Πετάει το αγρινό; Πετάει, πετάει…

Με τις Κυπριακές Αερογραμμές όλοι είμαστε συνδεδεμένοι. Άλλοι περισσότερο και

άλλοι λιγότερο. Είναι στα αεροπλάνα της που όλοι πετάξαμε για πρώτη φορά. Είναι σε αυτήν την εταιρεία που όλοι είχαμε γνωστούς ή και συγγενείς που εργάζονταν. Ο κρατικός αερομεταφορέας, ήταν σήμα κατατεθέν για τη χώρα μας. Το αγρινό στα αεροπλάνα μάς γέμιζε άλλοτε όλους με υπερηφάνεια.

Ήταν όμως και άντρο διαφθοράς και βολέματος. Είχε διαχρονικά υπεράριθμο προσωπικό, με διαχρονικά πολύ υψηλούς μισθούς. Ήταν ακόμη μια φωλιά βολέματος από τα κόμματα όπου κούρνιαζαν τα θελήματα των ψηφοφόρων. Σε όλες τις δομές και σε όλα τα επίπεδα υπήρχε κακοδιαχείριση και διαφθορά. Κανείς όμως δεν μιλούσε, όπως και σε όλα τα βολεμένα πόστα στον τόπο, γιατί ακριβώς γινόταν ακόμα ένα πάρτι με όλους τους συνδαιτυμόνες να περνούν καλά. Όλα αυτά σε συνθήκες μονοπωλίου. Στους μόνους που δεν άρεσε το πάρτι ήταν φυσικά στο επιβατικό κοινό που χρυσοπλήρωνε τα εισιτήρια από την αποκομμένη νήσο για να πετάξει μέχρι την Αθήνα. Αλησμόνητα τα ναύλα των 200 και 300 λιρών για τους φοιτητές της Ελλάδας.

«Η εταιρεία ήταν στον αναπνευστήρα και οι πιλότοι την πήγαιναν στα δικαστήρια για τις αποκοπές στους μισθούς τους».

Όταν υποχρεωθήκαμε να παίξουμε με τους κανόνες του ανταγωνισμού, εκεί τα βρήκαμε σκούρα. Η εταιρεία έπρεπε να γίνει ανταγωνιστική, με τους εργαζόμενους όμως να μην παραχωρούν ούτε ένα γιώτα από τα δικαιώματά τους. Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας τους, η αγωγή των πιλότων προς την εταιρεία για τις μειώσεις που δέχτηκαν. Το παράδοξο είναι πως κέρδισαν. Η δύναμη των συντεχνιών και των συμβάσεων νίκησε ξανά τους κανόνες της αγοράς και του ανταγωνισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σήμερα έχουμε μια ολόκληρη στρατιά κύπριων πιλότων ξενιτεμένους στις πέντε ηπείρους να κυβερνούν αεροσκάφη. Είναι οι ίδιοι, που επένδυσαν αρκετές χιλιάδες λίρες τη δεκαετία του ’90, με όνειρό τους να πιλοτάρουν τα αεροπλάνα με το αγρινό, να αμείβονται με περισσότερα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να εργάζονται 8 με 10 μέρες τον μήνα. Την ίδια περίοδο, και παρά τις απανωτές προκλήσεις της πολιτείας, κανένας πιλότος και καμία συντεχνία δεν σήκωσε το γάντι της αγοράς μετοχών. Ακόμα και πρόσφατα, στο επιχείρημα των πιλότων πως η εταιρεία είναι βιώσιμη και στην απάντηση του υπουργού των Οικονομικών πως ο δρόμος για συμμετοχή τους στον μετοχικό σχήμα είναι ανοικτός όλοι σφύριζαν αδιάφορα. Παράδοξο επίσης πως τα ταμεία συντάξεων των εργαζομένων έχουν επενδύσει σε άλλα ταμεία και εταιρείες εντός Κύπρου όχι όμως και στη δική τους εταιρεία, τις κυπριακές αερογραμμές.

Το λυπηρό είναι να ακούμε σήμερα πολιτικούς να επιρρίπτουν ευθύνες σε άλλους πολιτικούς και σε άλλα κόμματα. Λες και οι πολίτες είναι σε θέση να «στήσουν αφτί» και να υιοθετήσουν κομματική γραμμή. Όσο πιο σύντομα παραδεχτούμε ως σύστημα, ως πολιτεία, ως κόμματα και ως πολιτικοί ότι για το κλείσιμο των κυπριακών αερογραμμών ευθυνόμαστε όλοι, τόσο πιο σύντομα θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα ανάλογα πάλαι ποτέ μονοπώλια, που σήμερα φυλλορροούν και αιμορραγούν. Η ώρα άλλωστε της ιδιωτικοποίησης της Cyta, της ΑΗΚ και της Αρχής Λιμένων δεν αργεί και για να κερδίσουμε τη μάχη θα πρέπει πρώτα πρώτα να σταματήσει το μικροπολιτικό παιχνίδι.

Η επόμενη μέρα στις αερομεταφορές είναι κρίσιμη. Με το τουριστικό προϊόν μας να παραμένει χωρίς βάθος και φαντασία, το κλείσιμο ενός κύριου παίχτη στο βασικότερο κόστος ίσως των πακέτων διακοπών, μπορεί να επιφέρει απανωτές επιπτώσεις στην οικονομία. Σίγουρα η ανθρώπινη πτυχή, οι 400 οικογένειες που μένουν χωρίς δουλειά, θα πρέπει να είναι προτεραιότητα για την πολιτεία. Και μακάρι να υπάρξει διάδοχη κατάσταση που να απορροφήσει μεγάλο από το ανθρώπινο δυναμικό. Και ας κρατήσουμε επιτέλους το ηθικό δίδαγμα από την ιστορία: Πτωχεύσαμε, και ως πτωχεύσαντες, χάσαμε τα μαγικά ραβδιά και μας τελείωσαν και οι αυτόματοι πιλότοι. Τις λύσεις θα πρέπει να τις βρίσκουμε μόνοι μας και έγκαιρα. Κουρευτήκαμε και χάσαμε και τα φτερά μας. Δεν είναι αρκετό για να μάθουμε;