους έχοντες την εξουσία»

Η κοινωνία είναι σε μια συνεχή διαδικασία διαφοροποίησης από αυτά που μας κρατούν πίσω. Πολλοί κατάλαβαν τη ματαιότητά του και προσπαθούν να αλλάξουν προς το καλύτερο ζητήματα που είτε είναι χρόνια σε στασιμότητα είτε είναι σήμερα σε χειρότερη μοίρα από πριν. Είναι πολλοί οι σαρανταπεντάρηδες και πενηντάρηδες που παραιτήθηκαν από τις δουλειές τους στη Cyta, στις Κυπριακές Αερογραμμές και στις τράπεζες και σήμερα «ψάχνονται» για να ξεκινήσουν κάτι δικό τους. Με εφόδια το ανήσυχό τους πνεύμα, τις εμπειρίες τους και την αποζημίωση που πήραν, είναι έτοιμοι να επενδύσουν σε μια νέα επιχειρηματική τους ιδέα. Την ίδια ώρα, οι εικοσιπεντάρηδες και οι τριαντάρηδες έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχουν διορισμοί στο δημόσιο. Δεν προσβλέπουν και δεν αναμένουν. Έχουν διαγράψει αυτή την επιλογή. Είναι και αρκετοί που είναι έτοιμοι να ρισκάρουν και να ξεκινήσουν να κάνουν κάτι δικό τους. Το ρίσκο είναι μικρό, αν αναλογιστούμε πως η εναλλακτική τους είναι να κυνηγήσουν μια δουλειά με μισθό χίλια ευρώ. Τα βάζουν κάτω, βάζουν το μυαλό τους μπροστά, τις γνώσεις που μάζεψαν από τα πανεπιστήμια και τα μάστερ, ψάχνουν, ρωτούν, δικτυώνονται, γυρεύουν χρηματοδότηση, το παλεύουν. Οι πιθανότητες δεν είναι μαζί τους, αλλά ξέρουν πως έχουν πολλά περισσότερα να κερδίσουν από την προσπάθεια, έστω και αν στο τέλος δεν τους βγει.

Όλοι αυτοί έχουν απαξιώσει το σύστημα. Δεν τους αφορά ποιος πήρε μίζα, ούτε αν ο ΚΟΤ έδιωξε τον Χαννίδη. Θεωρούν τους πάντες «πιασμένους» και δεν περιμένουν τίποτα από τους έχοντες την εξουσία. Θεωρούν την πολιτική διεργασία εμπόδιο στην ανάπτυξή τους και έχουν τα μάτια τους ανοικτά σε ευκαιρίες στο εξωτερικό. Δεν παρακολουθούν ειδήσεις ούτε επισκέπτονται ειδησεογραφικές πύλες. Διαβάζουν για τις εξελίξεις των start up στο εξωτερικό, και βλέπουν videos στο YouTube από τα TEDx. Είναι απογοητευμένοι που δεν μπορούν να τους καταλάβουν πολλοί στην Κύπρο, καμιά φορά ούτε οι ίδιοι οι γονείς τους. Θέλουν να ξεσπάσουν, να πουν κάπου το παράπονό τους αλλά βρίσκουν διέξοδο μόνο στο Facebook. Αγανακτούν όταν διαβάζουν τα σχέδια νεανικής επιχειρηματικότητας και καταλαβαίνουν πως δεν ταιριάζουν στις δικές τους ανάγκες. Απογοητεύονται όταν βάζουν την τελευταία τελεία στο επιχειρηματικό τους πλάνο και καταλαβαίνουν πως η αγορά της Κύπρου είναι πολύ μικρή για να πετύχουν. Σπάνε τα νεύρα τους, που ψάχνουν για χρηματοδότηση και όταν πάνε στις τράπεζες και ζητούν μερικές χιλιάδες ευρώ, οι γραβατωμένοι τραπεζιτικοί γελούν λες και ζήτησες εκατομμύρια.

Όλοι αυτοί οι τύποι, λίγο περίεργοι και εναλλακτικοί από τη συμβατική μας κοινωνία, αγαπούν τη χώρα μας και θέλουν να προσφέρουν σε αυτή. Αν η κοινωνία μας, συνεχίσει να τους αγνοεί και να τους συμπεριφέρεται ως περιθωριακούς, θα χάσει μερικά από τα σπουδαιότερά της ίσως μυαλά. Αν τα κόμματα επιμένουν να σπαταλούν τις ώρες τους με τους βολεμένους και τους συντεχνιακούς και δεν στρέψουν τα μάτια τους στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς αυτών των ανθρώπων να μην περιμένουν να γυρίσει ο τροχός. Αν οι πολιτικοί μας συνεχίσουν να βγαίνουν στα κανάλια και να συζητούν για τις απεργίες των δασκάλων και των γιατρών ο παρονομαστής θα συνεχίσει να είναι ο ίδιος. Αν τα κανάλια, με το σκεπτικό του τι πουλάει, δεν ρωτήσουν τα κόμματα, τους πολιτικούς, αλλά και τους πολίτες και αυτούς τους τύπους τους περίεργους και τους εναλλακτικούς, για όλα αυτά τα θέματα και για τον στρατηγικό σχεδιασμό που σιγά-σιγά πρέπει να αναπτύξουμε, θα είναι συνένοχοι στον πνίξιμο της επιχειρηματικότητας. Και αν οι τράπεζες, τώρα που σιγά-σιγά θα μπορούν και πάλι να δανείζουν, έχουν ευελιξία μόνο σε σπίτια και αυτοκίνητα, θα ξαναβλέπουμε το ίδιο έργο, απλά σε αργή κίνηση.