Της εκποιήσεως Season 1, Episode 2

Το μεγαλύτερο λάθος είναι που δεν είναι δημόσια προσβάσιμο το υπό συζήτηση νομοσχέδιο.

Να έχει τη δυνατότητα ο καθένας μας να μπορεί να διαβάσει τι είναι αυτός ο νόμος για τις εκποιήσεις. Γιατί δηλαδή να στήνουμε αφτί στην τηλεόραση και να βγάζουμε τα μάτια μας στις ιστοσελίδες για να ακούμε τους εκφοβισμούς του κάθε πολιτικού που έχει χίλιες δυο σκοπιμότητες για να λέει ότι είναι καταστροφικό και ότι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος θα μείνει χωρίς σπίτι. Μα καταλαβαίνουν τι λένε; Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες; Εκτός και αν δεν ξέρουν ούτε πόσοι είμαστε σε αυτό το νησί. Και μη μου πείτε ότι το κείμενο είναι νομοτεχνικό και δυσκολοδιάβαστο και δεν μπορεί ο καθένας από μας να το διαβάσει. Γιατί είμαι σίγουρος πως ελάχιστοι βουλευτές και παρελαύνοντες στις οθόνες το έχουν διαβάσει, πόσω μάλλον να το έχουν καταλάβει.

Αν το είχαν διαβάσει και αν το είχαν καταλάβει, θα ξεχώριζαν την ουσιώδη διαφορά του συγκεκριμένου νομοσχεδίου για τις εκποιήσεις με αυτό που αφορά τον νόμο για την αφερεγγυότητα. Αν το είχαν διαβάσει θα κατανοούσαν ότι ο νόμος για τις εκποιήσεις εξετάζει το πώς θα εκποιείται μια περιουσία. Δεν εξετάζει το ποιους αφορά. Το ποιους αφορά είναι θέμα προς συζήτηση στον νόμο για την αφερεγγυότητα.

«Η γενιά η δική μου, οι σημερινοί τριαντάρηδες, δηλαδή, δεν θα κτίσουμε το δικό μας σπίτι. Αυτό ας το χωνέψουμε. Τουλάχιστον ας κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια και ας βάλουμε στοίχημα πως η δική τους γενιά θα έχει δικαίωμα στην ιδιοκτησία ενός σπιτιού»

Ελάχιστοι από μας κατάλαβαν τι προνοεί το υπό συζήτηση νομοσχέδιο. Δεν είμαι ένας εξ αυτών, δεν το παίζω έξυπνος. Και το σημαντικότερό μας πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Ότι ακόμα και σήμερα, περιμένουμε να μας πουν 56 βουλευτές, τι προνοεί ένα υπό διαμόρφωση νομοσχέδιο. Μετά από όσα περάσαμε, δεν απαιτούμε να έχουμε πρόσβαση στις σελίδες αυτές. Εκτός και αν μας βολεύει. Γενικότερα ως κοινωνία. Για να λέμε μετά το κλασικό, «τα κάνουν σε κλειστές πόρτες πίσω από την πλάτη μας». Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι δικαιολογία.

Η γενιά η δική μου, οι σημερινοί τριαντάρηδες δηλαδή, δεν θα κτίσουμε το δικό μας σπίτι. Αυτό ας το χωνέψουμε. Τουλάχιστον ας κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια και ας βάλουμε στοίχημα πως αυτή η δική τους θα έχει δικαίωμα στην ιδιοκτησία ενός σπιτιού. Πως μέχρι τότε, σε 20 – 25 χρόνια, οι τράπεζες θα ξαναγίνουν υγιείς επιχειρήσεις και θα δανείζουν με λογικά επιτόκια. Πως η φούσκα στις εκτιμήσεις θα σπάσει, και οι τιμές δεν θα είναι στα ύψη. Πως θα μπορούν να εξοφλούν τα σπίτια τους μέσα σε μια δεκαετία όπως έκαναν και οι δικοί μας γονείς.

Για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει βέβαια να προηγηθούν πολλά. Θα πρέπει πρώτα-πρώτα να ξεχωρίσουμε τα χλωρά από τα ξερά σε όλους τους τομείς. Το κτηματολόγιο θα πρέπει να επιτελέσει τον ρόλο του και να πάψει να είναι άντρο διαφθοράς. Οι εκτιμητές που είναι λιγότερο από εκατό σήμερα, θα πρέπει να πάψουν να κάνουν παιχνίδια με τις τράπεζες. Οι τράπεζες θα πρέπει να δουν πώς επιβιώνουν μακριά από σκοπιμότητες και φιλίες.

Οι δε πολιτικοί, αν θέλουν να κρατήσουν όσο από τον ηγετικό ρόλο τους απέμεινε το 2014, ή, ακόμα, αν θέλουν να επανακτήσουν τον ηγετικό ρόλο που είχαν σε άλλες δεκαετίες (σωστά ή λανθασμένα), θα πρέπει να σοβαρευτούν, αν μπορούν. Να βάλουν τον τόπο πάνω από τις φιλοδοξίες τους και να σταματήσουν να λαϊκίζουν, λες και είμαστε στη δεκαετία του 1980. Ξέρουν πως αν δεν περάσει το νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις, δόση δεν θα πάρουμε. Ξέρουν επίσης πως είναι αδύνατον να περάσουν και τα δύο νομοσχέδια μαζί. Δεν προλαβαίνουμε. Ξέρουν πως η μη ταυτόχρονη ψήφισή τους δεν είναι το τέλος του κόσμου. Ξέρουν ακόμα πως αν δεν πάρουμε δόση, το πρόβλημα δεν είναι μόνο το κρατικό μισθολόγιο. Υπάρχουν και άλλα, πολύ μεγαλύτερα που αφορούν και τις τράπεζες.

Μάλλον θα παιχτούν πολλά ακόμα επεισόδια στο σίριαλ των εκποιήσεων. Αν οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να σοβαρευτούν, ας βγουν στη σύνταξη. Κουτσουρεμένη μεν αλλά θα είναι ένα καλό κομπόδεμα για να ανοίξουν τα παιδιά τους σπιτικό.