Αγαπητέ ηγέτη, χρειαζόμαστε ελπίδα
Είμαι ενθαρρυμένος για τους σημερινούς μαθητές μας πως θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τους τοίχους που εμείς δεν καταφέραμε. Πως θα καταφέρουν να τολμήσουν όσα εμείς φοβηθήκαμε
Ο Παράσχος Καντ, 16 χρονών μαθητής του Pascal English School Λεμεσού, βραβεύθηκε ανάμεσα σε 5800 μαθητές της κοινοπολιτείας που συμμετείχαν στον αρχαιότερο διαγωνισμό έκθεσης που διοργανώνει το Μπάκινχαμ από το 1883. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της έκθεσής του είναι το πιο κάτω: «Αγαπητέ Ηγέτη, ελπίζω να σε βρίσκω καλά και ότι όλοι οι άνθρωποι που εκπροσωπείς, γέροι και νέοι, είναι ευτυχισμένοι. Αν δεν είναι ευτυχισμένοι, ελπίζω να είναι καλά. Αν δεν είναι καλά, ελπίζω να βελτιώνεται η κατάστασή τους. Αν δε βελτιώνεται η κατάστασή τους, ελπίζω να έχουν ελπίδα».
Είμαι ενθαρρυμένος για τους σημερινούς μαθητές μας πως θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τους τοίχους που εμείς δεν καταφέραμε. Πως θα καταφέρουν να τολμήσουν όσα εμείς φοβηθήκαμε
Ελπίδα. Το τελευταίο καταφύγιο στην πυραμίδα του Παράσχου. Ευτυχισμένος, να είσαι καλά, να βελτιώνεσαι. Και αν δεν είσαι κάτι από όλα αυτά, να έχεις ελπίδα. Οι κριτές είπαν πως ο λόγος του δεκαεξάχρονου μαθητή «εμπεριέχει μία εκλεπτυσμένη και έξυπνα συντεταγμένη πρόκληση προς τους ηγέτες του κόσμου, ένα γράμμα που ζητά με τρόπο λεπτό από εκείνους με πολιτική εμπειρία και εξουσία να τιμήσουν τις ελπίδες των νέων».
Προσωπικά νιώθω περηφάνια. Όχι γιατί πήρε ένας κύπριος βραβείο σε ένα θεσμό. Αυτό είναι το τελευταίο για μένα. Αλλά γιατί έχουμε δεκαεξάχρονους που σκέφτονται δημιουργικά και μπορούν να μεταφέρουν την σκέψη τους στο χαρτί με τέτοιο τρόπο που η κριτική επιτροπή να την χαρακτηρίζει «όμορφα δομημένη επιστολή προς τους ηγέτες του κόσμου, στην οποία με μία δυνατή και ευθεία κριτική φωνή συγκρίνει έξυπνα χώρες και πολίτες με τάξεις και συμμαθητές, αλλά καταφέρνοντας να το κάνει με ελαφρύ χιούμορ και νεανική αφέλεια».
Ο Παράσχος είναι ένας αυριανός ηγέτης. Θα είναι ένας πολίτης που σίγουρα θα πρωταγωνιστήσει. Έχει ήδη καταγράψει το μοντέλο ηγεσίας που θέλει για την τάξη του, για την χώρα του και για τον κόσμο. Και είναι ένα μοντέλο που εμπνέει. Από μόνο του. Χωρίς καν να διαβάσουμε όλη την επιστολή ή να την αναλύσουμε. Το απόσπασμα από μόνο του μιλά για την ελπίδα. Για την ελπίδα που ο κάθε ηγέτης χρειάζεται να δίνει στους ανθρώπους του. Μπορώ να υποψιαστώ πως κάπου θα γράφει πως η ελπίδα είναι βασικό συστατικό της βελτίωσης και της ευτυχίας.
Ας κρατήσουμε επίσης το γεγονός το ίδιο. Πως έχουμε στην Κύπρο ανθρώπους που αριστεύουν στον κόσμο. Και από τα δεκάξι τους. Που δεν νιώθουν μειονεκτικά και περιθωριοποιημένοι και δεν διστάζουν να τα βάλουν με όλους. Και να τους νικήσουν. Αυτό άλλωστε είναι και το μεγαλείο όλων όσων θέλουν να ηγηθούν.
Είμαι ενθαρρυμένος για τους σημερινούς μαθητές μας πως θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τους τοίχους που εμείς δεν καταφέραμε. Πως θα καταφέρουν να τολμήσουν όσα εμείς φοβηθήκαμε. Πως θα πάρουν το ρίσκο να κολυμπήσουν σε τρικυμίες για άγνωστο προορισμό και δεν θα περιμένουν τον μπαμπά να τους αποκαταστήσει στο δημόσιο και σε τράπεζα όπως κάναμε εμείς και οι μεγαλύτεροί μας. Πως θα καταφέρουν να ηγηθούν και όχι να ακολουθούν. Να ηγηθούν και όχι να διοικούν. Να εμπνέουν, και όχι να μοιρολογούν. Να γεμίζουν τους ανθρώπους τους με ελπίδα και όχι με φόβο και κατωτερότητα. Αν οι μαθητές του σήμερα είναι τόσο συνειδητοποιημένοι είμαι σίγουρος πως έρχονται καλύτερες μέρες.
Η Κύπρος του αύριο θα πρέπει να είναι γεμάτη από ελπίδα. Και αυτό είναι το μεγαλείο του κειμένου του Παράσχου Καντ. Ότι κατάφερε να μαζέψει όλη την ουσία της προόδου της πατρίδας μας σε μια πρόταση. Κατάλαβε από τα δεκάξι του πως χωρίς ελπίδα δεν έχουμε μέλλον. Ας το κρατήσουμε αυτό. Θα μας χρειαστεί. Και άμεσα…
