Η επόμενη μέρα

Η επιμονή του ΔΗΚΟ σε ένα ζήτημα που δεν σχετίζεται με τον προϋπολογισμό οδήγησε τη χώρα σε ότι ζούμε σήμερα. Την ίδια ώρα οδηγεί και το ίδιο το κόμμα μακριά από τον ρυθμιστικό ρόλο που τόσο περήφανα διαφήμιζαν οι ίδιοι πως είχαν εδώ και δεκαετίες.

Η φράση “αχαρτογράφητα νερά” αποτυπώνει πλήρως αυτό που περνάμε από προχθές. Γιατί όντως η καταψήφιση του προϋπολογισμού γίνεται για πρώτη φόρα. Ακόμη και οι νομικοί – συνταγματολόγοι είχαν και έχουν διιστάμενες απόψεις για το πως αντιμετωπίζεται αυτή η εξέλιξη. Η πολιτική συζήτηση βεβαίως χρειάζεται να γίνει βάζοντας κάτω τα δεδομένα, ψύχραιμα αλλά ρεαλιστικά. Μπορεί ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, εμπνευσμένος από τον Αλέξη Τσίπρα, να επανέλαβε δυο τρεις φορές στην ολομέλεια την Πέμπτη, πως ο ήλιος αύριο θα ανατείλει, χωρίς όμως να καταφέρει να καθησυχάσει ούτε τους πολίτες και πολύ φοβάμαι ούτε τους οίκους αξιολόγησης. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Ο παράγοντας της πολιτικής αστάθειας, όπως θα το αναγνώσουν όσοι μας αξιολογούν, να προσμετρήσει τόσο, όσο για να προκύψει υποβάθμιση της οικονομίας μας. Και σίγουρα αυτή θα είναι μια κάκιστη εξέλιξη.

Οι συντάκτες του συντάγματος προνόησαν για το ενδεχόμενο της μη έγκαιρης ψήφισης ή και της καταψήφισης του προϋπολογισμού. Τα δωδεκατημόρια αξιοποιήθηκαν ακόμη μερικές φορές στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όλες οι προηγούμενες βεβαίως ήταν λόγω της μη έγκαιρης ψήφισης. Όχι λόγω καταψήφισης. Και αυτό έχει τη σημασία του. Αυτή η λύση ανάγκης έχει προφανώς περιορισμούς. Που γίνονται πιο εμφανείς φέτος λόγω της πανδημίας. Κανένα αναπτυξιακό έργο δεν μπορεί να ξεκινήσει. Καμία δαπάνη και κανένα επίδομα που δεν υπήρχε πέρυσι τον Γενάρη δεν μπορεί να καλυφθεί. Καμία υποδομή που δημιουργήθηκε για να καλύψουμε την έκτακτη κατάσταση. Μάλλον θα προκύψουν και ζητήματα που έχουν να κάνουν και με τα εμβόλια. Αυτά όλα τα γράφω με ψυχραιμία. Χωρίς ίχνος κινδυνολογίας και μελοδραματισμούς.

Ας δούμε όμως την επόμενη μέρα. Το αδιέξοδο θα τελειώσει. Μέσα στον Γενάρη θα έρθει το αναθεωρημένο νομοσχέδιο του προϋπολογισμού που θα πρέπει να υπερψηφιστεί. Για να μπορέσουμε, ως κράτος, να λειτουργήσουμε στην ελάχιστη κανονικότητα. Να υλοποιηθεί αυτό που η κυβέρνηση καταγράφει. Τα έργα ανάπτυξης, η πολιτική πρόνοιας, να προχωρήσουν οι υποδομές στην υγεία. Για να γίνει αυτό θα χρειαστεί πολιτική συνεννόηση. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που είναι έτοιμες να συνεργαστούν. Θα πρέπει να προκύψουν αυτές οι απαραίτητες αλλαγές ή και απαιτήσεις. Χωρίς βεβαίως να υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξει ο χαρακτήρας ή η φιλοσοφία του προϋπολογισμού. Εννοώντας πως δεν μπορούμε να πάμε σε ελλειμματικό προϋπολογισμό.

Τώρα σε ότι αφορά στο πολιτικό σκηνικό. Η επιμονή του ΔΗΚΟ σε ένα ζήτημα που δεν σχετίζεται με τον προϋπολογισμό οδήγησε τη χώρα σε ότι ζούμε σήμερα. Την ίδια ώρα οδηγεί και το ίδιο το κόμμα μακριά από τον ρυθμιστικό ρόλο που τόσο περήφανα διαφήμιζαν οι ίδιοι πως είχαν εδώ και δεκαετίες. Αυτό που προσωπικά προσλαμβάνω από την Πέμπτη το βράδυ είναι μια επιπλέον ανησυχία από τους συμπολίτες μας. Μαζί με απογοήτευση. Όχι για τα ζητήματα διαφθοράς, αυτό είναι δεδομένο και δεν προέκυψε την Πέμπτη. Για τα γινάτια που βγάζουν μάτια. Για την εσκεμμένη τους προσπάθεια να εμπλέκουν άσχετα μεταξύ τους θέματα. Για την εσκεμμένη προσπάθεια να εμπλέξουν τους ανεξάρτητους θεσμούς στο κομματικό τους παιχνίδι. Μέχρι και την ώρα της ψηφοφορίας, ενδόμυχα ο κόσμος, παρά τα αντιθέτου δεδομένα, πίστευε πως στο τέλος θα επικρατούσαν ψυχραιμότερες προσεγγίσεις, πως δεν θα έβαζαν για πρώτη φορά στην ιστορία μας τη χώρα σε αυτή την περιπέτεια. Και όμως. Επικράτησε το πείσμα.

Βεβαίως, η ώρα της ελπίδας είναι τώρα. Εκτός και αν δεν πιστεύουμε ακόμη, πως έχουμε φτάσει σε βάλτο. Η πολιτική συζήτηση είναι μακριά από τις ανάγκες και τις αγωνίες των συμπολιτών μας. Και αυτό επιβεβαιώνει πως δεν είμαστε φυσιολογική χώρα. Ο προϋπολογισμός δύσκολα ή δυσκολότερα θα περάσει μέσα στον Γενάρη. Το ζήτημα είναι που και πότε θα σταματήσει η κατηφόρα στον δημόσιο διάλογο που δηλητηριάζει δυστυχώς την κοινωνία. Όχι τόσο γιατί μας παρακολουθεί. Περισσότερο γιατί μεγαλώνουμε την απόσταση μεταξύ των πολιτών και των πολιτικών. Αυτό είναι και το στοίχημα της επόμενης μέρας. Να καταφέρουμε να λειτουργήσουμε όσο πιο αποτελεσματικά για τις ζωές μας. Να καταφέρουμε να βάλουμε την επικοινωνία πίσω από την ουσία. Φιλόδοξο σίγουρα, δεδομένου ότι μετράμε λιγότερες από διακόσιες μέρες για τις εκλογές. Όχι όμως ανέφικτο.

Άρθρο δημοσιευμένο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακή 20/12/2020.